Αν είναι εκείνη...

ετοίμασε τραπέζι και
βάάάάάάάάάάάάάλε ένα δίίίίίίίίσκο να παίζειειειειειειειειει

άπαιχτος ο ΛΕ.ΠΑ. παιδιά. Κορυφαίο και το κομμάτι. Με αφορμή αυτό το κορυφαίο άσμα ασμάτων μπήκα στη διαδικασία να θυμηθώ άλλα κορυφαία στιχουργικά έπη. Η γκλάβα πάντως δεν κατέβασε πολλά. Και ξαφνικά το μυαλό μου πετάχθηκε μέχρι τον Στέλιο. Τον ένα και εορτάζοντα σήμερα, αν ζούσε, Στέλιο. Τον Καζαντζίδη.
Προσέξτε μαγεία:
"Σαββατόβραδο γυρνούσα βράδυ χειμωνιάτικο
και γλυκά σου κουβαλούσα με το βδομαδιάτικο
έφυγες και δε γυρίζεις μου 'πε μια γειτόνισσα
και φαρμάκι έχουν γίνει τα γλυκά που ψώνισσα"
Δηλαδή Θεέ και Κύριε του ελέου σου.
Ο άνθρωπος αυτός για τις φωνητικές του ικανότητες είναι απολύτως σεβαστός. Σέβομαι επίσης όλους αυτούς που τον ακούν. Αλλά είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα μιζέριας και κακομοιριάς στη χώρα αυτή. Από την αρχή τραγουδούσε για την κατάρα της μοίρας που μας έκανε φτωχούς. Έφταιγε δηλαδή αυτή και όχι οι μαλακίες ορισμένων πολιτικών που γινόντουσαν έτσι τα πράγματα τότε. Δηλαδή: Κάτσε στα αυγά σου ρε, μη μιλάς, αφού δε μπορείς να αλλάξεις τη μοίρα σου. Αυτή είναι γραμμένη και σε θέλει φτωχό. Λες και το να είναι κάποιος φτωχός σημαίνει αυτόματα ότι είναι ο απόκληρος της κοινωνίας. Λες και τα πλούτη αποκλειστικά σε κάνουν σεβαστό από τους άλλους και μόνο αυτά. Σου έδινε δηλαδή την εξίσωση:
Φτωχός=Κατατρεγμένος από την κοινωνία=Μίζερος
Θα μου πείτε τώρα ήταν οι συνθήκες ζωής της εποχής, είχαμε βγει από τον πόλεμο δύσκολα χρόνια, μετανάστευση κλπ. Δεν ξέρω ρε παιδιά, αλλά αν βρείτε ένα τραγούδι του τύπου αυτού που να λέει πως πρέπει να είναι αξιοπρεπείς οι άνθρωποι παρά τη φτώχεια τους υπάρχει;
Το παραπάνω κομμάτι που παρέθεσα αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα τραγουδιού του. Δηλαδή ας το αναλύσουμε:
"Σαββατόβραδο γυρνούσα βράδυ χειμωνιάτικο"
Σάββατο. Η μόνη μέρα που σου μένει εκτός από την Κυριακή που πας στην εκκλησία, είναι χειμώνας, κρύο δηλαδή, όλοι μέσα, κακός καιρός, δύσκολος
"Γλυκά σου κουβαλούσα με το βδομαδιάτικο"
Ο φτωχός εργάτης δηλαδή που τον παρουσιάζει σαν κακομοίρη. Ο άνθρωπος που πληρώνεται με την εβδομάδα με ψίχουλα. Και πάλι, να, από το περίσσευμα αυτό πήρε γλυκά.
"Έφυγες και δε γυρίζεις μου πε μια γειτόνισσα"
Έφυγε και τον άφησε επειδή δηλαδή είναι φτωχομπινές, και δεν είχε τα κότσια η άτιμη να του το πει η ίδια αλλά μια γειτόνισσα.
"Και φαρμάκι έχουν γίνει τα γλυκά που ψώνισα"
Και κλάάάάάάάάάάάάάμμμμαααααααααααα
Όλη αυτή η παρωδία που έχει για τραγούδια του Καζαντζίδη θεωρώ ότι δεν πιάνουν μία μπροστά στο στίχο της Δραπετσώνας:
"Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί"
Ναι ρε είμαστε φτωχοί αλλά είμαστε δυνατοί και αξιοπρεπείς. Δεν έχουμε πεθάνει εδώ, είμαστε και αντιστεκόμαστε.
Το επίσης δυστυχές είναι ότι ο Καζαντζίδης έμμεινε στην, τότε, νέα γενιά για τις εμφανίσεις του στα παράθυρα του ΣΚΑΙ τότε και στον Ευαγγελάτο για να καταγγείλει τους Εβραίους του Μάτσα που του φάγαν τα λεφτά (ενώ είναι γνωστό ότι ήταν παίκτης στο καζίνο) και να φωνάζει για τον Νικολόπουλο:
"Πουουουουουουουουστηηηηηη, Φίίίίίίίίίίίίίίίίδιιιιιιιιι, Οχιάάάάάάά".
Ό,τι δηλαδή στα τραγούδια του παρουσιάζε.
Για την κακομοιριά δε έφταιγε ο ίδιος αλλά όλοι οι άλλοι και αυτός απλώς ήταν κατατρεγμένος και αδικημένος από τη ζωή.
Το ακόμα χειρότερο βέβαια είναι ότι ο Καζαντζίδης παρέσυρε ένα ρεύμα τραγουδιού που είναι κατά γενική ομολογία κλαψομουνέξ. Και έχει επιτυχία στους άντρες, αυτό είναι το θέμα. Γεμίσαμε μετά με τύπους που κλαίνε για την άδικη ζωή. Για όλα αυτά δώσαμε το όνομά του σε οδούς και του κάναμε και ανδριάντες...
Θα έγραφα κι άλλα, αλλά ο μικρός είναι κρυωμένος λιγουλάκι και ξύπνησε πάλι. Συγγνώμη αλλά με καλεί το καθήκον....

ΥΓ Εν τω μεταξύ Βα.αλ. έχουμε απίστευτο συγχρονισμό. Όποτε μπαίνω στο μπλογκ είσαι ο μοναδικός εκείνη την ώρα αναγνώστης...Σοβαρά τώρα...Έχει τύχει πάμπολλες φορές.... Σε αγαπάμε να ξέρεις...