28 Νοε 2008

Το φαινόμενο της πεταλούδας

Την επόμενη φορά που κάποιος θα πει "δεν με ενδιαφέρει η πολιτική, δεν ψηφίζω" ας σκεφτεί τη φρικτή επίθεση στα δύο ξενοδοχεία της Βομβάης και το θάνατο τόσων ανθρώπων. Ευθυνόμαστε όλοι για τις κυβερνήσεις που μας ορίζουν, και που δυστυχώς, σε μερικές ακραίες περιπτώσεις, μας στοιχίζουν τη ζωή, μόνο και μόνο επειδή φέρουμε μια εθνική "ταμπέλα". Το γεγονός ότι οι τρομοκράτες σκότωσαν όσους ομήρους ήταν αμερικανικής ή βρετανικής υπηκοότητας, έτσι τυφλά, όπως φυσικά άνευ λογικής είναι αυτά τα χτυπήματα, με έκανε να φρίξω, γιατί αναλογίστηκα ότι δε μου αρέσει να ορίζει τη μοίρα μου κάτι τόσο γενικό και στο κάτω κάτω έξω από τις προσωπικές μου επιλογές.

Δε θέλω να φτάσω σε ακραίες λύσεις που θα μπορούσαν να μου προτείνουν μερικοί, να αποποιηθώ για παράδειγμα την εθνική μου ταυτότητα, να πάω να ζήσω με τις πολικές αρκούδες, να περιφέρομαι ως new-age άνθρωπος του Νεάτερνταλ στα βουνά της Πίνδου κ.λπ.

Η ισλαμική τρομοκρατία ξεφεύγει από κάθε όριο. Και αν κάποιοι από μας (εγώ θα το παραδεχτώ, και ας μην είμαι καθόλου άνθρωπος της βίας - εεε, πρέπει να πω όμως ότι οι κλωτσιές στο taekwondo μου στρώνουν καλύτερα όταν φέρνω την εικόνα ενός συγκεκριμένου προσώπου στο μυαλό μου...) γοητευτήκαμε από το αντάρτικο πόλεων της "Φράξιας", των "Ταξιαρχιών" ή ακόμη και της "17 Νοέμβρη" ως ένα βαθμό, ο ισλαμικός εξτρεμισμός μόνο με τις φρικαλεότητες πολέμων μπορεί να συγκριθεί.

Δεν ξέρω αν ευθύνεται η θρησκεία που μπαίνει στη μέση και υπερμεγεθύνει τόσο το φανατισμό, ή αν τελικά, για να ξαναπιάσω την ιστορία από την αρχή, ακόμη και αν άλλαζε η κυβέρνηση και οι πολιτικές πρακτικές ενός κράτους, πάλι κάποιοι δεν θα ήταν ικανοποιημένοι και θα έβρισκαν αφορμές να αντιδράσουν με εγκληματικό μένος πνίγοντας στο αίμα κοινότητες ολόκληρες. Όλοι δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν ποτέ, εδώ αντιφάσκουμε οι ίδιοι συνεχώς και δεν ηρεμούμε πουθενά. Στον τρόπο που το αντιμετωπίζουμε κρίνεται το παιχνίδι.

Η βία μπορεί τελικά να είναι αφροδισιακή για πολλούς, αυτό είναι δεδομένο.

Μπερδεύτηκα. Σταματώ εδώ και ας μην είπα ούτε το ένα εκατοστό από όσα ήθελα και ας έγιναν οι σκέψεις μου ένα συνονθύλευμα και σας σύγχισα και σας. Δεν ξέρω τι ήθελα να πω εξ'αρχής.

http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/south_asia/7753503.stm

8 σχόλια:

ΠανωςΚ είπε...

Καταρχήν η φωτό είναι παντελώς προβοκατόρικη. Επίσης, για το συμβάν, φοβάμαι πως έχουμε πολλά να δούμε στη συνέχεια, κι αυτό είναι που με φοβίζει περισσότερο. Ωστόσο, ας περιμένουμε να καταλαγιάσει η συναισθηματική φόρτιση που μια τέτοια φρικαλεότητα προκαλεί, κι ίσως να μπορέσουμε να αντιληφθούμε περισσότερα. Τέλος, αν και είναι λεπτομέρεια αυτό, αλλο πράγμα η πολιτική ενασχόληση και άλλο η διαδικασία των εκλογών. Δεν είναι απολιτίκ όποιος δεν ψηφίζει.
Α, ναι, και η τρομοκρατία είναι τρομοκρατία, δεν χρειάζεται επίθετα (ισλαμική ή οτιδήποτε άλλο). Ασε δε που και η ίδια η τρομοκρατία εκλαμβάνεται διαφορετικά ανάλογα με το μετερίζι του καθενός. Για άλλους ένα τέτοιο φονικό μπορεί να εντάσσεται στο πλαίσιο μιας "επανάστασης" ή μιας "αντίστασης" ή οτιδήποτε σχετικό, χρωματισμένο με μια θετική έννοια, όπως κι η λέξη τρομοκρατία είναι εξαρχής χρωματισμένη αρνητικά.
(τίποτε απ' τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν ότι δικαιολογώ όποιαδήποτε φονική πράξη).

