Κι αν είμαι κίλερ, μη με φοβάσαι

Ηταν, νομίζω, Σαββατο, όχι ότι έχει καμία σημασία, και ήμουν ένας απ' τους ελπίζω παραπάνω από τρεις τηλεθεατές της εκπομπής της ΕΤ3 για το βιβλίο “Αξιον Εστί”, την οποία παρουσιάζει ο κ. Βασίλης Βασιλικός. Καλεσμένος του ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης, το έργο του οποίου οφείλω να ομολογήσω πως δεν γνωρίζω, μάλλον με δική μου ευθύνη και όχι δική του. Παρακολουθώντας τη συζήτησή τους, έμαθα και μια καινούργια λέξη: διακειμενικότητα -όταν ένα συγγραφικό έργο συνομιλεί με κάποιο άλλο, όπως, ας πούμε, παράδειγμα του κ. Σταμάτη, ο Οδυσσέας του Τζόις συνομιλεί με την ομηρική Οδύσσεια. Με αρέσει αυτή η διακειμενικότητα και αποφάσισα να την εφαρμόσω και στο ιστολογείν με την εισαγωγή μιας νέας λέξης στο φτωχό λεξιλόγιο του Νεοέλληνα: διαϊστολογικότητα, προσοχή παρακαλώ στη σωστή χρήση των εισαγωγικών (edit ορίστε για να μάθω να κάνω τον έξυπνο, δες τι βλακεία έγραψα), διότι χωρίς αυτά, αντί για τη συνομιλία ιστολογίων, θα βρεθείτε να μιλάτε για τη διαιστολογικότητα, τη γνωστή δίαιτα κατά την οποία ο διαιτητής (έτσι δεν λένε αυτόν που κάνει δίαιτα;) δεν τρώει τίποτε άλλο εκτός από ιστολόγια.

Αρκετά με τις βλακείες μου -και να φανταστείς, ακόμη δεν έχω φτάσει στο κυρίως θέμα.

Ετούτη η ανάρτηση, φιλόδοξη ούσα, επιθυμεί να συνομιλήσει όχι μόνο με μία αλλά με δύο αναρτήσεις αυτού του ιδίου ιστολογίου και με όχι ένα αλλά με δύο μυθιστορήματα τα οποία αυτός ο ίδιος ο γράφων ιστολόγος προσφάτως διάβασε.

Κι ολίγη περιαυτολογία πασπαλισμένη με το άρωμα του παρελθόντος:

Αντικειμενικά, είμαι ακραίος υποκειμενιστής και φριχτός λογοπαίχτης. Ως υποκειμενιστής προσεγγίζω τη λογοτεχνία με το αμφιβόλου αξίας κριτήριο του “ενδιαφέροντος -για μένα- θέματος”. Και μάλιστα συνειδητοποιώ ότι αυτό το θέμα ως κριτήριο αλλάζει ανάλογα με την ηλικία. Αυτό που λιγότερο περισπούδαστα και σοβαροφανώς θα μπορούσα να ορίσω ως “φάση”. Οτι τεσπά επιλέγω τι θα διαβάσω ανάλογα με τη φάση μου. Ετσι σήμερα μπορώ να καταλάβω γιατί στα χρόνια του Λυκείου, ειδικά τη χρονιά των πανελληνίων, καταγοητεύτηκα απ' τους μπίτνιξ: Φυγή, αμφισβήτηση, ταξίδια, αλητεία, και όλα τα σχετικά κουραδοφέξαλα. Ομοίως όπως καθε φοιτητής που σέβεται τον ευατό του διάβασα Ρόμπινς (και τον ξεπέρασα, ευτυχώς), Ζίσκιντ (κρατάμε μόνο το κοντραμπάσο), Λ. Χρηστίδη, Καμί και Κάφκα, νουάρ ευρωπαϊκά για το αντάρτικο πόλεων, λατινοαμερικανική αριστερίζουσα λογοτεχνία. Υπήρχε βρε παιδάκι μου μια αντιστοιχία της ζωής μου (της ζωής όπως νοητά την αντιλαμβανόμουν και όχι όπως ήταν στην πράξη, για να λέμε την αλήθεια), της φάσης ντε, με τη θεματική των βιβλίων. Ομοίως, με το που βγήκα απ' την μπουρμπουλήθρα του φοιτηταριάτου, γοητεύτηκα απ' την ποτισμένη με αλκοόλ λογοτεχνία της ήττας, Ιζό και τα τατοιαύτα. Και τώρα πια, κατασταλγμένος μεσήλιξ (sick) διαπιστώνω μια ροπή, μια τάση προς τους σίριαλ κίλερζ, όχι μόνο στις λογοτεχνικές μου προτιμήσεις: ένα απ' τα πρώτα μπλογκ που διάβασα φανατικά ήταν το “Εγκλημα και Τιμωρία”, παρακολουθώ την τηλεοπτική σειρά “Dexter”, ταινίες τύπου “Ζodiac” και επανεκτιμώ μουσικά έργα που στο παρελθόν είχα αλύπητα θάψει, όπως το Murder Ballads του Νικ Κέηβ.

