12 Μαΐ 2008

Μια νύχτα μαρτυρική τα ξέρασα όλα ο μαρτυριάρης

- Αντώνη…
- Βρε καλώς τον νέο…
- Ακου, σε αυτόν τον σταθμό που δουλεύεις, μπορείς να με χώσεις;
- Τι έγινε; Ακόμη δεν ήρθαμε και ζητάμε ρουσφετάκι;
- Έλα βρε Αντώνη, μη με κοροϊδεύεις…

- Έχεις ξανακάνει ραδιόφωνο;
- Όχι.
- Ε τότε δεν γίνεται…
- Δοκίμασέ με Αντώνη και θα δεις, ακούω πολλή μουσική, θα παίζω και γαμώ τα κομμάτια…
- Ακου να σου πω κάτι χοντρούλη, και βάλτο καλά στο μυαλό σου, άμα θες να κάνεις εκπομπή, κομμάτια έχει μόνο η πίτσα, όχι η μουσική…

- (από μέσα μου: βρε άντε και γαμήσου) Καλά Αντώνη, ό,τι πεις, να κάνω ένα δοκιμαστικό;


Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι πρώτοι μου έξι μήνες στο ραδιόφωνο (απ’ τους εννιά συνολικά –τ’ αποτέλεσμα ήταν σκέτη τερατογένεση!). Έναν επαρχιακό ραδιοφωνικό σταθμό, της πχοιότητας που έλεγε κι ο τότε πρωθυπουργός μας. Πέρα από τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές, του τύπου «μεγάλο πρόβλημα οι κουτσουλιές στην πλατεία του Αγίου, τι θα κάνει επιτέλους ο δήμος για να το λύσει;», όλη την υπόλοιπη ημέρα έπαιζε «πχοιοτικό ελληνικό τραγούδι». Από Σταμάτη Κόκκοτα και Μητροπάνο, μέχρι Σωκράτη Μάλαμα, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Θανάση Παπακωνσταντίνου και Αλκίνοο Ιωαννίδη.

Ο ιδιοκτήτης, ένας τύπος μονίμως σκυθρωπός. Μοναδικό αξιοσημείωτο πράγμα σχετικό με αυτόν, η γκόμενά του, η Αγγέλα. «Δεν καπνίζουμε στο στούντιο, δεν πίνουμε αλκοόλ, προσέχουμε τι παίζουμε και τι λέμε στον αέρα, όταν τελειώνετε την εκπομπή σας και μετά δεν ακολουθεί άλλος να θυμάστε να βάζετε την κασέτα και να κλειδώνετε φεύγοντας».

Ξεκινήσαμε με τον Σαλαδίνο, ντούετο. Ηταν ανυπόφορα: διαρκείς διαφωνίες για τη μουσική, όχι μόνο με τον Σαλαδίνο αλλά και με το φαν κλαμπ του, δυο, τρεις, τέσσερις, ενίοτε παραπάνω συμφοιτήτριές μας, πάντα παρούσες στο στούντιο για να τον δικαιώνουν: «μα ναι, αχ τι ωραίο κομμάτι, μπράβο Σαλαδίνε. Πάνο πρέπει να το παραδεχτείς ότι οι Γκούλαγκ δεν ταιριάζουν μετά την Αλεξίου» (σώπα, πέσμου κάτι που δεν ξέρω). Ασε που είχα και τον άλλο βραχνά, μια τύπισσα που εκμεταλλευόταν τα τρυφερά συναισθήματά μου για αυτήν, και με έπαιρνε τηλέφωνο για να με ρωτήσει «Παναγιώτ’ θα βάλεις λίγο Μιλτιάδη Πασχαλίδη;» (με ιδιαίτερο τονισμό, παρακαλώ, στο «λεις», στο «λί», και στο «λίδη»).

Εγώ όμως ήθελα να παίζω Γκούλαγκ, Σεξ Πίστολζ και Ραμόνζ.

Μέσα σε ένα μήνα, για να παραμείνουμε φίλοι με τον Σαλαδίνο, είχαμε χωρίσει τις εκπομπές μας: Μετά το «Πέρα απ’ τα Σύννεφά» του ακολουθούσε το δικό μου «Απλά και μόνο ροκ εν ρολ», τρελά ανέμπνευστος τίτλος, λύση έκτακτης ανάγκης, ύστερα από την κατηγορηματική απόρριψη από τον Σκυθρωπό Ιδιοκτήτη της αρχικής μου πρότασης για μια εκπομπή με τίτλο «Χοιροστάσιο» (μα Κυραποτέτοιεμου, είναι τίτλος ταινίας του Παζολίνι, ο οποίος πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα με το πχοιοτικό προφίλ του σταθμού μας).

