Σήμερα το πρωί δεν είχα κάτι να με συνοδεύσω στα ηλιόφωτα μονοπάτια μιας ασήμαντης Τρίτης. Ούτε κάπου να φυσήξω τον καπνό απ' ένα τσιγάρο που λιγόστευε δίχως νόημα, δίχως να 'χει αφιερωθεί σ' ένα πρόσωπο, έναν στίχο, έναν ήχο, μια εικόνα. Προσπάθησα να με διασώσω απ' το κενό μιας ματαιόδοξης και αποστειρωμένης πλήξης. Ζήτησα βοήθεια απ' τα τραγούδια της ζώης μου. Στάθηκα σε μια γλυκειά παράδοση. Ποτέ άλλοτε ένας λευκός δεν τραγούδησε την soul με τέτοια ένταση. Ποτέ άλλοτε ένας λευκός δεν μεταμορφώθηκε μέσα σε 7 λεπτά σ' έναν βασανισμένο και φλογερό Otis Redding. Ποτέ άλλοτε δεν γέλασα θρηνώντας. Βρήκα και πρόσωπο, βρήκα και στίχο, βρήκα και ήχο, βρήκα και εικόνα.
Σώθηκα.
11 σχόλια:
έτσι είναι αγαπητέ.
Και η γλυκειά παράδοση , έχει τη φαντασμαγορία της.
Για να αναρωτιέσαι.
δ
εμένα με εντυπωσιάζει η πορεία. απ το sweet surrender στο phantasmagoria in two! φοβερο. αυτό θα πει διαλεκτική...
σωστός!!
καλησπέρες
παιδιά, ότι και να πουμε γι αυτό το κομμάτι είναι λίγο καλησπέρες
Που το ανακάλυψες στρατηγέ μου, εσύ ένας Υδραίος της ανεξάρτητης μουσικής...
Είναι λίγος καιρός που το ξαναπαίζω στο μαγαζί που δουλεύω. Αλλά ανταπόκριση δεν βλέπω και είχα αρχίσει να πιστεύω ότι η μουσική χωρίζεται σε παλιά και νέα και όχι σε καλή και κακή (με όλη τη σχετικότητα, πάντα).
Να αισιοδοξώ;
Μετα συγχωρήσεως βεβαίως,προς παράλληλον ,και μετά μεγάλης λύπης διαπίστωσις.
Παίδες,πρέπει να κάνετε αυτό που κάναμαν και μεις.
Πρώτα αποχτάς κλασσική μόρφωση, και μετά κάνεις τον κόκκορα του αρκά.
Ήγουν,γιά να κάνεις φιγούρες και σπαγκάτ στον πάγο,πρέπει νά υπάρχει και πάγος.
δ
(προς παράλληλον,εσύ να επιμένεις,εξάλλου, ξέρεις πως είναι αυτά.)
Μισό λεπτό. Η μουσική είναι μία. Εμείς προβαίνουμε σε διαχωρισμούς, καταπώς μας βολεύει ώστε να ερμηνεύσουμε, να κατανοήσουμε αυτό που ακούμε. Δεν υπάρχει παλιό-καινούργιο, ούτε καν καλή ή κακή μουσική. Υπάρχει η μουσική που μας αρέσει και αυτή που δεν μας αρέσει. Ομοίως -και αυτό είναι το βασικότερο- υπάρχει η μουσική που έχουμε ακούσει και η μουσική που δεν έχουμε ακούσει, το εύρος της οποίας είναι απείρως μεγαλύτερο απ' αυτό που έχουμε ακούσει. Η ψαλίδα αυτής της διαφοράς δεν πρόκειται άλλωστε ποτέ να μικρύνει.
Ο Μπάκλεη θεωρείται κλασικός τώρα. Στις μέρες του ήταν ένας αποτυχημένος. Οι πωλήσεις του, ειδικά από τότε που το γύρισε στο πειραματισμό, ήταν μηδαμινές, ομοίως και η αποδοχή από τους κριτικούς. Μετά το θάνατό του, ο Μπάκλεη έγινε υπερπολύτιμος για ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό, που κινούταν ούτως ή αλλως στο περιθώριο της μουσικής αγοράς. Αργότερα η μουσική βιομηχανία θέλησε να προσεταιριστεί αυτό το κοινό, της "ποιοτικής, ξεχασμενης μουσικής", και κλασικοποίησε με τα γνωστά κόλπα του μάρκετιγκ (πολυσέλιδα αφιερώματα στα "χαμένα διαμάντια" του Μπάκλεη, επανεκδόσεις κτλ.).
Ωστόσο για να απολαύσω ένα ωραίο τραγούδι σιγά μην κάτσω να κάνω και βιβλιογραφική ερευνα ή να αρχίσω από τους κλασικούς. Ισα-ίσα που αναγκαστικά στους κλασικούς καταλήγεις, μετά τα πρώτα ερεθίσματα, που συνήθως είναι τα δημοφιλή ονόματα της εποχής. Μετά, εφόσον κάποιος έχει την όρεξη και τα ανάλογα ερεθίσματα, ίσως να εκτιμήσει και τον Μπάκλεη, τον Κοέν, τον Νικ Ντρέηκ, τον Μάλερ, τον Μπετόβεν, τον Μπράμς και τον Σταμάτη Σπανουδάκη κτλ.
Κοντολογίς αυτό που λέει η Demetrat είναι σαν κάποιος να αρχίσει να ασχολείται με τον ασιατικό κινηματογράφο με πρώτη ταινία το Ραν του Κουροσάβα ή με τον Μιζογκούτσι και όχι τις σαφώς πιο εύκολα προσαβάσιμες ταινίες του Τακέσι Κιτάνο, ή ας πούμε το Ολντ Μπόη του ΔενΘυμάμαιΠοιανούΕίναι (για να μην πούμε ότι αναγκαστικά πρέπει να αρχίσει με Μπρους Λη και Τσάκι Τσαν).
Εγώ απλώς εννοώ πως μαθαίνεις πρώτα την αλφαβήτα και μετα κάνεις συνολάκια απο γράμματα.
δ
Πολυ ωραια η soul και αυτο το κομματι τα σπαει. Ημαλλον αυτος τα σπαει περισσοτερο απο το κομματι! καλημερα!!
εξκιούζ μι... πού πήγε το σχόλιό μου? Φακ, σιγά μην επαναλάβω ότι (και γιατί) συμφωνώ με τον πάνωςκ
Την Παρασκευή, στης Νικολουλη την εκπομπή, Μενιέκ, κι ας ελπίσουμε για το καλύτερο.
Δημοσίευση σχολίου