Αρχή χωρίς τέλος

Ήταν Χριστούγεννα, το μόνο σίγουρο - να'ταν το 2000 ή το 2001, δε μπορώ να πω με βεβαιότητα. Κοιτάζω φωτογραφίες και προσπαθώ να συνδυάσω γεγονότα στο μυαλό μου, αλλά και πάλι...

Αλλά αυτά τα ίδια γεγονότα εν τέλει είναι που έχουν σημασία. Σ' αυτή τη μικρή πόλη περιτριγυρισμένη από βουνά που βρέθηκα εντελώς συμπτωματικά, με μια παρέα που μόνο από σύμπτωση τελικά δε διασπάρθηκε εν μία νυκτί. Τόσο ασύμβατη.

Εκεί όμως έτυχε (;) να βρίσκεται και ένας αγαπημένος φίλος, μόνιμος κάτοικος τότε, λόγω καταγωγής φυσικά. Ένας φίλος που μπορεί οι καιροί να φύγαν, κάποιες χαζοπαρεξηγήσεις να υποδαυλίσαν τη σχέση, αλλά το δώρο εκείνων των Χριστουγέννων δε θα το ξεχάσω.

Και ήταν δύσκολα Χριστούγεννα, δεν ξέρω αν φταίνε τα βουνά που δεν άφηναν καμιά ελπίδα διαφυγής, ο βαρύμαγκας της παρέας ή μάλλον ο χαμένος μεγάλος έρωτας που βρισκόταν θαμμένος σε κάθε σημείο της πόλης (πόσο τραγική ειρωνία αλήθεια τώρα πια!).

Μάλλον η συναισθηματική καταβύθιση που μας προσφέρουν κάποιοι ήχοι να μην είναι τόσο αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής τους αξίας (αν υπάρχει κάποιο βαρόμετρο αντικειμενικής εκτίμησης αυτής της αξίας), αλλά, το κυριότερο, συνάρτηση των δικών μας συγκυριακών συναισθηματικών δαιδάλων. Έκτοτε τους Tindersticks τους κουβαλάω μέσα μου και αυτοί με κυριεύουν σε κάθε μου συναισθηματική ολίσθηση (χμ, πολύ συναίσθημα έχει πέσει σε μια παράγραφο και υπονομεύει την κυνική μου allure...).

Εντούτοις, καινούριο άλμπουμ για τους tindersticks, κι ας πούμε ότι αυτή είναι η μικρή μου αχίλλειος πτέρνα αγαπητέ. Αυτή η φωνή πάντα με κάνει να δακρύζω, νά, το παραδέχομαι, τί να κάνω;

Δε θα πρωτοτυπήσω, ένα από τα τόσο γνωστά και λατρεμένα...