Για κάνα τετράμηνο, μέχρι που μπήκε η άνοιξη και τα περιστέρια στην πλατεία του Αγίου είχανε χεστεί από τη χαρά τους απάνω στα κεφάλια μας, καραγούσταρα. Ο Σκυθρωπός Ιδιοκτήτης με ψιλοέπρηζε παίρνοντάς με τηλέφωνο την ώρα της εκπομπής ρωτώντας με «τι παίζεις τώρα, γιατί αυτό που πιάνω σπίτι είναι κάτι περίεργα τραγούδια», «ναι Κυραποτέτοιεμου, εμάς ακούτε, αυτό είναι το Ατμοσφιρ των Τζόη Ντιβίζιον», «α, καλά, νόμιζα ότι είχε πέσει το σήμα πάλι, και θυμήσου να κλείσεις το σκούρο» «το ποιο;», «το σκούρο παιδάκι μου, δεν καταλαβαίνεις;», «τι είναι το σκούρο;», «το πώς το λέτε εσείς, μα τελείως χαζός είσαι, το παντζούρι, το σκούρο», «μάλιστα Κυραποτέτοιεμου, γεια σας τώρα, γιατί έχω κι άλλη γραμμή».

Δεν ήταν ψέματα. Ολως περιέργως μέσα στα μεσάνυχτα υπήρχαν κάποιοι που με ακούγανε και κάποιοι ακόμη πιο απελπισμένοι που με παίρνανε τηλέφωνο: ένας για να μου πει να μην παίζω όλη την ώρα Ντιπές Μοντ, η άλλη για να μου ζητήσει Del Amitri (έλεος, υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε Del Amitri;) και να με σκυλοβρίσει όταν της είπα ότι δεν έχω και δεν με αρέσουν. Η καλύτερη φάση ήταν η «θαυμάστριά μου», μαθήτρια υποθέτω. Πρώτη φορά που με πήρε, με σκυλόβρισε -κι αυτή- γιατί είχα τολμήσει να πω στον αέρα ότι δεν με αρέσει ο Σιδηρόπουλος. Μετά ξεκίνησε να με ρωτάει κάτι βλακείες, «ξέρεις αν ήταν παντρεμένος, αν είχε παιδιά, αν ήταν ξανθομάτης κι αν ήταν γαλαζομάλλης;» κι εγώ να της αφιερώνω το «No more heroes anymore» των Stranglers και την άλλη μέρα ξανά και φτου κι απ’ την αρχή, μέχρι που μου ζήτησε να βγούμε για καφέ και της είπα ότι δεν προλάβαινα γιατί ήμουν πολυάσχολος κι ο καφές μού κάνει κακό στα νεύρα και γίνομαι επικίνδυνος και ποτέ δεν ξέρει τι μπορεί να της συμβεί πίνοντας καφέ με έναν άγνωστο.

Ωραία περνούσα γενικά. Μέχρι που ένα πρωί, ο Αντώνης, της αρχής της ιστορίας, μου είπε ότι το βράδυ, πριν από την εκπομπή μου, πρέπει να πάμε να κάνουμε αφισοκόλληση για τη συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη που σπονσοράριζε ο σταθμός μας. Σιγά μην πήγαινα, εδώ δεν πήγαινα στις αφισοκολλήσεις των ΕΑΑΚ, στου Αλκίνοου θα πήγαινα; Βρε δεν έπινα καλύτερα όλο τον Βόσπορο; Ασε που ήμουν και καλεσμένος σε κάτι γενέθλια ενός χριστιανόπληκτου συμφοιτητή, ο οποίος αρεσκόταν να συζητάει μαζί μου, πλατσουρίζοντας σε κάθε λέξη θορυβωδώς τα χείλη του, για την Αγία Γραφή, πράγμα που εγώ βαριόμουνα αλλά έβρισκα διασκεδαστικό το πλατσούρισμα.

Για να αντέξω τα γενέθλια με τη χριστιανόπληκτη παρέα του, ήπια λιγάκι, περίπου όλο το Βόσπορο (τότε, θυμάμαι, άγνωστο γιατί, αφού δεν με αρέσει το κρασί, πίναμε κάτι μπουκάλια «Μοντενέγκρο» ή «Μελίρυτος»). Πήγα, είχε φτιάξει και κάτι γλυκά, νηστήσιμα, ο λεβέντης.

