"Καμία ευχαρίστηση δεν είναι τζάμπα, μην είσαι ανίδεος, θα σε περνάνε για μαλάκα", Στέρεο Νόβα, Προάστια*

Από μικρός είχα μάθει να ακούω μουσική με τέρμα τα μπάσα (αν σήμερα είχα αυτοκίνητο, που ευτυχώς δεν έχω, σίγουρα θα ήμουν από αυτούς τους κάγκουρες με τα τρελά ηχοσυστήματα και τα σαμπγούφερ, που περιφέρονται στους δρόμους ωσάν κινητό κλαμπ). Όταν έρχονταν οι φίλοι στο σπίτι παραπονούνταν ότι όλα τρίζανε και μου λέγανε ότι θα κουφαθώ ακούγοντας έτσι μουσική. Για μένα ήταν πόρωση. Η αίσθηση ότι κάτι σε χτυπάει στο στομάχι είναι ανεπανάληπτη. Ετσι όταν στην εφηβεία οι Στερεο Νόβα απηύθυναν το κάλεσμα "δυνάμωσε το μπάσο", έσπευσα να υπακούσω. Οντας κακός κιθαρίστας στράφηκα στο μπάσο. Το πρώτο τραγούδι που έπαιξα με την μπάντα ως μπασίστας ήταν το I want you right now των MC5. Είναι όσο δύσκολο είναι και το Wild thing, δηλαδή καθόλου, τρία επαναλαμβανόμενα ακόρντα όλα κι όλα. Λα, λα, ρε, ρε, ντο, ντο, ρε, ρε, λα λα και φτου και από την αρχή. Το αποτέλεσμα ήταν μαγικό, αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι ό,τι καλό είχε το παίξιμό μας οφειλόταν στον Χάρη, έναν μανιακό με τον Χέντριξ κιθαρίστα... Ηταν τόσο καλύτερος από μας τους υπόλοιπους που μετά δεν τον ξαναείδαμε. Ας είναι καλά ο άνθρωπος όπου και αν είναι.

Τα επόμενα χρόνια απέκτησα δύο μπάσα: Ένα φτηνό μαύρο Ibanez (η μεταλλική ποζεριά ήταν ακόμη μέσα μου βλέπετε) το καλοκαίρι του 95. Το ονόμασα Αλία, από το όνομα του αλβανού που δουλεύαμε τότε μαζί στο μαρμαράδικο. Δεν σου γέμιζε το μάτι, λιπόσαρκος, ξεδοντιάρης και αιωνίως μεθυσμένος, αλλά είχε τη δύναμη του Κουταλιανού, διάθεση να βοηθήσει τον άμαθο καινούργιο στη δουλειά (εμένα δηλαδή) και πτυχίο της σχολής Καλών Τεχνών των Τιράνων, το οποίο φυσικά του φάνηκε ιδιαιτέρως χρήσιμο για να βρει δουλειά στην Ελλάδα ως χαμάλης στο μαρμαράδικο. Στο διάλειμμα έπαιρνε ένα λευκό ρετάλι και ζωγράφιζε με ένα μολύβι, μέχρι που ερχότανε κάποιος οργίλος μάστορας και τον σκυλόβριζε που του “είχε πάρει το μολύβι χωρίς να τον ρωτήσει ο παλιοκλέφτης αλβανός, γαμώ τη ράτσα του γαμώ”.

Το 2003 ήρθε ο καιρός για την ομορφιά της φωτογραφίας. Αξιζε τα λεφτά της και με το παραπάνω. Όνομα δυστυχώς δεν πήρε ποτέ. Η εποχή της αθωότητας είχε περάσει. Η μπάντα είχε ήδη γίνει για κάποιους η μοναδική διέξοδος από τη μιζέρια. Ίσως αν συνέχιζα κι εγώ να δουλεύω σε κάποια βαριά χειρωνακτική εργασία, να το έβλεπα έτσι. Αλλά για μενα ήταν αρκετό να ιδρώνω και να κοπανιέμαι σε υπόγεια προβάδικα. Στις λίγες συναυλίες μας, αγοραφοβικός ων, είχα παίξει με πλατη στο κοινό. Ηξερα επίσης ότι η χρυσή εποχή του ελληνικου ροκ είχε περάσει, κι επομένως δεν είχε κανένα νόημα να στείλουμε το ντέμο σε κάποια εταιρεία και να μας ανακαλύψει.

Από το 2004 η ομορφιά της φωτογραφίας παραμένει κλεισμένη στη θήκη της, μέχρι σήμερα, που ακούγοντας, όλως περιέργως, το "Δεν χωράς πουθενά" των Τρυπών, θυμηθηκα εκείνη την εποχή, μια εποχή που παριστάναμε τους σταρ, γνωρίζαμε άλλες καταπληκτικές τοπικές μπαντες, που ούτε και αυτές τα καταφέρανε, πίναμε πολύ και παίζαμε μουσική για την γκάβλα μας, γιατί θέλαμε να παίξουμε κάποια μέρα support στους Ziggy Was (φυσικά, οι Ziggy ουτε που γνωρίζανε την ύπαρξή μας, όπως στο σχολείο γουστάρεις την ωραιότερη γκόμενα και αυτή δεν σε ξέρει καν). Αυτή η ιστορία όμως, για το πόσο γαμάτο είναι να παίζεις με μια μπάντα, είναι μια άλλη ιστορία. Γιατί κάθε μπάντα που δημιουργείτια από έφηβους που κάνουν όνειρα είναι όμορφο μεγάλο παραμύθι, συνήθως με κακό τέλος.

Το ζήτημα είναι το μπάσο. Να είναι τέρμα. Να το νιώθεις στα σωθικά σου.

ΥΓ. Τραγούδια για γερά… μπάσα (φυσικά καλοί μπασίστες θεωρούνται αυτοί που παίζουν τζαζ, αλλά έχω δέκα χρόνια ακόμη τουλάχιστον μέχρι να το ρίξω στην τζαζ):

*...δυνάμωσε το μπάσο, νιώσε το σώμα σου πάλι, κοίταξε γύρω σου, καμιά ευχαρίστηση δεν είναι τζάμπα, μην είσαι ανίδεος, θα σε περνάνε για μαλάκα. Δεν κάνω τον έξυπνο, αν θέλεις βγάλε με από δω, το μόνο που θέλω είναι αγάπη, ειρήνη, σεβασμό..."

Απαραίτητη
υποσημείωση για όσους τυχόν είδαν και απορούν τι απέγινε: Χθες για
πρώτη φορά αυτολογοκρίθηκα. Ανέβασα κάτι, το οποίο θεωρησα εντέλει ηλίθιο και
για αυτό λίγες ώρες μετά το έσβησα.