Πολλή κοινωνικοποίηση βρε παιδάκι μου!

Το κείμενο που ακολουθεί μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο στο Adbusters. Ακολουθεί μια ψιλοαπόδοσή του -αρκετά περιληπτική και απολύτως ελεύθερη- ειδικά των σημείων όπου ένιωσα πως αυτά που γράφει η Κάρμεν Τζόι Κινγκ είναι πράγματα που έχουν απασχολήσει κι εμένα.

«Παράτησα το Facebook, τη στιγμή που η δημοτικότητά του έφτανε στα ύψη. Η αρχή του τέλους έφτασε, όταν ψάχνοντας να βρω κάποια γαμάτη ρήση κάποιου σπουδαίου μαλάκα, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσω στο προφίλ μου, έπεσα πάνω σε μια ατάκα του Αριστοτέλη: Είμαστε αυτό που κάνουμε επανειλημμένως. Κι αμέσως έπεσα σε σκέψεις: Εφόσον σπαταλούσα το χρόνο μου αλλάζοντας τη φωτογραφία του προφίλ μου στο Facebook ή ψάχνοντας καμιά εξυπνάδα για να ανανεώσω το στάτους μου, κάνοντας διαρκώς έλεγχο μην τυχόν μ’ άφησε κανείς κάποιο μήνυμα, τι είμαι στην πραγματικότητα; Ένα ακόμη άτομο που επισκέπτεται ξανά και ξανά τις δικές του σκέψεις και τις δικές του φωτογραφίες; Μια εγωίστρια; Μια αυτομπανιστηρτζού;

Διαδικτυακή αυτοπροβολή
Δεν ήταν το ξόδεμα του χρόνου που με ενοχλούσε. Ήταν η ίδια η φύση της εμμονής μου, της αυτοεμμονής μου, για την ακρίβεια. Και για το λόγο αυτό, παράτησα το facebook.
Συχνά πυκνά κατά το παρελθόν τα συναισθήματά μου για το facebook αλλά και για τα υπόλοιπα απ’ τα λεγόμενα social networks πηγαινοέρχονταν από την αίσθηση της κοινότητας μέχρι την άβολη συνειδητοποίηση ότι όλα αυτά, τα μπλογκ, τα facebook, τα journals και τα προσωπικά διαδικτυακά προφίλ δεν είναι τίποτε άλλο από μια βαριά περίπτωση ναρκισσισμού.

Κοίταξε τον Σοπενάουερ, όχι τον ευατό σου!
Όσοι γεννήθηκαν τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 αποτελούν τη “Γενιά του Εγώ” ή την “Κοίταξέ με γενιά”, άτομα τα οποία γαλουχήθηκαν με τους απλοϊκούς αμερικανικούς αφορισμούς του τύπου “Εκφράσου” και “Να είσαι ο εαυτός σου”. Οι λέξεις “εγώ, δικό μου, ο εαυτός μου” αντικαθιστούν τα τελευταία χρόνια τις λέξεις που προσδιορίζουν ένα σύνολο, όποιες κι αν είναι αυτές.
Ίσως τελικά όλα αυτά να είναι απλά ένας τρόπος για να ανακουφιστεί ο σύγχρονος άνθρωπος απ’ τις καθημερινές δυσκολίες. Όπως είχε πει κι ο Σοπενάουερ, ο σύγχρονος άνθρωπος είναι καταδικασμένος να αμφιταλαντεύεται αιώνια μεταξύ της δυστυχίας και της ανίας. Ισως για κάποιους η κυριακάτικη αργία, στο τέλος μιας εξουθενωτικής βδομάδας, μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να συνειδητοποιήσουν πόσο κενή περιεχομένου είναι η ζωή όλων. Και τη στιγμή εκείνη, για να ξεχαστούν, θα ανανεώσουν το ηλεκτρονικό τους προφίλ σε κάποιο social network και θα νιώσουν καλύτερα…

Will you miss me when I'm gone
Σκεφτόμενη αυτά παράτησα το facebook. Αλλα κι αυτό δεν ήταν αρκετό. Αφού έσβησα το λογαριασμό μου, άρχισα να αναρωτιέμαι αν το παρατήρησε κανείς απ’ τους ηλεκτρονικούς μου φίλους. Συνεπώς μου είχε μείνει αρκετός ναρκισσισμός ακόμη: με προσέχει κανείς, θα λείψω σε κανέναν;».