ο άνθρωπος που ήταν φίλος με τον ήχο

Ηταν ένας τύπος που άκουγε πολλή μουσική, και μάλιστα όχι μόνον πολλή αλλά και καλή μουσική, κάθε μέρα όλη μέρα, και μια μέρα αποφάσισε ότι πρέπει να ακούει καλύτερα την πολλή και καλή μουσική, και αφού πρώτα έκανε πολυετή ενδελεχή έρευνα αγοράζοντας με λαμπρό ζήλο οτιδήποτε ηχοφιλικό περιοδικό,  πήγε και αγόρασε ένα σούπερ ουάου ηχοσύστημα και κάτι μείχτες και κάτι φέτες, όχι ψωμιού, όχι τυριά, όχι μποντιμπιλντερά, και συνέχιζε να ακούει πολλή και  καλή μουσική όλη την ώρα, πεισματικά, σαν το φανάρι που έπεσε αφού έπεσε απάνω του κάποιος ασυνείδητος οδηγός, και πεισματικά συνεχίζει να δουλεύει, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τους ανθρώπους, πέφτουν,  ξαναπέφτουν, αλλά περιέργως συνεχίζουν πεισματικά να λειτουργούν, άκουγε λοιπόν καλύτερα πολλή και καλή μουσική με έναν τρόπο σπασαρχίδικο για τον περίγυρό του, ζώντα και μη, και επειδή κάποιος του είπε πως ο,τι υπάρχει στο χώρο επηρεάζει την ποιότητα ακρόασης της μουσικής, πήρε να αλλάζει θέση στους ανθρώπους και στα πράγματα, αλλά οι άνθρωποι τσατίστηκαν και φύγανε και τον αφήσανε μόνο του στο επιπλωμένο σαλόνι, και  κάθε φορά που άκουγε καλύτερα την καλή και πολλή μουσική, άλλαζε θέση στα έπιπλα, έβαφε στο χρώμα που μισούσε τις κουρτίνες, τα χαλιά και τα κιλίμια, έσπαγε τις πορσελάνες Βοημίας, πετούσε τις πολυθρόνες από το παράθυρο και στο φωταγωγό παλιές ελαιογραφίες του Γκόγια, τα σκυλιά  του έδωσε στον Μπόγια, μέχρι που κατάλαβε ότι αυτή η κατάσταση δεν γινόταν να συνεχιστεί, και μία βρήκε μόνον λύση: σταμάτησε να ακούει μουσική. Κι απόμεινε ολότελα μονάχος, να απολαμβάνει τον ήχο της σιωπής.