ΕΦΕΔΡΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΩΔΗ ΣΤΙΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ

Όταν ζεις στην ελληνική επικράτεια εκστασιάζεσαι απ’ τις συστημικές μονάδες οργάνωσης της κυρίαρχης κοινωνίας. Η έκστασή σου μάλιστα αγγίζει τέτοια δυσθεώρατα ύψη που στην κορυφή των πλατωνικών ιδεών, στο αθάνατο και θείο νέφος, ανακαλύπτεις ενθουσιασμένος το σκονισμένο ελεγκτικό μήνυμα, την συναίνεση της εξουσίας με το περιβόητο κράτος πολιτών. Οι Φιλισταίοι της κουλτούρας (όπως θα έλεγε ο Νίτσε) και της πολιτικής φιλοσοφίας έχουν εγγράψει τη βούλησή τους στους υδρατμούς της μικροαστικής ηθικής, ιερή εστία και φωτιά στο κέντρο των σύγχρονων κατοικιών, δεκανίκι και θεαματική Αντιγόνη, κοχλάζοντας και ψελλίζοντας εικόνες μέσα απ’ την τηλεόραση.
Εν αρχή είναι ο διαστρεβλωμένος λόγος. Θα διέλθεις με επιτυχία την υποχρεωτική εκπαιδευτική διαδικασία, μια διαδικασία, υπέρ το δέον, μπολιασμένη από ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και υπερπατριώτες πάτρωνες, Πάτροκλους και πατροκτόνους, εκδηλωμένη με συμπάθειες, κολακείες, αγραμματοσύνη, μεροληπτικά γούστα, χαστούκια και βαθμολογικές καρτέλες. Για να διαμένεις στα σαράντα σου στο «Four Seasons» θα πρέπει πρώτα να μελετήσεις για το Κρυφό Σχολειό και τον σπουδαίο εθνικο-απελευθερωτικό ρόλο που διαδραμάτισε η εκκλησία το 1821. Για τους εθνικούς ταγματασφαλίτες ήρωες και τους αγροφύλακες που καταδίωξαν τον μπολσεβικισμό και διετέλεσαν κατοπινά βουλευτές της Ε.Ρ.Ε. Τα παράθυρα κλειστά, να μην τα διαπερνάει η οχλοβοή των φοιτητών. Ούτε ο εσμός της εξέγερσης. Λες και οι εθνικοί (α)διαπαιδαγωγητές αγνοούν τους προσχηματικούς μύθους, τις παραβολές και τις αυθαιρεσίες που συνθέτουν μέχρι την τελική της αποσύνθεση την ιστορία ενός έθνους. Ο Ρολάν Μπάρτ έγραφε ότι το αποκρουστικό στο μύθο έγκειται στο γεγονός ότι προσφεύγει σε μια ψεύτική φύση. Η ψεύτικη φύση λοιπόν εδράζεται στην παραχάραξη της ιστορίας. Στο κλειδωμένο στα χρονοντούλαπα φιρμάνι του Σουλτάνου περί απρόσκοπτης κι ελεύθερης παιδείας, στην εδραίωση του Ιαχβέ απ’ τον Ιωσία, βασιλέα κι ενοποιητή της Ιερουσαλήμ, στα σουρεαλιστικά ανδραγαθήματα του Φίλιππου του Τολμηρού που συνέστησαν το γαλλικό κράτος, στη νικηφόρα διαμάχη της εκκλησίας με τον γνωστικό Μαρκίωνα που αρνιόταν τη νομιμοποιητική και ηθική βάση του εκλεκτού εβραϊκού λαού.

Στην πορεία μεγαλώνεις. Στα δέκα εννιά σου θα πας στο στρατό. Καιρός λοιπόν να μάθεις για τους αρχαίους πρόγονούς σου και να ζήσεις ωσάν άλλος Σπαρτιάτης με κρυπτοποδείες κι ασυνάρτητα «Μολών Λαβέ», πειθαρχημένος και προσηνούς, υπηρετώντας ως τριακοσιοστός πρώτος παλικαρίσιος ζηλωτής τα καρτουνίστικα και τραγέλαφα στρατεύματα της χώρας σου. Το βασίλειο του παραλόγου. Η πρωινή περίπολος μιας μετα-πυρηνικής επαρχίας. Ο φασισμός και η ολοκληρωτική διασάλευση των φρένων.

