Οικονομική κρίση να την πιεις στο ποτήρι

Εχω μια ιδέα φοβερή, την οποία καταθέτω στο ίντερνετ, ώστε η φωτισμένη τεχνολογική ιντελιγκέντσια (ο Στεφανος Δουλειές, ας πούμε) να τη μετατρέψει σε ένα προϊόν για όλους τους καλούς καταναλωτές της Γης (ιδέα νο2, ίσως όχι αρκετά πρωτότυπη: στο μέλλον δεν θα μιλάμε πια για κοσμοπολιτισμό, αλλά για κοσμοκαταναλωτισμό, αφού η έννοια του πολίτη θα έχει αντικατασταθεί πλήρως απ' αυτήν του καταναλωτή).
Πάμε τώρα στην ιδέα νο1: μια εφαρμογή, βασισμένη στο web 6.6.6., με την οποία, με το πάτημα ενός κουμπιού, αυτομάτως η δραστηριότητα καθενός θα μεταφέρεται, θα μεταδίδεται και θα αρχειοθετείται στο διαδικτυο. Και μη μου αρχίσει κανείς τα κουμμουνιστικά τώρα, περί αστυνόμευσης, Μεγάλου Αδερφού, ιδιωτικότητας, ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων και άλλα τέτοια κουραφέξαλα της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Η εφαρμογή θα διαθέτει καταρχήν κουμπί on/off, έτσι ώστε να διασφαλίζονται τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα (αν και, κατά τη γνώμη μου, τα δεδομένα πρέπει κάποια στιγμή να αφήσουν στην ακρη τις ευαισθησίες και αυτά τα κοριτσίστικα, και να κωλοπετσωθούν λίγο, έτσι όπως αρμόζει στην εποχή μας). Επιπλέον η εφαρμογή, την οποία προτείνω να ονομάσουμε Αι-Γαμήσου (ου ου ου, κοινότυπος!), εάν είχε ήδη ανακαλύφθεί, θα εξυπηρετούσε μια πολύ συγκεκριμένη κονιωνική ανάγκη, θα ικανοποιούσε ένα παλλαϊκό αίτημα: θα είχε καταγράψει επακριβώς, λέξη προς λέξη, την ενδιαφέρουσα, εύστοχη και γλαφυρή προσέγγιση της οικονομικής κρίσεως απ' τη σκοπιά του πότη, όπως την άκουσα τη νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο, προκειμένου η ανάρτηση αυτή να ξέφευγε απ' τη μετριότητα στην οποία βουρκιάζει.
Αναπόφευκτα λοιπόν θα πρέπει να λειτουργήσω ως ενδιάμεσος ανάμεσα στον πραγματικό πομπό και τους δέκτες, πράγμα που σημαίνει ότι μοιραία θα υπάρξει αλλοίωση του μηνύματος. Κι αν το μέσο είν' το μήνυμα και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, τότε εφόσον καταργηθούν στο στρατό οι σκοπιές και αντικατασταθούν οι σκοποί από τις κάμερες, ίσως να δημιουργηθεί μια πρόσφορη αγορά για το Αϊ-Γαμήσου.
Είχαμε λοιπόν σχολάσει με τον αγαπητό συνάδερφο, κατά τις 2 τα ξημερώματα Σαββάτου, και περπατούσαμε με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά προς το κέντρο της πόλης. Αφορμή της κουβέντας ήταν οι πινακίδες με προσφορές που αναρτούν όλο και περισσότερα καταστήματα: το μπουγατσατζίδικο ας πούμε δίπλα στη δουλειά έχει κατεβάσει τυρόπιτες, πεϊνιρλί κτλ. στο 1 ευρώ, ενώ το στριπτιζάδικο -εκείνο που είναι απέναντι και όχι εκείνο που είναι δίπλα στο καφενείο του Φλόγα (εχω σταματήσει πλέον να περνάω μπροστά απο κεί γιατί τις τρεις τελευταίες φορές μου επιτέθηκε με πρωτοφανή αγριότητα ένα μαύρο σκυλάκι)- εχει κάτι μεγάλες φωτοτυπημένες κόλλες, που αναγράφουν "Ποτό 10 ευρώ", χωρίς βέβαια να προσδιορίζουν τι άλλο περιλαμβάνεται στα δέκα ευρώ της προσφοράς, αλλά, διάολε, σε στριπτιζάδικο πας, τι περιμένεις να δεις μέσα, ταινίες του Γκοντάρ; Θεωρώ πως αυτές οι προσφορές είναι σημάδι της οικονομικής κρίσης, συμπεραίνω δηλαδή ότι οι άνθρωποι πλέον τρώνε λιγότερες μπουγάτσες και τυρόπιτες και επισκέπτονται σπανιότερα τα στριπτιζάδικα (τέτοια αναλυτική σκέψη ούτε ο Μανόλης ο Καψής).
