Τα ήσυχα καλοκαιρινά βράδια, όταν το μόνο που ακούγεται είναι
το θρόισμα του ανεμιστήρα και το μακρινό επίμονο βουητό των κλιματιστικών, όταν
από τα ανοιχτά παράθυρα ακούγονται καταιγιστικές οι διαφημίσεις της τηλεόρασης, που μόνο αυτή φωτίζει τα σκοτεινά δυάρια, αυτή τη στιγμή που
κανονικά θα έπρεπε να νιώθει ηρεμία, κάθεται στα σκοτεινά και ιδρώνει, με την
αγωνία του να φουντώνει, αναμένοντας θαρρείς την επόμενη στιγμή κάτι φρικτό να
συμβεί, θες να του κοπεί ξάφνου η αναπνοή, θες η πόρτα να βροντήσει και να
μπουκάρουνε τα ΜΑΤ και οι ασφαλίτες, θες να κτυπήσει το τηλέφωνο μ’ ένα δυσάρεστο
νέο, θες μια έκρηξη κάπου εκεί κοντά, ένα αεροπλάνο να πέφτει, η Γη να σκίζεται
στα δυο, θες η Δευτέρα παρουσία με το θηρίο να σκορπά τον πανικό, σταγόνα-σταγόνα
γεμίζει κουβάδες φόβου, τους καταψύχει και τους βγάζει μια στο τόσο στο σφυρί, μισοτιμής,
μα δεν αγοράζει κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου