Οχι, δεν θα μιλήσουμε για διατροφή σήμερα. Ούτε για εναλλακτικές μεθόδους στη φασιστική- ναζιστική πρακτική του καψίματος βιβλίων. Οι φανατικοί αναγνώστες αυτού του ιστολογίου (δηλαδή εγώ) θα θυμούνται σίγουρα (πράγματι, θυμάμαι) ότι μόλις μία και μοναδική φορά έχω γράψει κάτι άσχημο για κάποιο βιβλίο που διάβασα, συγκεκριμένα για τη Βρομικη Τριλογία της Αβανας, του Γκουτιέρες. Κι επειδή ένιωσα πολύ άσχημα και φοβήθηκα μήπως εξαιτίας μου δεν πάνε καλά οι πωλήσεις, του έδωσα άλλες δύο ευκαιρίες. Μετά την πρώτη μάλιστα (τον Δικό μας Γκράχαμ Γκριν στην Αβάνα) έτοιμος ήμουν να γράψω και επανόρθωση, ζητώντας δημοσίως συγγνώμη. Ακόμη και σήμερα θεωρώ το συγκεκριμένο βιβλιαράκι και γαμώ (συγγνώμη που γράφω έτσι, αλλά δεν κάνω βιβλιοκριτική, απλώς γράφω για τα βιβλία που διαβάζω) ίσως γιατί κοπιάρει και αποτελεί ένα φόρο τιμής στον σπουδαίο Βρετανό συγγραφέα. Διάβασα όμως ακόμη πιο μετά (ευκαιρία αριθμός 2) και τον Βασιλιά της Αβάνας, το οποίο, να φανταστείτε, ενώ το είχα σουφρώσει, το επέστρεψα στη θέση του... Τόσο χάλια με φάνηκε.Και φτάνουμε στο σήμερα. Που κόντεψα απ' τα νεύρα μου να φάω τον Χανίφ Κιουρέισι (δεν το ήξερα ότι η Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού έχει και δικό της σάιτ, μπράβο, μπράβο) και όλα όσα έχει να μας πει στο Κάτι Εχω Να Σας Πω του.
Εχω ένα πρόβλημα με τους συγγραφείς ξερόλες. Με τους υπεραναλυτικούς. Με αυτούς που διυλίζουνε τον κώνωπα, άσχετα με τι κάνουν με την κάμηλο. Με αυτούς που δεν λένε απλώς μια ιστορία αλλά υποτιμούν τον αναγνώστη εξηγώντας του τι πρέπει να καταλάβει απ' την ιστορία.
Η ιστορία του συγκεκριμένου βιβλίου φαντάζει πολύ ενδιαφέρουσα, και όντως (που για μένα αυτό ήταν μεγάλο κοπλιμέντο) έχει κάτι από Κόου σε αυτό που φιλοδοξεί να κάνει: Να απεικονίσει τη βρετανική κοινωνία και τις αλλαγές της, όπως τις έζησαν οι ήρωες του βιβλίου, απ' το 70 έως σήμερα -σεξ, ναρκωτικά, πολιτική, κουλτούρα και περιθώριο. Α, και ψυχανάλυση.
Ναι, αυτό έπρεπε να το είχα προσέξει, προτού αρχίσω να διαβάσω. Ψυχαναλυση. Για να καταλάβετε, εγώ τον συγγραφεά του Οταν έκλασε ο Νίτσε δεν τον πάω. Δεν καταλαβαίνω γιατί, ας πούμε, πέρσι την άνοιξη στριμωχτήκανε τέσσερις χιλιάδες άτομα για πάρτη του στο Μέγαρο. Κι ενώ ο Κιουρέισι πολύ σοφά γράφει: η ψυχανάλυση είναι μέρος της λογοτεχνικής κουλτούρας αλλά η λογοτεχνία ξεπερνά σε μέγεθος την ψυχανάλυση και την καταπίνει όπως η φαλαινα καταβροχθίζει μια τσίμα (αγορασετοτροπόντως, εδώ κόλλησα, διότι δεν είχα ιδέα τι σκατά είναι η τσίμα, σύμφωνα με αυτό εδώ είναι ένα ψάρι που ζει στη λίμνη των Ιωαννίνων, δεν ήξερα ότι η λίμνη των Ιωανννων πέρα από τσίμες έχει και φάλαινες...).
