Η Μοναστηρίου να 'ναι καλά

Δεν υπάρχει πιο θλιβερός και πιο θλιμμένος δρόμος απ’ την οδό Μοναστηρίου, στη Θεσσαλονίκη, η ώρα τέσσερις και μισή το απόγεμα, όταν ο άνεμος φυσάει κόντρα μανιασμένα και το δεξί πεζοδρόμιο είναι λουσμένο στο εκτυφλωτικό φως του ήλιου, ενώ τ’ αριστερό πεζοδρόμιο βυθίζεται στην παγερή σκιά, και πάνε κι έρχονται άνθρωποι απ’ αυτούς που τους λέμε λαϊκούς, και ξερακιανά πρεζάκια, και δημοτικόμπατσοι, τροχόμπατσοι, δελτόμπατσοι, και Κινέζοι φορτωμένοι διάφορα κινέζικα απ’ την Τσάινα τάουν, σακούλες τρεις φορές το μπόι τους, και τρέντι φοιτητάκια με λάπτοπ και γυαλιά ηλίου, που μόλις βγήκαν απ’ τον Σταθμό, και βιαστικοί ταξιτζήδες που κάνουν στάση στου θείου Βάνια για μπουγάτσα - καφέ σε πλαστικό, και απορημένοι τουρίστες που κοιτάζουν τριγύρω αυτό το χάλι, τις αρχαιοελληνοπρεπέστατες λαμαρίνες απ' τα εργοτάξια του μετρό, την απερίγραπτη ασχήμια, με ύφος γουάτ δε φακ εμ άη ντούιγκ χίαρ, και μύγες που κάθονται και τις βαράνε οι μαγαζάτορες στα καταστήματα με τα στρατιωτικά είδη, που κάνουν κάλυψη - απόκρυψη πίσω απ’ τα έργα του μετρό, και πιο πέρα, στα παρκάκια Αναγεννήσεως με Μοναστηρίου, στη διασταύρωση, δεκάδες, ενίοτε και εκατοντάδες φαινομενικά αργόσχολοι μετανάστες αράζουν ολημερίς σε κάτι θλιβερά γκρίζα χορτάρια σε κάτι πάρκα ντεμέκ, καπνίζουνε καθισμένοι σε στάση «βαθύ κάθισμα», που ποτέ μου δεν την άντεχα, ούτε όταν στο σχολείο μας τη βάζανε στη γυμναστική, και δεν υπάρχει πιο θλιβερό συναίσθημα απ’ την φριχτή υποψία ότι ίσως τελικά να μην μπορέσει να ξεφύγεις απ’ αυτόν τον πιο θλιμμένο δρόμο του κόσμου, οδός Μοναστηρίου, ώρα πέντε παρά, άντε καλή δουλειά.