Εναλλακτικός τίτλος ελλείψει ευστοχότερου: Μας έκανες τα τρία ένα με τις αναμνήσεις σου!

Νοέμβρης του '94. Είμαι 16 και στο Στέκι του Βιολογικού νιώθω σαν ψάρι έξω από το νερό. Η παρουσία του Μπιγκ Μπράδερ με κάνει να νιώθω εξίσου άβολα, αφού κι αυτός με το κυριλέ ζιβάγκο και το δερμάτινο είναι σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Τριγύρω διάφορα φρικιά, όπως τα ονόμαζα τότε που με τρόμαζε η θωριά τους, και μεταξύ μας ακόμη και σήμερα με τρομάζουνε και έτσι τους αποκαλώ . Εισιτήριο 700 δρχ. νομίζω και η μπίρα φτηνή. Είμαστε εκεί για τους Ziggy Was, ένα από τα τελευταία ονόματα που γνώρισα μέσω του Μπιγκ Μπράδερ, προτού οι ρόλοι αλλάξουν και γίνω εγώ ο αλιευτής καινούργιων σχημάτων που βαράνε. O πρώτος τους δίσκος, το Here, ξερό, κατάξερο χαρντκόρ, με πινελιές εξίσου ξερού φανκ μας έχει αφήσει άναυδους. Μουσική δεξιοτεχνία και δυναμισμός, απρόβλεπτες αλλαγές... Μαζί θα βλέπαμε και τους Honeydive από Αθήνα. Δεν τους ήξερα τότε, αλλά ευτυχώς τους έμαθα, για τα καλά.

Η συναυλία ήταν γαμάτη. Ακόμη και σήμερα τη μνημονεύω ως μία από τις καλύτερες που έχω δει. Οι Ziggy ήταν ακόμη καλύτεροι από το δίσκο. Δεν μπορούσα να πιστέψω την ευκολία με την οποία αλλάζανε ρυθμούς στη στιγμή. Οι Honeydive μας αποτελειώσανε. Εκείνη την ημέρα εκτίμησα την αξία των μουσικών τρίο. Πώς γίνεται μια κιθάρα-μπάσο-ντράμς να παράγουν τόσο εκπληκτικό θόρυβο;

Την επόμενη ημέρα πήγα στο Rolling Under (κι εκεί ένιωθα εξίσου άβολα, καθότι πιτσιρικάς σε ένα δισκοπωλείο/δισκογραφική εταιρεία που στα μάτια μου έμοιαζε με το ναό του ανεξάρτητου ροκ και όλοι του οι πελάτες τουλάχιστον φωστήρες) κι αγόρασα το Frail.

Κάνα δυο χρόνια μετά, καλοκαίρι του '95 ή του '96, απόγευμα, η πόλη άδεια. Με τον Γιώργη ήδη προσπαθούμε να φτιάξουμε συγκρότημα. Ασχετα που για την ώρα ακουγόμαστε σαν τα Ξύλινα Σπαθιά, εμείς θέλουμε να γίνουμε Ziggy. Για να σκοτώσουμε την ώρα μας, πάμε στο rolling under. Κανονικά είμαστε κλειστά, μας λέει ο ιδιοκτήτης, αλλά αφού ήρθατε, δεν θα σας διώξουμε κιόλας… Κοιτάμε δίσκους. Ρε συ, μου κάνει ο Γ., αυτοί δεν είναι οι Ζiggy; Οντως ήταν αυτοί. Τρέμαμε οι ηλίθιοι, ενθουσιασμένοι, λες και είχαμε δει τον Ρουβά. Στήσαμε αυτί. Είχανε μια συζήτηση για τα κρέντιτς του επόμενου δίσκου και συγκεκριμένα αντιμετωπίζανε μια δυσκολία στην απόδοση στα αγγλικά της λέξης "χαβαλε" ή κάτι τέτοιο… Ταυτόχρονα γουστάρανε κάτι φανκιές που παίζανε στο πικάπ. Προσπάθησα να διαλέξω έναν πολύ ψαγμένο δίσκο, για το εφέ του πράγματος... Νομίζω πως τότε αγόρασα το Crushed Velvet Apocalypse των Legendary Pink Dots.

Σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια, ο Σαλαχαντίν μου έκανε δώρο (με την αφιέρωση "χρόνια πολλά με πολλές αφρισμένες μπίρες βυζαρού", και να σκεφτείτε ότι τότε ήμουν δεκαπέντε κιλά ελαφρύτερος) τη συλλογή "3 turns to 1" των Ziggy που περιλάμβανε το "here" και το ep "2 turns to 1". Τότε λύθηκε και η απορία σχετικά με τα κρέντιτς και το χαβαλέ: "thanx to our friends for the kicks offs and fuck offs".

Γιατί εντέλει αυτό ήταν αυτή η μπάντα. Μια βουτιά στην ηχητική απόλαυση. Και ήταν αυτό που λέγανε στις συνεντεύξεις τους όσο γίνονταν -σχετικά- γνωστότεροι: Παίζουμε μουσική για να περνάμε καλά εμείς κι όσοι μας ακούνε.

Και περνάγαμε καλά… Χάρη στους Ziggy γνώρισα τους Bokomolech σε μια συναυλία στο Zero, στη μοναδική φορά που έκανα κοπάνα από το φροντιστήριο, τόσο καλό παιδί και φλώρος ήμουν. Μιαν άλλη φορά, πάλι στο Ζίρο, ο Καρκάλης γκρέμισε ίσα με τρεις φορές τα ντραμς του στο μπάσιμο του Violince (το κομμάτι με το δοξάρι). Όλα στραβά εκείνο το βράδυ. Κάποιοι παίξανε και ξύλο από κάτω, στράβωσε ο Ρώσσης, μας παίξανε μια ξερή αυτοσχεδιαστική φανκιά αλλά είχανε ξενερώσει. Μετά ζήτησαν από το κοινό, ποιο κομμάτι να παίξουνε. Ευτυχώς έχω δυνατή φωνή και παίξανε το Shotgun, το αγαπημένο μου… Το γαμήσανε όμως το κομμάτι. Φύγανε άρον άρον. Ευτυχώς μετά βγήκανε οι Γκούλαγκ, με τον Αλέκο να ζητάει από τον κόσμο να του επιστραφεί το αγαπημένο του μπλουζάκι που κάποιος του πήρε στην προηγούμενη συναυλία (ποιος είπε ότι μόνο του Χατζηγιάννη τα ρούχα σκίζει το κοινό;).

Τελικά το διαλύσανε, ακριβώς τη στιγμή που έμοιαζαν έτοιμοι για μεγάλα πράγματα. Είχανε βγάλει το Unicorn Pan στην τότε κραταιά virgin. Μια συναυλία στην Επανωμή, στο κάμπιγκ, μαζί με τις Τρύπες, και μετά τίποτε. Ποιος ξέρει, ίσως να μην περνάγανε καλά πια.

Ενα βράδυ σε ένα μπαρ κάτι φίλοι πετύχανε τον μπασίστα τους τον Λάμπρο να κάνει τον ντιτζέη. Οι απαντήσεις του στο τι απέγιναν οι Ζiggy δεν ήταν διαφωτιστικές.

Το μόνο που ξέρω σήμερα είναι ότι ο Πάνος ο Ρώσσης, ο κιθαρίστας - τραγουδιστής τους, παίζει κιθάρα για τους Επισκέπτες του Αγγελάκα. Δεν λέω, καλοί οι Επισκέπτες, αλλά με χαλάει να βλέπω αυτόν τον εκπληκτικό μουσικό σε καθαρά υποστηρικτικό ρόλο. Οσο για τον ντράμερ τους, ίσως να συνεχίζει να κυκλοφορεί στα πανεπιστήμια με δύο μπαγκέτες στην κωλότσεπη, όπως τον θυμόταν από τότε ο Μπιγκ Μπράδερ…

UPDATE: Για όποιον ενδιαφέρεται να κατεβάσει το 3 turns to one, που περιλαμβάνει το LP Here και το ΕP 2 turns to one, έχει φροντίσει ο καλός βλόγερ 16forever εδώ

Το λινκ δουλεύει ακόμη: Κλικ εδώ