Αφροδίτη out of focus με μυωπία και αστιγματισμό

H Αφροδίτη ήταν χοντρός. Τι πάει να πει «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα;». Όλα γίνονται, απ’ τη στιγμή που ο Ομπάμα είναι μουσουλμάνος και ο Χίτλερ γεννηθείς στη Γερμανία, λεφτά, σύμφωνα με τον ΓΑΠ, υπάρχουν κι ο Χρυσοχοΐδης προστατεύει τον πολίτη, στις δε πορείες πλέον δεν χρησιμοποιούνται χημικά και η ΕΛΑΣ βρίσκεται πολύ κοντά στη σύλληψη των δραστών της επίθεσης κατά της Κούνεβα.

Λοιπόν, ας το πιάσουμε απ’ την αρχή: Η Αφροδίτη ήταν χοντρός, με μούσια και γυαλιά. Αυτά τα γυαλιά τα είχανε φορέσει κάποτε κάτι αλάνια σε έναν σκύλο και ο σκύλος με ύφος πολύ σοφιστικέ πήγε και άραξε στου Ζήσιμου, στην πλατεία, έστριψε τσιγάρο και διάβασε τον Πόρφυρα.
Η Αφροδίτη τα ’χε πάρει στην κράνα. Άυπνος και άπλυτος για μέρες, αγάμητος εδώ και κάτι αιώνες, έψαχνε τσαμπουκά και φασαρία. Στην πρώτη γραμμή της αλυσίδας, απέναντι στους καπελάκηδες, ούρλιαξε «θα σας σκίσω καριόλια καρακόλια».
Το όργανον, αιφνιδιασμένο από το μίσος και τον διαφαινόμενο αλληλοσπαραγμό, έπιασε την Αφροδίτη όχι από το στήθος αλλά από το λαιμό. «Κωλόμπατσε, θα σε γαμήσω, πάρε τα χέρια σου απ’ το λαιμό μου», είπε αυτός. Η Αφροδίτη, όχι καλογυμνασμένος, αλλά θεριό ανήμερο όταν τα έπαιρνε κρανιακά, ανάγκασε το όργανον να υποχωρήσει πισωπατώντας, μέχρι που περδικλώθηκε σε σταθμευμένο όχημα και σωριάστηκε φαρδύ πλατύ εις το καπό. Ελευθερωμένος επιτέλους απ’ τον σφιχτό εναγκαλισμό του με το όργανον της εξουσίας η Αφροδίτη τού έριξε μιαν αγκωνιά στο στομάχι και στη συνέχεια έκανε χάι φάιβ με τον διπλανό σύντροφα στην αλυσίδα.
Κι ύστερα ήρθαν, σμήνος από μέλισσες, τα ΜΑΤ. Τα πόδια στην πλάτη και μέσα στη σχολή. Η Αφροδίτη ήταν εξοργισμένος. Βγήκε στο προαύλιο, φάτσα με τα ΜΑΤ: «Να, παλιόμουνα, να, στον κώλο σας, να, μουνόπανα, να, σας γαμήσαμε, να, φαλάγγι σας πήραμε, τσουτσέκια της εξουσίας, να ρε, να… να!». Κι η Αφροδίτη εχώθη πάλι μέσα στη σχολή.
«You are surrounded, dolby surrounded, there’s no escape from there, there is Rio(t), and here is Antirio(t)» -καλά ε, με θαυμάζω, μεγάλο, πολύ μεγάάάάλο λογοπαίγνιο.
Πράγματι οι μπάτσοι είχαν κυκλώσει το χώρο και διεμήνυαν ότι δεν θα φεύγανε από κει παρά μόνον αν συλλαμβάνανε εκείνον τον χοντρό με τα μούσια, τα γυαλιά του οποίου φορούσε ο σκύλος που αμέριμνος έπινε καφέ στο Λιστόν διαβάζοντας τον Πόρφυρα.
Η Αφροδίτη εντέλει γλίτωσε χάρη σε έναν αναρχικό με μηχανάκι, χάρη στον θηλυκό Λέοντα Τρότσκι και χάρη σ’ έναν κουκουέ καθηγητή πανεπιστημίου.
Κι όλη αυτή η φασαρία για ένα κωλοδάχτυλο που η Αφροδίτη απηύθυνε στους μπάτσους και συνέλαβε -ευτυχώς μόνον αυτή- η κάμερα τοπικού επαρχιακού τηλεοπτικού σταθμού, προτού παραχωρήσει το επίμαχο υλικό, με μεγάλη προθυμία, στην αστυνομία. Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι!
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, η Αφροδίτη δουλεύει ως δημοσιογράφος. Το όργανον εξακολουθεί να δουλεύει ως όργανον. Ο αναρχικός με το μηχανάκι κάνει ομοιοκαταληξία με τη Σαμοθράκη. Ο θηλυκός Τρότσκι είναι ξυλοκόπος στο Μεξικό. Ο κουκουές καθηγητής πανεπιστημίου εις μάτην προσπαθεί να εκλεγεί βουλευτής. Ο σκύλος, με μάτια υγρά, εξακολουθεί να φορά τα γυαλιά της Αφροδίτης πίνοντας αμέριμνος καφέδες στην πλατεία.