Εντούτοις, με φαίνεται πως ο Κουρέισι προτιμά περισσότερο να δείξει πόσο σοφός είναι, πόσα πολλά ξέρει, πόσο έχει διαβάσει, ποσο φιλοσοφημένος είναι, παρά να μας πει την ιστορία του (η οποία, ξαναλέω, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα). Κοντολογίς, κάτι έχει να μας πει, αλλά δεν μας το λέει, προτιμά να γράψει παραγράφους σαν κι αυτήν που ακολουθεί, η οποία στην κυριολεξία με αναγκασε, απ' τα νεύρα μου, να σηκωθώ απ' τη χέστρα και να έρθω να γράψω αυτήν την ανάρτηση, ξεχνώντας να πατήσω το καζανάκι.
(αναφερομενος στην περίοδο που ο ήρωας επισκεπτόταν τον πρώτο του ψυχαναλυτή) Λάτρευα τη διαδικασία όπου δύο ευφυείς άνθρωποι κάθονται μαζί επί ώρες, μέρες, βδομάδες, ίσως και χρόνια, ψάχνοντας εξονυχιστικά τις μικρολεπτομέρειες της ύπαρξης αναζητώντας σημαντικά ψήγματα στις πλέον απομακρυσμένες γωνιές ενός ονείρου για κάποια κωδικοποιημένη αλήθεια.
Πόσο νάρκισσος; Πόσο;
Πόσο αντιφατικό βέβαια να το λέω εγώ αυτό; Αλλωστε όπως λέει κι ο φίλος μου ο Σαλαδίνος, όλοι οι μπλόγκερ έχουν έναν άλφα ναρκισισμό μέσα τους. Για να μη σχολιάσω τη φωτογραφία (μου) που κοσμεί αυτήν την ανάρτηση, η οποία αρχικά είχα σκεφτεί να συνοδεύεται απ' την εξής λεζάντα: Τρώω το βιβλίο, όχι γιατί είμαι βιβλιοφάγος, αλλά για να βρει, ακολουθώντας τη φυσική πορεία προς τη χώνεψη, την πραγματική του ταυτότητα. (το πιασατε το υπονοούμενο ε;).
Οσον αφορά το συνοδευτικό τραγουδάκι, είμαι διχασμένος. Αυτό που ακούγαμε στις σχολικές εκδρομές στο Γυμνάσιο (πάντα από Μετάλικα, όχι από Μίσφιτς);
ή μήπως αυτό;
ΥΓ. Εννοείται πως ένα βιβλίο που προκαλεί τέτοια νεύρα, σαν το Κάτι Εχω Να Σας Πω, αξίζει να διαβαστεί. Το πρόβλημα άλλωστε δεν είναι του Κιουρέισι, είναι δικό μου.
9 σχόλια:
Παν.K.ιό, σου έχω πει ότι τέτοια ποστ μου φτιάχνουν τη μέρα; Ειδικά όταν τα βίντεο των πρώην συναδέλφων που έχω να ψηφιοποιήσω - μοντάρω είναι τόοοοσο βαρετά και κλισέ...
Σε μερσώ :-P
Kαλέ, εγώ ευχαριστώ!
Είχα χάσει το μπινελίκωμα στον Χουάν Πάμπλο. Κακώς!
Ούτε κι εγώ κατάφερα να το τελειώσω. Όχι μόνο γαμούσε απ' το πρωί ως το βράδυ αλλά ο αθεόφοβος έμενε και στον 8ο όροφο, όπου ανεβοκατέβαινε χωρίς ασανσέρ!
Κόψε κάτι, ρε μεγάλε! Αν όχι δέκα πόντους, κόψε τουλάχιστον δύο ορόφους!
Κι εγώ το χα χάσει το μπινελίκωμα αλλά το μελέτησα τώρα επ ευκαιρία!! Παρεπιπτόντως μαρέσουν αυτά που γράφεις για τα βιβλία ακόμα και χωρίς να έχω ιδέα για το βιβλίο που μιλάς. Έτσι και με τις ταινιο"κριτικές" του γατουλέα!
επίσης με αφορμή το λινκ των ρεφορμιστών του σύριζα. ο ανταίος είναι από αυτούς που δεν προσέχουν που βάζουν την υπογραφή τους. λές να μη προσέχει και που βάζει και κάτι άλλο, όπως ο χουάν πάμπλο να πούμε?
