1 Νοε 2008

Crocodile Rock (the story of μιας τσάντας)

Σαν ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Κωλομβία (ουδεμία σχέση με την Κολομβία), λόγω της πτώσης της τιμής της κώκας (ουδεμία σχέση με την κόκα, εδώ έχουμε να κάνουμε με την πρώτη ύλη απ’ την οποία κατασκευάζεται το γνωστό διά τις εθιστικές του ιδιότητες γλυκό), οι Κωλόμβιοι χύσανε πρόωρα ποταμούς δακρύων που σχημάτισαν μια λίμνη, που την είπανε η Λίμνη των Δακρύων, και κρύψανε εκεί τα λεφτά τους να τα έχουνε ασφαλισμένα. Προκειμένου να μη στερέψει η Λίμνη των Δακρύων και να τα έχουν τα λεφτά τους ασφαλισμένα, βάλανε κι έναν κροκόδειλο φύλακα, ειδικά εκπαιδευμένο στο κλάμα. Πέρασαν τα χρόνια, πέρασε και η κρίση, πήγανε να γυρέψουν τα λεφτά τους, όμως ο κροκόδειλος επικαλέστηκε χρησικτησία και δεν τους έδινε ούτε τη λίμνη, που αυτός την έλεγε Κροκωνίδα, ούτε τα λεφτά τους. Το ξέρουμε το είδος σου, του είπαν οι Κωλόμβιοι, oikopedofagus koinus, δεν τρώω οικόπεδα, τρώω κώλους και Κωλόμβιους τους είπε αυτός και τους έκανε μια χαψιά. Μετά ρεύτηκε, έκλασε (οι κώλοι των Κωλόμβιων βλέπετε) και έκλαψε. Κλάσιμο στο κλάσιμο, κλάψιμο στο κλάψιμο, έγινε η πλάση ένας δυσώδης βούρκος. Και τότε το τζουκμπόξ του Θεού έπαιξε στη διαπασών «this could be a case for Mulder and Scully».






Και ξύπνησαν οι πράκτορες απ’ το λήθαργο που τους έριξε η πρόσφατη ταινία και πήγανε στη λίμνη. «Σκουλήήήκι, θα πεθάάάνεις», τον απείλησε ο Θεοχάρης Μόλντερ, και το αδηφάγο χτήνος έμπηξε τα κλάματα: «Συγγνώμη καλέ μου κύριε αλλά με προσβάλλετε, δεν είμαι σκώληξ, κροκοδειλάκι είμαι, και το όνομά μου είναι Κροκ, Δειλός Κροκ». «Μα ναι, βρε Μόλντερ, τι μαλακίες του λες του ανθρώπου», έψεξε τον συνεργάτη της η Αλίκη Σκάλι και προσπάθησε να αποπροσανατολίσει την κουβέντα: «Κροκόδειλε, ε κροκόδειλε, το τόπι μου», του φώναξε… Περιχαρής αυτός έκανε επιθετικό σερβίς, η Αλίκη-Ντέινα απέτυχε να απαντήσει με μανσέτα και τίναξε λευκή πετσέτα, κι ο Μόλντερ όρμηξε κραδαίνοντας τη ματσέτα, απ’ αυτήν που κόβεις την παντσέτα, και... fade out, αρκετή βία υπάρχει στην Κωλομβία, δεν χρειάζεται να σας περιγράψω τη συνέχεια.




Flashforward σε φλας φωτογραφικών μηχανών που αστράφτουν και απαθανατίζουν τα ανολαταπαιδιατηςγής που ενώσανε τα χέρια, κορίτσια αγόρια στη σειρά, και με κιμωλίες μπογιάτιζαν το δέρμα του νεκρού κροκοδείλου. Γιρλάντες, σημαιάκια, παρελαύνουν η μπάντα του δήμου, οι απόγονοι των Κωλομβιομάχων, ο Κωλοθρός Σταυρός και ο Φερέτης (αυτός είναι αναντικατάστατος) να κάνει το σπικάζ. Αλίμονο! Η γιορτινή ατμόσφαιρα δεν έμελλε να κρατήσει πολύ: Κραδαίνοντας απειλητικά την ακουστική της κιθάρα η Καρλα η Καμήλα που από τη Σάρκα Ζει, με τη βοήθεια των γνωστών Μαινάδων Αποκατάστασης Τάξης (ΜΑΤ), που είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές κάθε μου ιστορίας, χίμηξε, «δεν ντρέπεστε παλιόπαιδα, καταστρέφετε το πολύτιμο δέρμα ενός κροκοδείλου, να πάτε στις μανάδες σας, τσογλάνια, που ζείτε απ’ τα λεφτά του μπαμπά και τους δικηγόρους του Συνασπισμού» και τσάκισε τα ανολαταπαιδιατηςγής (κι η Αντζελίνα Κωλί έκλασε και υιοθέτησε πέντε-έξι).




Χρόνια μετά τα συνταρακτικά αυτά γεγονότα, η Κάρλα η Καμήλα που απ’ τη Σάρκα Ζει άνοιξε την τσάντα της, να βρει κάνα ψιλό να δώσει σε ένα ζητιάνο, και μέσα βρήκε τα λεφτά που είχανε ασφαλίσει στη λίμνη οι Κωλόμβιοι και τους τα έφαγε ο κροκόδειλος που έγινε όχι αρνάκι αλλά τσαντάκι.







ΥΓ. Μιλάμε, αυτά τα δύο είναι τα πιο φλώρικα τραγούδια που έχω ποστάρει ποτέ (σιγά ρε μάγκα!)

3 σχόλια:

kostasK είπε...

Το δεύτερο είναι τόσο φλώρικο που ντράπηκε και πλέον δε μπαίζει...

Μας έλειψες ρε αξά, αλλά βλέπω ότι το ταξιδάκι ΣΕ έφερε έμπνευση!

MenieK είπε...

Κι έτσι απεδείχθει ότι Θεός υπάρχει... η τέλεια τσάντα ΔΕΝ υπάρχει...

ΠανωςΚ είπε...

Κώστα, κάτι δεν πάει καλά. Εγώ το βίντεο το βλέπω! To ταξιδάκι καλό ήταν, αλλά έφερε και σκοτούρες...

Μενιέκ, μη μου λέτε τέτοια, γιατί κάνω οικονομίες να πάρω μια Λουή Βουητό για την καλή μου...