Κυριακή πρωί με την Ντίνα Καρρά

Αγαπημένο μου ιστολόγιο, όπως ίσως ξέρεις, αλλά μπορεί και να μην το ξέρεις, διότι δεν σου έχω γράψει τίποτε σχετικό όλον αυτόν τον καιρό, ζούμε μιαν πανδημία και ένα λοκντάουν και ένα αντεγαμηθείτεόλοι και κάθε Κυριακή όλοι οι Σαλονικείς φοράμε τα καλά μας και βγαίνουμε να αθληθούμε με ένα εσπρέσο στο χέρι στην παραλία, για το λόγο αυτό, επειδή με αρέσει να είμαι εναλλαχτικός, σήμερα έβαλα το καλό μου κοτλέ και τα γαλάζια αθλητικά μου, που καθόλου δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, και κίνησα για τους Κήπους του Πασά, μακριά από την παραλία, και μόλις βγήκα από το σπίτι είδα μπάτσους μπάτσους μπάτσους και κλούβες παντού, αλλά δεν περίμεναν εμένα, αυτοί από τότε που έχουμε ΝΔ είναι πάντα εκεί, λίγο παρακάτω άκουσα δυο τύπους σε ένα περίπτερο να συζητούν πολύ στοχαστικά και νηφάλια για τις πρόσφατες αποκαλύψεις παρενοχλήσεων στον καλλιτεχνικό χώρο και αργότερα, στην επιστροφή, οι ίδιοι τύποι αμετακίνητοι, εξίσου στοχαστικοί και νηφάλιοι συζητούσαν για τον Μπέρνι Σάντερς και την αμερικανική αριστερά, και στο μεσοδιάστημα μπήκα στο νεκροταφείο της Ευαγγελίστριας, είδα τάφους πολλών επιφανών και καθόλου τάφους φτωχών, και επειδή με τόση άθληση και με τόσο θανατικό μ' είχε πιάσει μια πείνα είπα να φάω καμια μπουγατσούλα κάνα ζαμποκασέρι, κι επειδή το μπουγατσοζαμπονοκασεράδικο της γειτονιάς μου εσχάτως δεν παίζει με ποιότητα ως άλλος Τσιτσιπάς, είπα να σταματήσω σε έτερο μπουγατσοζαμπονοκασεράδικο, για το οποίο είχα ακούσει λόγια επαινετικά ως προς την ποιότητα των προϊόντων, αλλά και κατηγορίες περί ιδιότροπου γερομπουγατσοζαμπονοκασεροπώλη, και οι φήμες αποδείχθηκαν κατά το ήμισυ αληθείς, δηλαδή ο μπουγατσοζαμπονοκασεροπώλης ήταν όντως ιδιότροπος (και ρουφομυξομύτης), προσωρινά εκτός λειτουργίας το ΠιΟΕς, είπε, εντάξει δεν πειράζει επιστρέφω αμέσως, του είπα, αφού του πρόσφερα χαρτομάντιλο, κι έτρεξα στην κοντινότερη τράπεζα τρία τετράγωνα μακριά αλλά το αρχίδι ο ρουφομυξομύτης γερομπουγατσοζαμπονοκασεροπώλης δεν μου είπε εγκαίρως ότι δεν έχει ρέστα από εικοσαυρω, οπότε αφού γύρισα από την τράπεζα και μου είπε ότι δεν έχει ρέστα, του είπα για δεύτερη φορά, αφού πρώτα για δεύτερη φορά του πρόσφερα χαρτομάντιλο, δεν πειράζει επιστρέφω αμέσως και έτρεξα σε πλησίον ξηροκαρπάδικο, όπου με το ζόρι μου χαλάσαν τα λεφτά, μόνον όταν τους είπα ότι είναι για τον καημένο τον ρουφομυξομύτη γερομπουγατσοζαμπονοπώλη που δεν έχει ούτε ένα ευρώ στην ταμειακή, και τέλος πάντων για τις φήμες έλεγα, που αποδείχθηκαν κατά το ήμισυ αληθείς, όντως ιδιότροπος ο μπουγατσομπανοκασεροπώλης, αλλά τα προϊόντα του ήταν δεν ήταν καλά, για την ακρίβεια ήταν σκατά και μάλιστα ακριβά, μιλάμε για το χειρότερο και ακριβότερο ζαμπονοκασέρι στην αγορά, και επειδή στεναχωρέθηκα από την τροπή που είχαν πάρει τα γεγονότα είπα να ανηφορίσω προς την αγαπημένη μου κάβα να πάρω καμιά μπίρα μαύρη κερκυραϊκή και κάνα ασπρολαγό βιδιανό κρασί, ξεχνώντας όμως πως είναι Κυριακή, και η κάβα ήτο κλειστή, και είχε αρχίσει να στραβώνει πολύ η διάθεσή μου, οπότε είπα για να με γλυκάνω να πάρω κάνα γλυκό, και μπήκα στο πρώτο ζαχαροπλαστείο που βρήκα μπροστά μου, να πάρω δύο μιλφέιγ, διότι το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς μου δεν παίζει (κι αυτό!) με ποιότητα εσχάτως ως άλλος Τσιτσιπάς, και ζήτησα κάτι ρυζόγαλα (όχι για μένα) και δύο μιλφέιγ (για μένα) και η μιλφεϊγοπώλισσα με έβαλε σε δίλημμα τρελό, θέλετε μιλφέιγ το κλασικό ή το καινούργιο με αγριοκέρασο; κόντεψα να πάθω πανικό, έψαχνα ξουράφια να χαρακωθώ, δεν ήξερα τι να διαλέξω, πήρα δύο και απ' τα δυο, και ευτυχώς, ευτυχώς, θεέ των γλυκών, που συγχώρεσες τον Παναή, το μιλφέιγ ήτο εξαιρετικό και όταν πέρασα μπροστά από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς που την είδε Τσιτσιπάς σήκωσα ψηλά τη σακούλα του ανταγωνισμού και το μεσαίο μου δάχτυλο και φαντάστηκα το βράδυ την σοκαρισμένη υπάλληλο να γράφει στο αγαπημένο της ημερολόγιο για τον τρελό που πέρασε από το μαγαζί και έκανε άσεμνες χειρονομίες και πλησιαζοντας προς το σπίτι είδα μπάτσους, μπάτσους, μπάτσους, κλούβες, αλλά δεν ήταν για μένα, αυτοί από τότε που έχουμε ΝΔ είναι πάντα εκεί, και ανέβηκα στο σπίτι να ακούσω λίγη μουσική και διαπίστωσα πως στη σιντιέρα του γραφείου είχα μέσα το Closer των Joy Division και στου σαλονιού το Unkown Pleasures των ιδίων και είπα βάλε ρε χλεχλέ κάτι χαρούμενο, κι έβαλα ένα του Λένον που δείχνει κάτι εξοχές στο εξώφυλλο και που ξεκινά με κάτι πένθιμες καμπάνες και μετά μόλις πήρα να γράφω ο Μπαγλαμάς (γάτος) πήδηξε στην αγκαλιά μου.
Και γλυκάναν όλα.