Τα τσάκισα όλα βιαστικά, άκουσα για κάνα δίωρο βαρετές συζητήσεις και με ύφος περισπούδαστο και μεγάλου σταρ ανακοίνωσα την αποχώρησή μου, «γιατί έχω εκπομπή», η οποία άρχισε ως συνήθως με το ηχητικό της σήμα, το Regiment των Eno/Byrne, πέρασε και μια φίλη απ’ το στούντιο για να πει ένα γεια, χορέψαμε κι ένα βαλσάκι, το οποίο μού ανακάτεψε ελαφρώς το στομάχι, έφυγε, έμεινα μόνος, δεν ένιωθα και πολύ καλά, άρχισα να παίζω το ένα οκτάλεπτο κομμάτι μετά τ’ άλλο, να τελειώνει η εκπομπή μια ώρα αρχύτερα. Ενιωθα και κάτι αναγούλες.

Το κακό συνέβη μεσάνυχτα ακριβώς. Ισα που είχα προλάβει να βάλω την κασέτα να παίζει στο τρανζίστορ τα αμερικάνικα, κι ενώ ήμουν έτοιμος με το μπουφάν στους ώμους, κατάλαβα ότι κάτι στο στομάχι μου ήθελε να βγει. Τρέχοντας διέσχισα τον στενό διάδρομο μέχρι το γραφείο του ιδιοκτήτη, όπου στο βάθος ήταν η τουαλέτα. Αντί όμως να ανοίξω την πόρτα της, άνοιξα το στόμα μου και τα ξέρασα όλα, τα μισά πάνω στην πόρτα, τ’ αλλα μισά μέσα.

Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας και με το ζόρι στεκόμουν στα πόδια μου. Όπως-όπως καθάρισα τον χαμό, κλείδωσα κι έφυγα.

Τις επόμενες δύο ημέρες τις πέρασα στο κρεβάτι. Τροφική δηλητηρίαση; Ίωση; Φόβος για την οργή του Σκυθρωπού Ιδιοκτήτη; Δεν σήκωνα τηλέφωνα, δεν απαντούσα στα χτυπήματα της πόρτας, μέχρι που όρμησε μέσα (στην εστία δεν κλειδώναμε ποτέ) ο προαναφερθείς Αντώνης. «Είμαι άρρωστος», του είπα. «Μαλάκα σε ψάχνει τ’ αφεντικό. Να πας να τον δεις. Θέλει να μάθει γιατί δεν ήρθες στην αφισοκόλληση, ποιος ξέρασε στο γραφείο του και γιατί δεν έκλεισες το σκούρο φεύγοντας».

Βρε κόλλημα με το γαμημένο το σκούρο!
«Πέστου, θα πάω να τον δω, μόλις νιώσω καλύτερα».
Δώδεκα χρόνια μετά, ακόμη να νιώσω καλύτερα.
Σκέφτομαι ότι ίσως τώρα να είναι καλή στιγμή να πάω να τον δω.


16 σχόλια:

GT είπε...

Den tin paleueis me tipote e?

παράλληλος είπε...

Εμ μ' αυτή τη μουσική που έπαιζες, γίνεται να μην ξεράσεις;

Πες μου ότι έπαιζες και Bauhaus και ότι είσαι άρτιχος. Τέλος.

kostasK είπε...

Φταίνε οι κατάρες που θα σου ριξε εκείνη με τους Del Amitri...

ΠανωςΚ είπε...

GT, ε το ξέρεις αφού!

Ατριχος, παράλληλε; Εχει πλάκα που το ρωτάτε αυτό: το ψευδώνυμό μου τότε το ραδιοφωνικό ήταν Πάνος Σπανός, χαχαχα, δες συμπτώσεις.

ΚώσταΚ (ουπς, λες να είμεθα συγγενείς;): Η πλάκα είναι ότι όταν ηρέμησε, και το συζητήσαμε, δεν μπορούσε να το χωνέψει ότι γίνεται να μη με αρέσουν οι Del Amitri. Μιλάμε πολύ φανατίλα. Ομοίως κι εγώ δεν μπορώ ακόμη να χωνέψω ότι μπορεί κάποιος να έχει τέτοια πόρωση με τους εν λόγω. Τεσπά.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Σίγουρα δεν μπορείς να χωνέψεις. Όχι μόνο αυτό αλλά εν γένει...

ΠανωςΚ είπε...

Ναι, τελικά αποφάσισα ότι δεν είμαι emo αλλά eme(τος).

kostasK είπε...

Που σαι ρε Αξά?! (από το αξάδερφε...)

nikolakisdiaselos είπε...

εμένα πάλι, γιατί με συγκίνησε αυτό το κείμενο;

παράλληλος είπε...

Να σου απαντήσω εγώ Διάσελε:
επειδή έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη και γυρίζεις ολημερίς στη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας...

nikolakisdiaselos είπε...

