Με αρέσουν ονόματα όπως το Κλίντον που μοιάζουν με προστακτική σε φάση «Κλίντον σε παρακαλώ και γρήγορα γιατί βιάζομαι». Γι' αυτό το λόγο, μου κίνησε το ενδιαφέρον ένας βέλγος αρχικά και κατόπιν γάλλος συγγραφέας ονόματι Ανρί Μισό, που μάλιστα είθισται να τον γράφουν με ωμέγα, κάνοντάς τον τελείως ρήμα -και τι ρήμα, ίσως το ισχυρότερο ρήμα στα λεξικά: Μισώ. Βρήκα και διάβασα μια επιλογή έργων του «Με το αγκίστρι στην καρδιά» από εκδόσεις Γαβριηλίδη, σε μετάφραση Αργύρη Χιόνη. Από κει αντιγράφω:
«Πολύ σπάνιο να δώ κάποιον χωρίς να τον χτυπήσω. Αλλοι προτιμούν τον έσωτερικο μονόλογο. Εγώ, όχι. Προτιμώ να δέρνω. Υπάρχουν άνθρωποι που κάθονται άπέναντί μου στο έστιατόριο και δε λένε τίποτε, κάθονται κάμποσο εκεί, γιατί άποφασίσανε να φάνε. Κι ορίστε ένας. Σ' τον άρπάζω, χράπ. Σ' τον ξαναρπάζω, χράπ. Τον κρεμάω στον καλόγερο. Τον ξεκρεμάω. Τον ξανακρεμάω. Τον ξαναξεκρεμάω. Τον βάζω πάνω στο τραπέζι, τον πατικώνω και τον πνίγω. Τον βρομίζω, τον καταβρέχω. Συνέρχεται. Τον ξεπλένω, τον τεντώνω (άρχίζω να έκνευρίζομαι, πρέπει να τελειώνω), τον μαλάζω, τον συνθλίβω, τον συνοψίζω, τον χώνω μέσα στο ποτήρι μου, ρίχνω έπιδεικτικά το περιεχόμενο στο πάτωμα και λέω στο γκαρσόνι: 'Φέρε μου ενα πιο καθαρό ποτήρι'. Νιώθω ωστόσο άσχημα, πληρώνω άμέσως τό λογαριασμό και φεύγω».
3 σχόλια:
Αυτό τον καιρό της κρίσης είναι πολύ ιν και ο Απολλιναίρ. Αγαπημένος των εργοδοτών "ή 300 και χωρίς ασφάλεια ή απολλιναίρ, διάλεξε".
Kαι ο Τζέημς Τζόυς επίσης, μόνο που οι εργοδότες τον διαβάζουν ως Τζους "πάω την επιχείριση στη Βουλγαρία και τζους εσύ τώρα". Ο Ρεϊμόν Κενό, πάλι, μπροστά μας κάθε μέρα όταν ανοίγουμε το πορτοφόλι μας.
Πάντως ο Μισό δεν έγραφε ο ίδιος, οι ουσίες και τα ναρκωτικά οδηγούσαν το χέρι του. Να κι ένα έξυπνο τιπ για να κραυγάζουμε χωρίς να μας ακούει κανείς. Ούτε καν ο ένοικος του πλαϊνού δωματίου:
Η παρωνυχίδα με σούβλιζε με πόνο φοβερό. Μα κείνο που μ' έκανε να υποφέρω πιο πολύ, ήταν που δεν μπορούσα να φωνάξω. Γιατί ήμουν στο ξενοδοχείο. Είχε νυχτώσει για καλά κι η κάμαρά μου βρισκόταν ανάμεσα σε δυο άλλες όπου οι άνθρωποι κοιμούνταν.
Τότε, βάλθηκα να βγάζω από το κρανίο μου μεγάλα ταμπούρλα, σάλπιγγες. κόρνα, κορνέτες, κι ένα μηχάνημα που βούιζε περσότερο κι από 'να όργανο. Έτσι, χάρη στην υπέρμετρη δύναμη που μου έδινε ο πυρετός, έφτιαξα μια ορχήστρα που σε ξεκούφαινε. Όλα γύρω τρέμανε από τους κραδασμούς.
Τότε, σίγουρος πως μέσα σ αυτόν τον πάταγο η φωνή μου δε θ' ακουγόταν, άρχισα να ουρλιάζω, να ουρλιάζω ώρες ολάκερες, ώσπου στο τέλος σιγά σιγά ανακουφίστηκα.
(“Κραυγή” σε μετάφραση Τάκη Σινόπουλου)
υ.γ.
για την περίπτωση εκδήλωσης ενδιαφέροντος έχει κι άλλα τίπς. Πώς να γλιτώσετε το θάψιμο, π.χ.
αυτό δεν ήταν σχόλιο, ήταν ανάρτηση από μόνη της - και τι ανάρτηση! (Φοβερή η Κραυγή)
Τιπς πάντα θέλω, αλλά νιώθω λίγες τύχεις γιατί πια μπαίνω τόσο σπάνια εδώ, που βλέπω και απαντώ πολύ καθυστερημένα στα σχόλια :(
τυψεις, όχι τύχεις
Δημοσίευση σχολίου