Go_Go είπε...

Καταρχήν για τη φωτό έψαχνα ώρες και καμιά δε μου ταίριαζε.
Δεν ήθελα να βάλω κόμικ, γιατί θεωρώ ότι είναι αρκετά σοβαρό το θέμα. Είναι προβοκατόρικη, αλλά η εικόνα του μωρού στην αγκαλιά με τα όπλα με χαλάει, να το πω απλά. Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλά που χρειάζεται να αντιληφθούμε, ούτε ότι υπάρχει κάποια απόχρωση που θα αμβλύνει λίγο την μαυρίλα αυτής της κατάστασης. Τί περισσότερο φαντάζεσαι ότι μπορούμε να καταλάβουμε; Ότι ο τάδε και ο τάδε και ο δείνα όμηρος που σκοτώθηκε είχε προσωπικά προηγούμενα με τους θύτες; Ότι θα βγουν 150 κρυφές ιστορίες για σαδισμούς, καταστροφή περιουσίας και αξιοπρέπειας;
Τη λεπτομέρεια του απολιτίκ με το δεν ψηφίζω, την ενστερνίζομαι και εγώ, συγγνώμη αν φάνηκε έτσι, λυπάμαι, έκανα λάθος δεν το εννοούσα.
Στην τρομοκρατία έδωσα όνομα στο συγκεκριμένο ποστ, μόνο και μόνο επειδή αναφερόμουν στο συγκεκριμένο γεγονός. Και ο χρωματισμός, είτε προς το απόλυτο μαύρο, είτε έχοντας τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου, σαφώς ορίζεται βάσει του ιδεολογικού προσανατολισμού του καθενός.

Ανώνυμος είπε...

εγώ πάλι σε άλλη λεπτομέρια κόλλησα. δεν είναι το ίδιο ρε go-go απαρνούμαι την εθνική μου ταυτότητα και πάω να ζήσω με τις αρκούδες...

και δεν είναι ακραία λύση να θαωρείς ότι το έθνος είναι πρέζα και με τους συγκατοίκους (κλαποιους από αυτούς) της χώρας σου δεν σε συνδέει η εθνικότητα αλλά άλλα πράγματα... εγώ έτσι την αρνούμαι την ταυτότητα

α. και η μακεδονία είναι κινέζικη!

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ σχεδόν με όλα με τον Αρσένιο (καλά τα λες παιδί μου, που λέει και ο Εφραίμ), αλλά συμπληρώνω πως το Αιγαίο μπορεί μεν να ανήκει στα ψάρια του, αλλά η Μακεδονία δεν είναι κινέζικη. Ο Πειραιάς ναι, η Μακεδονία όχι (ακόμη). Επίσης διαφωνώ με το ότι κάθε τρομοκρατία είναι ίδια. Δεν είναι το ίδιο αυτός που δολοφονεί έναν βασανιστή με αυτόν που δολοφονεί 300 τουρίστες. Μόνο αν είναι σεξοτουρίστες τον κατανοώ (σε καμμία περίπτωση δεν τον δικαιολογώ και πάλι, γιατί θεωρώ πρωτεύουσα τη σημασία της πολιτικής σε μια πιο πούρα μορφή της, δηλαδή ως διαβούλευση και σύγκρουση στη δημόσια σφαίρα, η οποία οδηγεί σε πολιτικές αλλαγές μέσα από μαζικά κανάλια και όχι την πρακτική ενός κόμη Μοντεκρίστο).

A.C.Bogomolov είπε...

πόλεμος είναι. όπως ο έλληνας φαντάρος πηγαίνει στην Μέση Ανατολή και βοηθάει έστω και έμμεσα τις σφαγές αμάχων έτσι κ αυτοί σκοτώνουν και αμάχους. η αληθεια είναι πως δεν μου συμφέρει και πολυ να με σκοτώσουν ισλαμιστές μόνο και μόνο επειδή είμαι "έλληνας" αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία... επίσης ο θρησκευτικός φανατισμός σ αυτές τις περιοχές είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία. το κοράνι δεν είναι χειρότερο απο την βιβλο...