είσαι μεγάλο μπουμπούκι...

demetrat είπε...

αααααχχαααχαχα
'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
'Η για να πας καβάλα στο μαίστρο.
δ

ΠανωςΚ είπε...

Πού να δείτε, αγαπητοί μου, πόσο θα συγκινηθεί ο Νικολάκης, όταν θα έρθει η σειρά να πούμε και τις ιστορίες απ' την Πάτρα...

Μετεωρίτης είπε...

έλα ρε συ!!
Εγώ, συγκινήθηκα (και δεν είμαι η μόνη, όπως έμαθα διαβάζοντας πιο πάνω) γιατί το ραδιόφωνο είναι μεγάλη ανάμνηση και τι να λέμε...
Και εγώ ρε συ, είχα 2 ολόκληρα χρόνια εκπομπή και το κακόμοιρο έπαιζα με 50 περίπου δίσκους-πράγμα που δεν έμαθε ποτέ κανείς-αφού δανειζόμουν, έπαιζα ακόμα και... κασέτες, έλεγα ψέμματα για την υπέροχη συλλογή μου και φυσικά... έπαιζα cure, smiths, beautiful south, luca bloom (ναι, υπήρχε τέτοιο πράγμα!!) και άλλα πολλά...
Μία φορά (ερχόταν ο sinatra για συναυλία στην Αθήνα) θεώρησα φρόνιμο να βάλω έννα κομμάτι του (με πεπερόνι) και φυσικά, χτύπησε τηλέφωνο πριν καν ο τύπος προλάβει να τραγουδήσει ..in the night. Ήταν, φυσικά, ο μεταλλάς διευθυντής που ήδη με είχε στη μπούκα-και μου έβαλε χέρι "ροκ είμαστε, το παίζεις;!). Ήμουν όμως έτοιμη για την αλλαγή!! Έκανα χαρακίρι στον Σινάτρα και έχωσα in bloom από nirvana, λέγοντας μάλιστα στον αέρα "ε, αφού ίμαστε ροκ, πνίγω τον Σινάτρα, όσοι θέλετε να τον δείτε, μπλα, μπλα..."
Ενιγουέι, πάρα πολύ με άρεσε η εξομολόγηση και το κείμενο και το παντζούρι και όλα... μια φορά θα ανεβάσω και εγώ μία απίστευτη εμπειρία που μου έτυχε...

Να'σαι καλά που γίνεσαι αφορμή να υμόμαστε κι εμείς οι γερλύκαινες τα νιάτα μας... σόρι αν μίλησα πολύ για μένα και τις δικές μου αναμνήσεις... επειδή κι εμείς κάποτε πίναμε όλο το Βόσπορο (αθάνατος στίχος!!)... ελπίζω να συμμερίζεσαι τη φλυαρία μου (αν συμμερίζεται ποτέ η φλυαρία!!) και άντε γεια σου τώρα-πολλά είπα...

Καλό σαββατόβραδον
(εγώ, άυπνη, τα μωρά λέμε κάτι έχουν πάθει και με έχουν ταράξει... ααα!!!!! κατέβασα επιτέλους tindersticks αλλά είμαι πολύ χώμα για να τους ακούσω...

ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ
Ι-ΣΤΟ-ΡΙΕΣ!! (δικές σου, βαρέθηκα να ακούω για το παρελθόν του Μητσοτάκη..)

Ανώνυμος είπε...

Del Amitri σε πληροφορώ ακούει ο Θάνος (ψόφα πούστη) από τα Δ.Κρίνα.Μάλιστα τους διασκεύαζε και σε κάτι ακουστικά live που έκανε κατά καιρους...καταλαβαίνεις κατάντια...

βα.αλ. είπε...

Σε χαλάνε ρε τα σκούρα; Σα δε ντρέπεσαι μετά από τόση φιλοξενία μας βρίζεις και όλας;

Εμείς φταίμε που δε σας πετάμε όλους στη θάλασσα.

Ως γνωστόν εμείς δεν είχαμε τουρκική κατοχή να λέμε μπαντζούρι. Εμείς είμαστε ευρωπαίοι και τα λέμε σκούρα.

ΠανωςΚ είπε...

Μετεωρίτη, να δεις πόσο χώμα θα είσαι αφού ακουσεις το καινούργιο των Τίντεστιξ...

16αρη, καταλαβαίνω, αλλά δεν θέλω ούτε να το φαντάζομαι τέτοιο σκηνικό. Καλύτερα να μην το ήξερα καν.

Βααλ, Ευρωπαίοι, ε; Μη μου πεις ότι κάθε Μάη, τέτοιες μέρες, κρεμάς μαύρη σημαία στο μπαλκόνι;