Ντιπ άσχετο με το βιβλίο, αλλά επειδή είδα μια έκκληση για βοήθεια στον τουίτυ σου, ρίξε μια ματιά σε αυτό: InfraRecorder. Έχω καιρό να το τρέξω, αλλά μου είχε φανεί αρκετά καλό όταν το δοκίμασα.
1) Είναι γνωστό σε όλους (Μπ.Σουγιά και την παρέα του δλδ) ότι η δύναμη της χέστρας είναι τεραστία! οι μεγαλύτερες ιδέες του ανθρώπου από εκεί ξεκίνησαν, είμαι σίγουρος. Το καζανάκι το τράβηξες τελικά ρεε??
2) Φοράς τηςΕΡΤ των bauhaus. Όχι που θα μου ξέφευγες! Άρα, νομοτελειακά να το πάρουμε, η κριτική σου δε θα μπορούσε παρά να είναι "μαύρη".
3) Δε λέω τίποτα για το βιβλίο, μέχρι να το παρατήσω από μόνος μου, και
4) Διαβάζω τον "Αναρχικό των Δύο Κόσμων" της Ούρσουλα Λε Γκεν αυτή την περίοδο και μπορώ να πω ότι ΜΕ αρέσει αρκετά (άσχετη πληροφορία)
5) Ουφ! αυτά!
Σκυλε της Β.Κ. και Pakiboy, η ιστορία με τον Γκουτιέρες πονάει λίγο, διότι λίγο μετά απ' εκείνο το ποστ, σε ένα άλλο ποστ, με αφορμή το ποστ για τον Γκουτιέρες, μπήκε μια ανώνυμη (μάλλον) και μου την είπε, ότι είμαι αγάμητος και ανέραστος, για αυτό δεν με αρέσει ο Γκουτιέρες: http://panokato.blogspot.com/2007/09/blog-post_2727.html#comment-4599456682823424869
Σνιφ και κλαψ και καλά να πάθω...
Head Charge, ευχαριστώ πολύ. Θα το δοκιμάσω πάραυτα. Αλήθεια εσύ τουίτερ λογαριασμό δεν έχεις;
ΚώσταΚ, ξάδερφε:
1. Ναι, το τράβηξα. Τελικά.
2. Ναι, το αγαπημένο μου της ΕΡΤ, τώρα που έφυγε η Τσαπανίδου.
3. -
4. Γαμώτο όσο και αν με αρέσει η Λεγκέν, αυτό της το βιβλίο δεν μου έκατσε καλά, δεν ξέρω γιατί. Και να φανταστείς, είναι απ' τα αγαπημένα της συμβίας μου.
5. Να τα πούμε από κοντά ρε! Λελέδιασες τελικά ή τον κόσμο κοροϊδεύεις;
Ουουου!!! τώρα? έκανα και τα 40 λέμε! ναι ρε συ, να βρεθούμε σε καναν Ίντι πάλι να τα π(ι)ούμε από κοντά.
Ο πολυαγαπημένος Ανταίος Χρυσοστομίδης ξαναχτύπησε! έβαλλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στο κείμενο των διανοούμενων (συγγραφέων-μεταφραστών-επιμελητών) που κατά καιρούς έχουν συνεργαστεί με τις εκδόσεις Άγρα. Το κείμενο υποτίθεται ότι προφυλάσσει το κύρος των εκδόσεων απέναντι στην επίθεση που δέχεται από το σύλλογο υπαλλήλων βιβλίου χάρτου και τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον απολυμένο από την Άγρα,Ν.Παλαιστίδη. Μάλιστα με βεβαιότητα εκπροσώπου της επιθεώρησης εργασίας, τονίζει ότι οι εκδόσεις Άγρα είναι ένας πρότυπος χώρος εργασίας για τους υπαλλήλους και πως πάντα ο εκδότης σέβονταν και επέτρεπε το συνδικαλισμό και το δικαίωμα στην απεργία κλπ.Αναρωτιέμαι από που κατάλαβε ο κύριος Ανταίος πως είναι ο εργασιακός χώρος των εκδόσεων; μήπως κουβάλησε από το τυπογραφείο έως την αποθήκη την 25η έκδοση του Όταν έκλαψε ο Νίτσε ή κάθησε ποτέ να καθαρίσει και να μαζέψει το χώρο 11 το βράδυ μετά μαπό παρουσίαση βιβλίου ή μήπως καβάλησε το παπί για να πάει παραγγελίες στα βιλιοπωλεία;
Δημοσίευση σχολίου