MenieK είπε...

Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ (όχι της Βου, μην παρεξηγηθούμε και γίνουμε χάλια εδώ μέσα) εκτελούνταν από τους Άγγλους ως τρομοκράτες, όπως τρομοκράτες ονομάζονταν (και εν πολλοίς ονομάζονται) οι αγωνιστές της Αλ Φατάχ του Αραφάτ, όπως τρομοκράτες ονομάζονταν οι αγωνιστές του ΕΛΑΣ ΕΑΜ από τις δυνάμεις κατοχής, όπως τρομοκράτες ονομάζονται οι άοπλοι της Ταϋλάνδης... Αν η χούντα δεν είχε πέσει οι φοιτητές του Πολυτεχνείου θα εξακολουθούσαν να ονομάζονται ταραξίες, αν οι Ινδιάνοι είχαν νικήσει τους αποίκους, ο Τζον Γουέην θα ήταν αρνητικός ήρωας και αν η Ιρλανδία απελευθερώνονταν θα νομιμοποιούνταν οι πράξεις του ΙΡΑ και η αυτοαπόκλησή τους "μαχητές"... Κάθε αγώνας δικαιώνεται από την έκβασή του (απλά και μόνο γιατί την ιστορία τη γράφουν οι νικητές). Σε κάθε περίπτωση ο φόνος αόπλων (ακόμα και σεξοτουριστών) είναι αδικαιολόγητος και επίσης έχω λάβει ειδοποίηση ότι η κοινότητα πολικών αρκουδών, πιγκουίνων, μπαμπουίνων και λοιπών απομεμακρυσμένων πληθυσμών δεν δέχεται άλλες αιτήσεις εγκατάστασης από ανθρωπομετανάστοπρόσφυγες....

Ioannis Skordopoutsoglou είπε...

"Δεν ξέρω τι ήθελα να πω εξ αρχής". Ήθελες να πεις ότι λυπάσαι για ότι έγινε και είσαι τόσο συναισθηματική που νοιώθεις ότι έχεις ένα μερίδιο ευθύνης στην ιστορία το οποίο είσαι και έτοιμη να επωμιστείς. Τίποτα κακό σε όλα αυτά. Απλώς θεωρώ σημαντική την επεξήγηση που έδωσε μετά το σχόλιο του Πάνωυ Κ. Καμιά φορά όταν είμαστε συγχησμένοι με κάτι λέμε πολλά και εν τέλει τίποτα. Δε το λέω για κακό το ξαναλέω. Ίσα ίσα που θαυμάζω το πως το πήρες και με έβαλες σε σκέψεις. Εγώ επειδή το είδα φευγαλέα, δε σκέφτηκα και πολύ. Τώρα νοιώθω πως ίσως, λόγω πεταλούδας, κάτι θα μπορούσα να κάνω και εγώ. Όσο για το κείμενο αυτό καθ αυτό θα θα περιοριστώ σε σχόλιο επιπέδου σχολικού λευκώματος:
"Συμφωνώ" (με βελάκι στον Πάνω)

Go_Go είπε...

Arsen, πιστεύω ότι η εθνοκεντρική εμμονή μπορεί να είναι εξίσου, ίσως και περισσότερο κατά περίπτωση επικίνδυνη με τη θρησκευτική.
ExileInBerlin, έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά δεν έχω καταλήξει ακόμη αν είναι αυτό σωστό ή όχι.
A.C.Bogomolov, το επίθετο ισλαμικός όπως είπα το χρησιμοποίησα γιατί αντιπροσωπεύει την περίσταση.
Μενιέκ, άστο, γιατί ούτως ή άλλως κάνει πολύ κρύο εκεί και εγώ είμαι μαθημένη στα τροπικά κλίματα της Αραβίας.
Πάντως Ιωάννη, σε αυτά τα ζητήματα δε νιώθω και πολύ σημαντική την ύπαρξή μου. Μόνο όταν μου βγαίνει η πίστη στις ανηφόρες από το ποδήλατό (γιατί θέλω να αποφύγω σαν διάολο το αυτοκίνητο) και ανεβαίνω με τις σκάλες τους 5 ορόφους για το ρετιρέ λέω ότι κάτι προσφέρω. Αλλά φαντάζομαι λίγη ευαισθητοποίηση και προβληματισμός ποτέ δε βλάπτει. Εγώ πάντως, πολλά είπα σ'αυτό το κείμενο, αν και λίγο μπερδεμένα. Γιατί με θωρείς ωσάν ανάλαφρη πεταλουδίτσα;