Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει εντρεπρενούρ άπλωσε προσεχτικά την κρέμα απολέπισης στις σκληρές σαν πέτρα που πετάχτηκε στους μπάτσους και κοφτερές σαν ξυράφι νεογιάπη ανθυποστελέχους πολυεθνικής με μεγάλα όνειρα φτέρνες του και περίμενε υπομονετικά να πέσουν τα νεκρά κύτταρα από το πέλμα του όπως η πιτυρίδα του στο βιβλίο του Σχολικού Επαγγελματικού Προσνατολισμού, τελευταία ώρα και τελευταίο θρανίο στο λύκειο, και ξάφνου στο άδειο, σκοτεινό και αραχνιασμένο του μυαλό, σαν νεόδμητο διαμέρισμα που έχει μείνει χρόνια απούλητο ένεκα η κρίση, άναψε ένας γλόμπος και πήρε να σκέφτεται ότι εφόσον υπάρχουν τα προϊόντα απολέπισης (πίλινγκ), που απομακρύνουν τα νεκρά κύτταρα από το δέρμα, θα ήταν καλό και κερδοφόρο να υπάρχουν και προϊόντα απολύπησης (λύπινγκ) που διώχνουν τη λύπη από τον άνθρωπο, «και ποια να είναι άραγε αυτά τα προϊόντα;» τον ρώτησε μια πιο έξυπνη απ’ αυτόν φωνή, και κόλλησε και δεν ήξερε τι να αποκριθεί και ώρες μετά, αφού η απολέπιση είχε ολοκληρωθεί, σκέφτηκε ότι την απολύπηση τη φέρνουν τα χαμόγελα, τα γέλια, οι κουβέντες και οι αγκαλιές των άλλων και μετά σκέφτηκε ότι ευτυχώς ή δυστυχώς τίποτε απ’ αυτά δεν είναι προϊόν, άρα δυστυχώς δεν πρόκειται να πιάσει την καλή με την απολύπηση, ωστόσο ένιωσε αρκετά χαρούμενος που το σκέφτηκε όλο αυτό και έστω για λίγο έδιωξε τη λύπη μακριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου