Δεν ανέχομαι αυτοί που τρέφονται με τις καβαλίνες της Κλάρας στο "Πολύ την Κυριακή", αυτοί που συζητάνε στις παρέες τους μονάχα για τον μπούστο και τα φωνητικά προσόντα της Κελεκίδου, αυτοί που αλλάζουν χτένισμα ανα δύο μέρες και καίνε τον εγκέφαλό τους απ' το πιστολάκι, αυτοί που δουλεύουν σαν τσοπανόσκυλα στις εβδομαδιαίες μάντρες του καπιταλισμού κι ακουμπάνε τον πενιχρό μισθό τους - ικέτες στα ακροδάχτυλα των αοιδών από μηχανής θεών, αυτοί που αισθάνονται σπουδαίοι όταν συμμετέχουν στα γκάλοπ, να αρθρώνουν-κατά τ' άλλα- σοβαρό, παπαγαλίστικο λόγο για την παιδεία, την καταστολή και την αστυνόμευση.
Αυτό που δεν ανέχομαι πιο πολύ όμως, είναι το ν' αποκαλούνται τιμητικά απ' την εξουσία πλειοψηφίες...
4 σχόλια:
Μωρέ Νικολάκη, ούτε εγώ τους ανέχομαι. Από την άλλη, όμως, θα συμφωνήσεις ότι αυτούς ακριβώς στους οποίους αναφέρεσαι τους χρειαζόμαστε -ακόμη και αν τραγουδάνε Κέλυ Κελεκίδου...
(μα πόσο κουκουές εχω γίνει πια;)
Χαρά στο κουράγιο σου που ασχολείσαι ακόμα με τις καβαλίνες της Κλαρας! Γιτί δεν κάνεις ενα off απο την ΤV? (για πάντα!)
Ελληνοελληνικό Λεξικό
Πολύ την Κυριακή = "της κυριακής χαρά και της δευτέρας λύπη"
Μισθός = 600€ βασικός μηνιαίος
Αοιδοί = 200€ το μπουκάλι βραδιαίο
Γκάλοπ = καλπασμός (του νοικοκύρη)
Πλειοψηφία = 1933, Χίτλερ 44%, με εκλογές.
Χαίρετε!
πάνω, όντως κουκουεδίστικο (χε, χε). Αλλά έχεις δίκιο, παρόλο που για μένα είναι άδικο. yellow, νομίζω ότι τα έχω καταφέρει, απλά δυστυχώς έχω μετατραυματικές εμπειρίες. Παράλληλε, έβαλες το κερασάκι. Πικρό μεν, αλλά αναγκαίο το σερβίρισμα...
Δημοσίευση σχολίου