E, μας τα 'πρηξες... (τσουρέκια μας τα 'κανες)

Σκεφτόμουν και τώρα το γράφω -μία, ίσως η μοναδική, επιτυχία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι ότι έπεισε, μέσω του φοβερού "Σκέφτομαι και Γράφω", όλα τα ελληνόπουλα ότι μπορούν και αξίζει να καταγράφουν ό,τι μαλακία περάσει απ' το μυαλό τους, ουσιαστικά προλειαίνοντας το έδαφος για τις ορδές σημερινών ιστολογων που σκέφτονται και γράφουν, που νιώθουν και γράφουν, που ζουν και γράφουν και λοιπά κουραφέξαλα, μην στύβεις τζάμπα το μυαλουδάκι σου να καταλάβεις τι σκατά εννοώ, τίποτε δεν εννοώ, αυτές είναι απλώς λέξεις για να γεμίσει η ανάρτηση, διότι ετούτη η ανάρτηση, ούτως ή άλλως, έτσι όπως την σκεφτόμουν πριν αρχίσω να τη γράφω ήταν αρκετά μικρή, κλείνει η παρένθεση επιτέλους- ότι θα ήθελα να φτιάξω ένα ξεχωριστό ιστολόγιο στο οποίο θα αναρτώ μόνο μικρά αποσπάσματα από βιβλία που διαβάζω και με αρέσουν, ξέρεις με τον ίδιο τρόπο που άλλοι υπογραμμίζουν τα σημεία που τους κάνουν εντύπωση, συνήθεια τρομερά εκνευριστική κατά τη γνώμη μου, ίσως όσο εκνευριστική είναι και η δική μου, να γράφω αναρτήσεις με λόγια των άλλων, αλλά δεν βαριέσαι, άλλο ήθελα να πω, πως ωστόσο φοβάμαι πως έχω ήδη αρκετά κατακερματίσει τη διαδικτυακή μου περσόνα, κι αυτά τα κέρματα, ξέρεις, όταν τα τρως κατακέφαλα πονάνε, οπότε, για πολλοστή φορά, αν δεν βαριέσαι, διάβασε αυτό το όχι εκτελεστικό απόσπασμα απ' το "Εκτός Πραγματικότητας" του Πιερ Μερό -τι; πάλι αυτό και αυτός; ναι, πάλι, είναι μια καλή ευκαιρία να αυνανιστώ λινκάροντας προν τον ίδιο μου τον εαυτό...

Οι μυθικοι ισχυροί. Που χορεύουν μέσα στις εκπληκτικές τους βίλες. Εκείνοι που έχουν τις χαλυβουργίες. Που μας στέλνουν τρυφερά στο θάνατο, μέσα στα εργοστάσια ή στα στρατόπεδα. [...] Που συγκροτούν τεράστια λαϊκά μέτωπα. Που πληρώνουν κολοσσιαίες εισφορές και σας το λένε για να το ξέρετε. Που έχουν θορυβώδεις αγωνίες. [...] Επιπλέον έχουν επινοήσει το σφάλμα. Το σφάλμα επιτρέπει τη διαίρεση του κόσμου στα δύο: δικαστές -ελάχιστοι- και ένοχοι -αμέτρητοι.