Εκαστος πρέπει να εποπτεύσει τον εαυτόν του και τον σύντροφόν του ή τον γείτονά του

Eίναι ένα παιχνίδι του μυαλού, τίποτε παραπάνω, απ’ αυτά που προκαλεί η ανία της μακράς παραμονής σε ένα λεωφορείο κολλημένο στην κίνηση.

Οι κανόνες είναι απλοί:

Το βλέμμα πίσω από τα μαύρα γυαλιά και η ακοή, πίσω από τα ακουστικά στα αυτιά, που δεν παίζουν όμως τίποτε, καρφώνονται σε κάποιον επιβάτη. Κάθε λεπτομέρεια καταγράφεται στα μικροτσίπ του διεστραμμένου εγκεφάλου και μπορεί να οδηγήσει στην εξακρίβωση του καπνού που φουμάρει, πού πάει, πού δουλεύει, τι ψηφίζει και αν, όταν νομίζει πως δεν τον βλέπει κανείς, σκαλίζει τη μύτη του.

Να, αυτός ο κυριούλης, ας πούμε. Πενήντα χρονών, περίπου, καλοστεκούμενος, καραφλός με τα ελάχιστα μαλλιά στο πλάι της κεφαλής να σχηματίζουν μπουκλάκια, τα οποία μάλιστα γυαλίζουν, λες και είχε βάλει μπριγιαντίνη, γκρι καλοκαιρινό κοστούμι, γαλάζιο πουκάμισο με ανοιχτό το κουμπί στο στήθος, και γκριζογάλανη κάλτσα μέσα στο μαύρο καλογυαλισμένο σκαρπίνι. Σαν μάγκας άλλης εποχής. Μέχρι και κομπολόι κρατάει. Ξάφνου από κάποιο κινητό ακούγεται η εισαγωγή του Saturn 5 των Inspiral Carpets. To δικό του! Ο μάγκας, ο πενηντάρης, ακούει Inspiral Carpets; Κάποιο λάκκο έχει η φάβα…

- Ελα Γιάννα μου, καλημέρα, τι κάνεις (Η γυναίκα του; Η γκόμενα; Μια παλιά του συμμαθήτρια; Η ξαδέρφη του από το χωριό;).

Ακούει για λίγο χωρίς να μιλάει, μόνο μορφάζει. Μετά απομακρύνει το κινητό από τ’ αυτί. Δείχνει δυσαρεστημένος. Απ’ το ηχείο του κινητού ακούω μια φωνή να μιλάει ακατάπαυστα σαν πολυβόλο, δυστυχώς δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι ακριβώς λέει. Ξαναβάζει το κινητό στα αυτί και ανοίγει το στόμα του να πει κάτι, αλλά δεν τα καταφέρνει, ξαναπομακρύνει το κινητό απ’ τ΄ αυτί και συνδέει τη Γιάννα με Κάιρο για κάνα δίλεπτο, κατά τη διάρκεια του οποίου αυτή δεν παίρνει ανάσα…

-Τι να σου πω βρε Γιάννα; καταφέρνει επιτέλους να πει κάτι. Καταρχήν θέλω να μη λες πολλά. Ακου να δεις, η υπόθεση είναι σοβαρή… και χαμηλώνει τη φωνή βάζοντας το χέρι μπροστά στο στόμα του. Τα υπόλοιπα δεν καταφέρνω να τ’ ακούσω δυστυχώς αλλά δεν χρειάζεται. Ο τύπος ή ρουφιάνος είναι ή ασφαλίτης. Βέβαια, έχω εκπαιδευτεί πολύ καλά ώστε να τους αναγνωρίζω αυτούς από χιλιόμετρα, από τότε οι αριστεροπατέρες μου μού είχαν αποκαλύψει ότι όλοι ταξιτζήδες και οι περιπτεράδες είναι ρουφιάνοι…

Εμενε μόνο να εξακριβώσω αν επρόκειτο για ρουφιάνο ή για ασφαλίτη. Διότι, αν και ενίοτε συγχέονται αυτά τα δύο και ταυτίζονται, πρόκειται για δύο διακριτούς ρόλους. Ο ασφαλίτης είναι επαγγελματίας. Η δουλειά του είναι να ρουφιανεύει και να δίνει κόσμο. Ο ρουφιάνος ασκεί άλλο επάγγελμα αλλά θέλοντας να τα έχει καλά με τις αρχές ή με τ’ αφεντικό δίνει τους γείτονές του ή του συναδέλφους του κτλ.

Ο καραφλός ρουφιάνος ή ασφαλίτης με το γκρι καλοκαιρινό κοστούμι, το γαλάζιο πουκάμισο, τις γκριζογάλανες κάλτσες και τα καλογυαλισμένα σκαρπίνια ξαφνικά τερμάτισε τη συνομιλία με τη «Γιάννα» (σίγουρα κωδικοποιημένο όνομα κάποιου συνεργάτη του) και ξαφνικά απευθύνθηκε σε μένα.

- Συγγνώμη, νεαρέ, σε ποια στάση να κατέβω για πλατεία Τερψιθέας;

Κρύος ιδρώτας με έλουσε… Πλέον είχε αποκαλυφθεί, αλλά έπρεπε να φανώ δυνατός και να μην του δείξω ότι τον κατάλαβα. Ξεροκατάπια και ψέλλισα: Στην επόμενη.

Με ευχαρίστησε και κατέβηκε στην πλατεία Τερψιθέας, όπου εδρεύει το αστυνομικό τμήμα Σταυρουπόλεως… Ασφαλίτης σίγουρα, κατά πάσα πιθανότητα σε εκτός έδρας αποστολή, ή μόλις είχε μετατεθεί στο εν λόγω Α.Τ.

Φτηνά τη γλίτωσα.

Άγνωστο γιατί, αλλά γράφοντάς τα αυτά, ένιωσα κι εγώ με τη σειρά μου λίγο ρουφιάνος.