Ο φίλος και συνάδερφος συμφωνεί και μου εξηγεί ότι κι αυτός έχει περικόψει τις νυχτερινές του εξόδους προς τα μπαρ σε πολύ μεγάλο βαθμό. Φανατικός θαμώνας συγκεκριμένου μπαρ της πόλης, απ' τα παλαιότερα, με πχοιοτική ξένη μουσική και καλό κόσμο, ως επί το πλείστον βέβαια άτομα πάνω των 40, που επί χούντας βρέθηκαν στη Γαλλία θέλοντας να γίνουν συγγραφείς ή σκηνοθέτες αλλά καταλήξανε αρχιτέκτονες και πολιτικοί μηχανικοί που ψηφίσανε το '81 ΠΑΣΟΚ και το '89 Συνασπισμό, και το '93 ξανά ΠΑΣΟΚ, αλλα στεναχωρέθηκαν που έμεινε εκτός Βουλής ο κυριος Νίκος Κωνσταντόπουλος με τον Συνασπισμό του, και που τέλος πάντων σήμερα θεωρούν πολύ ενδιαφέρουσα την προσέγγιση των ανανεωτικών με τους οικολόγους πράσινους για μια ρεαλιστική, σύγχρονη, μη κομμουνιστική, μη σταλινική, αλλα βαθιά ανθρώπινη αριστερά. Εκτός των ανωτέρω, ο κόσμος που συχνάζει στο εν λόγω -επαναλαμβάνω, πολύ γνωστό- μπαρ της Θεσσαλονίκης έχει ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό: πίνει. Προσοχή, δεν είναι τίποτε τελειωμένοι αλκοολικοί, περιθωριακοί, λουμπενάριοι. Πρόκειται για αξιοπρεπείς αστούς που τους αρέσει να πίνουν πολύ, όμορφα και αξιοπρεπώς, μεσα σ' ενα όμορφο και πολιτισμένο περιβάλλον.
Μόνο που, από τότε που ξεκίνησε η κρίση, η κίνηση έχει αραιώσει. Παρασκευή βράδυ, ας πούμε, παλιότερα, κατά τη 1, δεν έβρισκες σκαμπό στο μπαρ, ούτε μια ακρουλα τοίχου να ακουμπησεις. Τώρα, η μπαρα σχεδόν άδεια. Εικοσι χρόνια τώρα, που πάω στο εν λόγω μπαρ, εξομολογείται ο συνάδελφος, επινα τέσσερα πέντε ποτά και πλήρωνα 15 ευρώ. Στα τρία ποτά, πάντα το ένα κερασμένο. Και πάω, λέει ο συνάδερφος, τις προάλλες, πίνω τρία ποτά, πόσο θες ρωτάω, 22 μου κάνει ο μπαρμαν... Λέω, δεν πειράζει, θα μπερδεύτηκε... Ξαναπάω προχτές, πίνω δύο ποτά, πόσο θες, 15 μου κάνει ο μπαρμαν... Και παπαλα τα κερασμένα ποτά. Τώρα κερνάνε μόνο στους καλούς πελάτες σφηνάκια σναπς, νερωμένα ως εκεί που δεν πάει. Αυτό, για μένα, κατέληξε ο συναδελφος, είναι η μεγαλύτερη ένδειξη της κρίσης που περνάμε. Πρόκειται για ξεφτίλα, το συγκεκριμένο μαγαζί να κερνάει σφηνάκια σναπς. Αίσχος!
Κάπου εκεί χαιρετηθήκαμε και οι δρόμοι μας χωρίσανε. Στ' ασανσέρ προσπαθούσα να επαναλάβω λέξη προς λέξη την εξιστόρησή του για να την κάνω ποστ. Μάταια όμως.
Για αυτό σε λεω: η πληροφόρηση πρέπει να είναι αδιαμεσολάβητη. Και η πατέντα μου, το Αϊ-Γαμήσου, το εγγυάται αυτό. Στιβ Τζομπς, ξεπουλιέμαι, με διαβάζεις, με αγοραζεις;



ΥΓ. Το τραγούδι από πάνω λέει: "Νικοτίνη, βάλιουμ, βάικοντιν, μαριχουάνα, έκστασι και αλκοόλ. Κοκαΐνη". Αναρωτιέμαι για τον αντίκτυπο της κρίσης σε αυτά τα προϊόντα...