Τελειώνεις. Ήρθε η σειρά να μορφωθείς και να προσφέρεις. Διαλέγεις: Ή φοιτητής ή μπάτσος. Μέσα σου έχεις κατάλοιπα οικογενειακών ευαισθησιών ενώ παράλληλα αγαπάς και τα ζώα. Πηγαίνεις να σπουδάσεις λοιπόν. Τα πανεπιστήμια διάγουν υπό εκδικητική, εφηβική ομηρία: Κλειδωμένα στην σκιά τους για εκείνο το δις-ολοστρόγγυλο οχτάρι στα Αρχαία Ελληνικά. Δεν παράγεις επιχειρηματικό έργο; Δίδαξε με πέτρες και παραπεταμένους κονδύλους. Θέλεις πτυχίο; Πλήρωσε για να το πάρεις. Αγωνίζεσαι; Είσαι μειοψηφία. Αγωνίζεσαι ξανά; Μάθε ότι οι καταλήψεις και οι αποχές έχουν απαγορευτεί με νόμο του κράτους. Συνεχίζεις; Είσαι επικίνδυνος διότι δεν εκπαιδεύτηκες ικανοποιητικά. Και για την ειδυλλιακή σκηνή ενός επιτυχημένου φινάλε, ιδού η πολύτιμη προσφορά μου στο μοντάζ: Οι σεκιουριτάδες κραδαίνουν απειλητικά τα όπλα τους καθώς διαμαρτύρεσαι για τον προχθεσινό χυλό της καταπόσεως στη φοιτητική εστία. Κι εσύ να βαρυδαιμονείς που δεν έγινες μπάτσος…

Αν δεν κατορθώσεις τελικά να γίνεις μπάτσος ή μεγαλο-δημοσιογράφος, εάν δεν διοργανώνεις χοροεσπερίδες της ΔΑΠ στα μέγαρα των σκυλάδικων, εάν δεν διαμείνεις μέχρι τα σαράντα σου στο «Four Seasons», εάν διάγεις άνεργος κι άεργος, τότε θ’ αναγκαστείς να ξαναδιαβάσεις. Και να μάθεις. Να μάθεις για τα ασφυκτικά πλαίσια μέσα στα οποία αναπτύσσεται κι εξελίσσεται η σύγχρονη δημοκρατία. Να συμπαραταχθείς με τον Χάμπερμας όταν μιλάει για τον αποικισμό του βιόκοσμου απ’ το σύστημα (όπου βιόκοσμος, οι υγιείς αισθητικές, επιστημονικές και ηθικές αρχές μιας κοινωνίας). Ν’ αντιληφθείς τη θεωρία του Μάρτιν Μπούμπερ περί « Πολιτικού πλεονάσματος» της εξουσίας που συγκεντρώνει στις τάξεις της το πλήθος των αρχών και των εφαρμογών τους που διέπουν μια κοινωνία, εξαλείφοντας παράλληλα τον αυθορμητισμό της και την αντίδραση. Να οδηγηθείς στο συμπέρασμα ότι η καθημερινή μας ζωή εξαρτάται απ’ την ιδέα που η αστική τάξη σχηματίζει γι’ αυτήν, και ότι οι αστικοί κανόνες βιώνονται σαν έκδηλοι νόμοι μιας φυσικής, εξουσιαστικής νομοτέλειας. Να συμφωνήσουμε τελικά ότι έξω απ’ αυτήν την καταπιεστική εξουσία, αρχίζει η δική μας φύση. Η δική μας ζωή.
Κι αυτό θα ονομαστεί κατάλυση του αέναου, φαύλου κύκλου. Γι΄ αυτό και ποτέ, ποτέ δεν θα είναι αργά…