Ο ίδιος άνθρωπος στο παρελθόν είναι κάποιος άλλος

Ο φίλος συνήθιζε να αγοράζει το βιβλίο και να τ' αφήνει για καιρό στο ράφι αδιάβαστο – να επιτείνει την προσμονή και κατά συνέπεια την αναγνωστική απόλαυση, δεν ξέρω αν αυτό είναι ή δεν είναι κάποιου είδους λογοτεχνική εφαρμογή delayed gratification, της άρνησης μιας άμεσης απόλαυσης ή ανταμοιβής εν αναμονή μιας ακόμη μεγαλύτερης, ούτε μπορώ να πω με σιγουριά αν αυτό ταιριάζει στη δική μου περίπτωση καθυστερημένης ανάγνωσης του μυθιστορήματος «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Μάρκες, ή αν επρόκειτο για ξεροκεφαλιά, ή για έναν κρυφοβλακοεστετισμό που επέβαλε να μη διαβάζω ένα βιβλίο που «το έχουν διαβάσει όλοι», ενώ την ίδια στιγμή διάβαζα Ρούλφο και Κορτάσαρ που τους θεωρούσα πιο προχώ και ψαγμέ, ή αν τέλος πάντων η καθυστερημένη αυτή απολαυστική ανάγνωση ήταν μια απ' τις πολλές εκκρεμότητες που έχω με κάποια από τα αριστουργήματα της τέχνης, για παράδειγμα ακόμη δεν έχω δει την «Αποκάλυψη τώρα», ενώ έχω δει όλες τις ταινίες με τον Μπεν Στίλερ, τέλος πάντων δεν μ' ενδιαφέρει πια το σινεμά, αλλά η λογοτεχνία, ίσως γιατί -κατά Μάρκες- «η λογοτεχνία είναι το καλύτερο παιχνίδι για να κοροϊδεύει κανείς τους ανθρώπους», κυρίως και κατεξοχήν ο συγγραφέας τον αναγνώστη και ο αναγνώστης τον ίδιο του τον εαυτό κι ενδεχομένως ο αναγνώστης τους άλλους αναγνώστες, με την ομορφιά ενός ψέματος, μιας επινόησης, όπως μια επιδημία αϋπνίας που πέφτει σε ένα μικρό χωριό κι οι άνθρώποι ποθούν να μπορέσουν να κοιμηθούν ξανά όχι γιατί υποφέρουν από την κούραση αλλά κυρίως γιατί έχουν νοσταλγήσει τα όνειρα, κι εδώ έγκειται η ομορφιά και το ψέμα και η κοροϊδία της λογοτεχνίας (ίσως και όλης της τέχνης, που γι' αυτήν δεν είπε κάποιος πως είναι όλη ένα ψέμα;), θα σου εξηγησω τι εννοώ: διαβάζει αυτό το υπέροχο περί αϋπνίας και νοσταλγίας και ονείρων, που γράφει ο Μάρκες στα 100 Χρόνια Μοναξιά, κάποιος σαν κι εμένα που ουδέποτε υπέφερε από αϋπνίες, αντιθέτως κοιμάται πολύ εύκολα και πολύ βαθιά, έναν ύπνο που κάνουν μόνο οι πολύ αθώοι και οι πολύ ασυνείδητοι, μάντεψε τι απ' τα δύο είμ' εγώ, διαβάζει λοιπόν ο οποιοσδήποτε κάτι τέτοιο, κάτι τόσο όμορφο, και θέλει να το οικειοποιηθεί, να το κάνει δικό του, μόνο και μόνο επειδή είναι όμορφο, ασχέτως αν οι λέξεις αυτές ανταποκρίνονται ή όχι στη δική του πραγματικότητα, όπως ας πούμε και διάφορεοι τύποι, παντελώς τρέντυ και παντελώς ιν που ακούνε το creep των ρεντιοχεντ ή το loser του Μπεκ και ταυτίζονται με αυτά και νομίζουν πως γι' αυτούς μιλάνε και νομίζουν ότι αναγνωρίζουν ένα κομμάτι του εαυτού τους σε αυτά τα τραγούδια, βεβαίως -απ' την άλλη- ισχύει η αρχή του αυτοπροσδιορισμού, δηλαδή αν κάποιος νομίζει πως είναι κριπ ή λούζερ, ενώ αντιθέτως είναι τρέντυς, νικητής, ή αν -καλή ώρα, ο γράφων- είναι κατά φαντασίαν άυπνος και νομίζει πως ζει (όπως) στις λέξεις του Μάρκες, ενώ κοιμάται ακόμη κι όταν νομίζει πως είναι ξύπνιος, και στη ζωή του δεν έχει ίχνος μαγικό ρεαλισμό, τότε τι άλλο να πω;

(προχτές, αυτό το βλογ έγινε 10 χρονώ, πφ!)