Διαβάζει ο Θάνος Τζήμερος Κάρλος Βίντερ;

Παντελώς ανεπίκαιρο ποστ. Η ρημάδα η τύχη το έφερε έτσι. Αν είχα διαβάσει το "Μακρινό Αστέρι" του Μπολάνιο νωρίτερα, κανά δεκαήμερο ας πούμε πριν, θα ήμουν και γαμώ τους επίκαρους και η ανάρτηση αυτή θα τύχαινε μπαζαρίσματος, τιτιβίσματος και γενικότερου διαμοιρασμού στα σόσιαλ μίντια. Διότι ήταν πολύ καυτός ο Θάνος Τζήμερος προεκλογικά. Δεν ξέρω αν, στα νιάτα του, το πρόγραμμα της ΑΣΟΕΕ ή αν σήμερα η βεβαρημένη καθημερινότητα ενός πετυχημένου διαφημιστή τού επιτρέπει να διαβάζει λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, αλλά χτες βράδυ κατάλαβα από πού είχε ξεσηκώσει το μότο του κόμματός του "Πολιτική χωρίς πολιτικούς". 

Ακολουθεί σχετικό απόσπασμα από το προαναφερθέν μυθιστόρημα του Ρομπέρτο Μπολάνιο.

Στο περιοδικό των νυχτοφυλάκων υπήρχε ένα δοκίμιο που υπερασπιζόταν με ένα ύφος κοφτό και άγριο μια λογοτεχνία γραμμένη από ανθρώπους ξένους προς τη λογοτεχνία (κατά τον ίδιο τρόπο που την πολιτική, όπως άλλωστε συνέβαινε στην πραγματικότητα και επέχαιρε για αυτό ο συγγραφέας, έπρεπε να την ασκεί  κόσμος ξένος προς την πολιτική). Η επικείμενη επανάσταση της λογοτεχνίας θα σημάνει κατά κάποιον τρόπο την κατάργησή της, όταν την ποίηση θα την κάνουν οι μη-ποιητές και θα τη διαβάζουν οι μη-αναγνώστες.  

Ετσι. Λογοτεχνία χωρίς λογοτέχνες. Πολιτική χωρίς πολιτικούς (αλλά με τεχνοκράτες, για παράδειγμα). Δημιουργία ξανα. Κάρλος Βίντερ. Το όνομα του μυθιστορηματικού ψυχοπαθή δολοφόνου ναζιστή πιλότου-ποιητή στο "Μακρινό αστέρι" του Μπολάνιο. Σύμπτωση ε; 

ΥΓ. Το τραγούδι δεν υπονοεί τίποτε. Απλώς το αγαπάω πολύ και το ακούω τώρα που γράφω.  

Disclaimer: Το παρόν ποστ αποτελεί σχόλιο ούτε για τον κο Τζήμερο ούτε και για την πολιτική του. Απλώς διαπιστώνει ότι για πολλοστή φορά η πραγματική ζωή αντιγράφει την τέχνη.