19 Νοε 2008

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΗΜΕΙΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

  • Να 'μαι πάλι εδώ. Πώς αλλιώς; Ο αδέσποτος (σκύλος) γνωρίζει πάντοτε πολύ καλά την στέγη που θα τον φιλοξενήσει.

  • Εκλέχτηκε τελικά ο Ομπάμα. Αλλά ο αδέσποτος (νιχιλιστής;) δεν πλησιάζει τόσο εύκολα στο προτεταμένο χέρι.

  • Αυτές τις ημέρες διαβάζω τον Πεσσόα. Μόνο μ' έναν Καρυωτάκη ή έναν Καβάφη μπορεί να συγκριθεί. Μου φαίνεται όμως ότι είναι πιο σπουδαίος, κι αυτό, διότι ψυχανεμίζεται ακόμα και την σκόνη που 'ναι κρυμμένη πίσω απ' το κομοδίνο. Κι απ' την ψυχή του.
  • Έχω σιχαθεί την ιστορία με το Βατοπέδι. Ειδικά τώρα, που τσακώνονται οι δεκανείς για να καλυφθούν οι βρωμιές των στρατηγών.
  • Ακόμα και το θρόισμα μιας σκιάς.
  • Λευτεριά στους συντρόφους-αγωνιστές Νίκο Καρβέλα-Αννίτα Πάνια. Όλοι στα δικαστήρια.
  • Δεν ήμουν στα Προπύλαια, στην εκδήλωση συμπαράστασης για τους απεργούς πείνας στις φυλακές. Προτίμησα να γυρίσω σπίτι. Πεινούσα πολύ. Δεν ξέρω αν θα με συγχωρέσω ποτέ γι' αυτό. Αλλά θα συγχωρέσω αυτούς που πεινάνε καθημερινά. Που δεν ήταν.
  • Μετά την "Στιγμή της Αλήθειας" είμαι αισιόδοξος. Δεν έχουμε πιάσει πάτο. Ακόμα...
  • Κάθε μέρα ξεφυλλίζω βιβλία τέχνης. Το προτιμώ, απ' το να ξεφυλλίζω διαφημίσεις, καταλόγους ομορφιάς, life style περιοδικά. Kαι τον εαυτό μου.
  • Τις εκλογές θα τις κερδίσει το ΠΑΣΟΚ. Και η δρακουμελίτσα.
  • Στο μετρό και στον ηλεκτρικό, κάθε μέρα, παρατηρώ τη ζωή. Άνθρωποι πηγαίνουν στις δουλειές τους, γιαγιάδες ονειρεύονται τον θάνατο, πιτσιρίκια την αγάπη, γυναίκες το πρώτο τους εξώφυλλο, ηλικιωμένοι που διαβάζουν "Ριζοσπάστη" και "Αυγή" συγκρατούν με μορφασμούς τη νιότη που ξυπνάει από κώμα σ' ένα τσακισμένο σώμα, ελληνίδες μάνες και αλβανίδες μάνες κουβεντιάζουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με τα παιδιά τους, πακιστανοί σμίγουν ερωτικά με αθηναίες (αν και αυτό δεν οφείλεται στην πανσπερμική αντίληψη του Μ. Αλεξάνδρου), σεκιουριτάδες καψουρεύονται τα κορίτσια των laserline clinics, μαύροι μικροπωλητές στοιβάζουν σε μια μαύρη (λες και νιώθουν την ειρωνική αντιστοιχία) σακούλα σκουπιδιών την πραμάτειά τους και τη ζωή τους, άνθρωποι γυρνούν απ' τις δουλειές τους. Νιώθω πως το μίσος έχει καταλαγιάσει. Το ίδιο και η υστερία, ο ρατσισμός. Κουράστηκαν μάλλον. Ή τους ξεγελάει η αναζήτηση της χειμωνιάτικης θαλπωρής. Ή μεγάλωσα. Και δεν βλέπω καθαρά πλέον.
  • Ακόμα κι αν δεν είμαι, κάποτε θα είμαι. Κι όπως λέει και η Δημουλά, φυσικά ονειρεύομαι. Δεν γίνεται να ζήσω μόνο μ΄έναν ξερό μισθό. Κι έναν εαυτό που κάθε μέρα παριστάνω.

6 σχόλια:

Ioannis Skordopoutsoglou είπε...

Ζήτω ο αγωνιστής Καρβέλας. Και ο σκύλος του ο gay.
Ποιός σου είπε να ζήσεις με ένα ξερό μισθό; Και γιατί παριστάνεις τον εαυτό σου;Να είσαι ο εαυτός σου. Και να χρησιμοποιείς το ξερό μισθό για να τους ρίξεις.

ΠανωςΚ είπε...

Να μπαίνεις στο μετρό, να μπαίνεις στον ηλεκτρικό, να παρατηρείς και να σκέφτεσαι, Διάσελε. Και μετά να μας γράφεις κιόλας ναι; Οχι ότι θα γίνει κάτι σημαντικό, αλλά είπαμε, αυτό εδώ το ρημάδι για αυτό το φτιάξαμε, για να τα λέμε μεταξύ μας...

bunnysuicides είπε...

κ να δεις "τη νύχτα που ο φερνάντο πεσσόα συνάντησε τον κωνσταντίνο καβάφη"

nikolakisdiaselos είπε...

Θ' ακολουθήσω σαν σκύλος (πιστός) τις συμβουλές και των τριών

Go_Go είπε...

Αισιόδοξος με "Τη στιγμή της Αλήθειας"; Χμμμ, ίσως είναι που δεν βλέπεις καθαρά πλέον και μάλλον δεν ακούς κιόλας... Βουίζουν στα αφτιά σου οι μέλισσες της ποίησης...
Α ρε Διάσελε, τελευταίε των ρομαντικών, που ήσουν τόσον καιρό και μας έφαγε ο σκοταδισμός του life style και του Harper's Bazaar?

nikolakisdiaselos είπε...

να 'σαι καλα go-go...