Εκείνη την ημέρα, στη δουλειά, είχαν αιμοδοσία. Ο ήρωάς μας πρόθυμα συμμετείχε, όπως κάθε φορά. Συμπλήρωσε το σχετικό έντυπο, μηχανικά, χωρίς καν να κοιτάξει τις ερωτήσεις, έκανε τον ίδιο βαρετό διάλογο με τους γιατρούς, και αστειεύτηκε με τους άλλους αιμοδότες: “Τι έγινε συνάδελφοι, κάθεστε και σας πίνουνε το αίμα;”.Όπως πάντα, έκανε τον καμπόσο, ότι δεν φοβάται τη βελόνα. Ωστόσο, όταν όλα τελείωσαν, ανακουφίστηκε. Πίεσε το βαμβάκι με δύναμη για κάνα τρίλεπτο στο μπράτσο, σηκώθηκε, έφαγε ένα τυροπιτάκι, ήπιε έναν χυμό, έφαγε ένα πιτσάκι, ένα μίνι πεϊνιρλί κι ένα μυλοπιτάκι. Μετά κατευθύνθηκε στο γραφείο του. Προνοητικός ων, είχε παραγγείλει καφέ από πριν, μαζί και μια τεράστια σοκολάτα γάλακτος.
Δύο τυροπιτάκια, τρία μυλοπιτάκια, έναν ακόμη καφέ και πολλές ώρες αργότερα, πηγμένος στη δουλειά, συνειδητοποίησε πως ακόμη του πίνανε το αίμα.
2 σχόλια:
Πλάκα-πλάκα, ΠανωΚάτε μ', και μεις φτιάξαμε στη δουλειά τράπεζα αίματος κι αποδείχτηκε πολύ χρήσιμη.
Άλλο που ορισμένοι δεν καταθέτουν αίμα αλλά μέσω των γνωριμιών τους σπεύδουν να αντλήσουν, όχι μόνο γι' αυτούς ή τους συγγενείς τους αλλά και για απλές γνωριμίες τους.
Αλλά αυτό γίνεται έτσι κι αλλιώς!
ΥΓ Και το σκώτι ψητό κάνει καλό στην αναπλήρωση του αίματος...
Υπάρχουν μάλιστα και τα αιματοδοχεία στις διάφορες εταιρίες...
Γιατί βλέπεις, φτήνουμε που φτήνουμε αίμα, μην το φτήνουμε στο πάτωμα!
Μας έβαλαν ένα δοχείο...
Και τώρα σκάλωσα: το φτήνω γράφεται με ήτα; Με ύψιλον; Ελα μου ντε!!
Ααααχ, περιμένοντας να σχολάσω να πάω σπίτι (σαν δημόσιος υπάλληλος ακούγομαι αλλά δεν είμαι!) το post σου επιβεβαίωσε αυτό που αισθάνομαι κάθε μέρα...
Ότι με στράγγισαν!
Δημοσίευση σχολίου