Τα Χριστούγεννα, γιορτή της αγάπης, της οικογένειας, διάβασα το Τόκιο Ετος Μηδέν του Ντ. Πις, το οποίο δεν με πολυάρεσε, αλλά το διάβασα μέχρι τέλους από ένα αρρωστημένο ενδιαφέρον για τον σίριαλ κίλερ Yoshio Kodaira. Φυσικά χάρη στο ίντερνετ έμαθα πολλά περισσότερα και για τον ίδιον αλλά και για άλλους Ιάπωνες δολοφόνους κατά συρροή.

Ακολούθως σειρά πήρε ο Τζ. Ελρόι με τους δρόμους του δολοφόνου: ο Μαρτιν Πλάνκετ σκοτώνει αβέρτα κουβέρτα κόσμο και κοσμάκη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Αμερικής, στη σκιά των δολοφονιών του Τσ. Μάνσον και του Ζόντιακ. Τα ΜΜΕ τον αποκαλούν “σεξοφονιά”, κι ο Ελρόι καταφέρνει να είναι συγκλονιστικός ακόμη και σε ένα απ' τα ελάσσονα (απ' την Ελασσόνα προφανώς) έργα του. Εδώ μια κριτική του βιβλίου απ' τον Φ.Φιλίππου.

Φ.Φ. είπα; Χο! Ορίστε η διαϊστολογικότητα. Τις προάλλες λέγαμε για αυτόν, και για το βιβλίο του “Ο άνδρας που αγαπούσαν οι γυναίκες”. Και στο ίδιο βιβλίο βρίσκω και την απάντηση στο ερώτημα που με βασανίζει τον τελευταίο καιρό: Τι σημαίνει για μένα, το μέλλον μου, τον χαρακτήρα μου, η εμμονή μου με τους δολοφόνους κατά συρροή;

Στο βιβλίο του Φ.Φ. η λολίτα Πελαγία εκμυστηρεύεται στον ήρωα Τηλέμαχο Λεοντάρη, που προσπαθεί να αντισταθεί στη γοητεία της, ότι γράφει ένα μυθιστόρημα, ας το πούμε αστυνομικό, με ηρωίδα μιαν οδηγό ταξί (όπα, ορίστε ξανά η διαϊστολογικότητα, βλέπε την προηγούμενη, αφιερωμένη στους οδηγούς ταξί ανάρτηση της pipermaru, χώρια τη “συνομιλία” και με τη επικαιρότητα και με αυτήν την τρομερή ιστορία με αυτόν που τα θεσσαλονικιώτικα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν “μανιακό δολοφόνο ταξιτζήδων”, αλλά ας αφήσουμε την φρικτή πραγματικότητα στην άκρη...), η οποία δολοφονεί με άγριο τρόπο φαλλοκράτες πελάτες της. Ο Φ.Φ. περιγράφει μάλιστα τη δολοφονία απ' την ταξιτζού μιας γυναίκας η οποία είναι στην πραγματικότητα εγχειρισμένος άνδρας. Η περιγραφή είναι αρκούντως φρικαλέα, ας μην υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Εντούτοις με είχε ενθουσιάσει, κι έλεγα “επιτέλους, να μια ωραία ιδέα από μια έστω μη υπαρκτή ελληνίδα γουαναμπί συγγραφέα...”, μέχρι που ο Φ.Φ. με καταβαράθρωσε δίνοντας και απάντηση στο ερώτημά μου τι να σημαίνει άραγε η εμμονή μου με τους σίριαλ κίλερ: “Εκείνη τη στιγμή με προβλημάτισε η ψυχική υγεία της Πελαγίας”.

Να ανησυχώ; Μήπως να ανησυχείτε κι εσείς για μένα;