Πάσα στο ωριό (δεν μπορώ να πω το ι)

Ενας παλιόφιλος που τον έχω άσει εδώ και λίγα ρόνια, ο Νικόλας, αρακτήριζε κάποιον "της παντρειάς" όταν τον θεωρούσε ντεμέκ και δήθεν. Εϊμαι σίγουρος ότι θα έβρισκε πολύ "της παντρειάς" την αναγνωστική μου επιλογή για τούτο το Πάσα που βρίσκομαι στο ωριό, στην Κρήτη. Το ήξερα κι εγώ οτι είναι δηθενιά, το έγραψα μάλιστα και στο τουίτερ.
Γράφει λοιπόν, ο Αντώνης Σουρούνης στην απολαυστική νουβέλα του "Πάσα στο ωριό":

... πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν την ιδιότητα που αποδίδουν στον ευατό τους για να προσφωνήσουν τους άλλους. Αυτος που περνάει τον εαυτό του για γάτα αποκαλεί τον άλλο γάτα, εκείνος που τον θεωρει μάγκα λέει μάγκα τον άλλο, ο βλάκας βλάκα, κι εκεινος που γνωρίζει πως είναι ολότελα σκάρτος αποκαλεί σκάρτη ολοκληρη την κοινωνία. Ο Φώτης χρησιμοποιούσε το «μεγάλε» για όλον τον κόσμο. Ο ίδιος ήταν μεγάλος σε όλα.

Σκέφτομαι το εξής: Συνήθως προσφωνώ τους άλλους είτε "μαλάκα" είτε "θεό". Αρα αυτό, σύμφωνα με το σουρούνειο απόσπασμα, σημαίνει πως θεωρώ τον ευατό μου έναν μαλάκα θεό;

Πόσο δίκιο είχε ο Σουρούνης όταν προέβλεπε πως το εν λόγω βιβλίο θα μνημονεύεται μόνον τις πασαλιάτικες ημέρες και πόσο άδικο είναι αυτό τελικά...