Mου τη δίνει πάρα πολύ όταν δεν μπορώ να καταλάβω κάτι, ή έστω όταν δεν μπορώ να σχηματίσω άποψη για κάτι, πράγμα που εδώ που τα λέμε, ο σχηματισμός άποψης δηλαδή, δεν πολυδιαφέρει και απ' την κατανόηση.
Διαβάζοντας τον "Ανακριτή - H ιστορία μιας εμπνευσης" του Γκέρχαρντ Ροτ, εκδ. Οδυσσέας, ενα βιβλιαράκι 150 μόλις σελίδων, ουκ ολίγες φορές ένιωσα την ανάγκη να ανακράξω Χελπ άι νιντ σαμπάντι, ή να πάω στο yahooanswers και να ρωτήσω τι σκατά θέλει να πει το ποιητή.
Να προσπαθήσω να σας δώσω να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται: Το βιβλίο θα μπορούσε να είναι "αστυνομικό μυθιστόρημα" αλλά δεν είναι. Ο ήρωας, ο ανακριτής Ζόνενμπεργκ, είναι ένας τύπος που δεν τη πολυπαλεύει. Μοναχικός, υποφέρει από αϋπνίες, μάλλον δεν του πολυαρέσει η δουλειά του, έχει και μια ροπή προς το shoplifting. Αρχικά ανακρίνει έναν 14χρονο που δολοφόνησε τους γονείς του. Κατόπιν, το λόγο παίρνει ο συγγραφέας, όπως θα κάνει πολλές φορές στην εξέλιξη του βιβλίου, για να μας ενημερώσει ότι δεν τον πολυσυμπαθεί τον Ζόνενμπεργκ, για την ακρίβεια τον περιφρoνεί. Ακολουθούν σκέψεις του συγγραφέα περί δικαιοσύνης και εγκλήματος (τα περισσότερα εγκλήματα είναι αποτέλεσα της μοναξιάς - ο Φιλ.Φιλ. έγραφε ότι το έγκλημα είναι αποτέλεσμα της πλήξης). Ο Ζόνενμπεργκ τρώει το θλιβερό, μοναχικό του γεύμα στην κουζίνα κι ένας πρόεδρος δικαστηρίου χώνει το πέος του σε μια πάπια. O θάνατος ακολουθεί τον ανακριτή σε κάθε του βήμα, αμέτρητα πτώματα σπέρνονται στο διάβα του. Οι υπάλληλοι του εγκληματολογικού ανοίγουν έναν πτώμα, μέσα βρίσκουν θάμνους και λοιπή χλωρίδα. Μια πεταλούδα πετάγεται μέσα απ' το κρανίο του νεκρού. Ο Ζόνενμπεργκ ακολουθεί έναν τύπο, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, μέχρι του διαόλου τη μάνα, σε ένα σπίτι σε μια ερημική τοποθεσία. Στο σπίτι βρίσκεται μια γυναίκα ηλικιωμένη με έναν σκύλο. Κάποιος χτυπά από πίσω τον Ζόνενμπεργκ. Χάνει τις αισθήσεις του, ξυπνά στο λουτρό μέσα σε ένα λουτρό αίματος. Στην μπανιέρα η ηλικιωμένη, νεκρή. Ερχονται οι αρχές. Κανείς δεν πολυζορίζει τον ανακριτή με ερωτήσεις, ο προϊστάμενός του απλως του τονίζει ότι στο εξής ο σκύλος είναι δική του ευθύνη. Ο σκύλος σκέφτεται ότι δεν ήταν άσχημα όσο έζησε σε εκείνο το σπίτι, η γριά ηταν καλή, μόνο απ' τον κροκόδειλο έπρεπε να φυλάγεται, και να σου που σκάει μύτη, κάτω απ' το κομοδίνο, ο κροκόδειλος, πεινασμένος. Οι αστυνομικοί βάζουν φωτιά στο σπίτι. Ο κροκοδειλος ίσα που προλαβαίνει να βγει φλεγόμενος έξω. Γίνεται στάχτη και Burberry. Την άλλη μέρα ο Ζόνενμπεργκ επιστρέφει σπίτι του και βρίσκει το σκύλο του δολοφονημένο. Κάποιος του έκοψε το λαρυγγι με το κουζινομάχαιρο. Ο Ζονενμπεργκ αναρωτιέται μήπως είναι ο ίδιος ο θύτης της φριχτής σκυλοκτονίας. Οσο συμβαίνουν όλα αυτά, ο συγγραφέας διακόπτει την πλοκή για να φιλοσοφήσει, να μιλήσει για την τέχνη, το θάνατο, να μας πει ότι πράγματι δεν ξέρει τι θα γίνει στη συνέχεια, ότι τώρα θα κάνει διάλειμμα για φαγητό, ότι δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η τύχη του ήρωά του... Την επόμενη ημέρα της σκυλοκτονίας ο ανακριτής γυρνάει σπίτι του και το πτώμα του σκύλου έχει εξαφανιστεί. Το κουζινομάχαιρο, όπλο του εγκλήματος, σχολαστικά καθαρό, βρίσκεται στη θέση του, στην ψωμιέρα δίπλα. Ο Ζόνενμπεργκ πάει να παίξει σκάκι στο καφενείο. Ο σκύλος, ολοζώντανος, βρίσκεται σε ένα πλωτό στο δούναβη, μαζί με κάτι ψαράδες λαθροκυνηγούς που σκοτώνουν κάτι μπάτσους. Ο Ζόνενμπεργκ πατάει σκατά σκύλου και αναρωτιέται αν είναι κάποιο στοιχείο σχετικό με τη σκυλοκτονία. Εχει την αίσθηση ότι τον παρακολουθούν. Χώνεται σε σε μια μπιραρία. Μια λιμνούλα μπίρας πάνω στο τραπέζι γινεται αμοιβάδα και το καπάκι της μπίρας αλληθωρίζει. Ο Ζόνενμπεργκ αντιλαμβάνεται ότι το καπάκι μπίρας είναι νεκρό. Μπαίνει στον καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου και βγανεί απ' την πίσω πόρτα. Ενας αντρας στέκεται εκεί τρώγοντας ενα φραντζολάκι με λουκάνικο. Στη θέση του καμπαναριού του Αγίου Στεφάνου υψώνεται ένα κουτί της Χρυσής Σούπας Κνορ, το οποίο ξαφνικα εκρύγνυται. Βρέχει καταρρακτωδώς κύβους σούπας. Ο συγγραφέας φιλοσοφεί και πάλι, θυμάται τα παιδικά του χρόνια. Η ανάρτηση αυτή τελειώνει κάπου εδώ, το βιβλίο όμως έχει κι άλλο.
ΥΓ. Αν ήμουν αυτόφωτος αναγνώστης, τίποτε απ' όλα αυτά δεν θα συνεβαινε. Αλλά φευ είμαι ετερόφωτος. Μου είπε ο φίλος μου ο βιβλιόβιος και μπαροφάγος Ανώνυμος Χι, να διαβάσω τον Γιόζεφ Ροτ κι εγώ βρήκα δίπλα στον Γιόζεφ, στο ράφι της βιβλιοθήκης, τον Γκέρχαρντ Ροτ.
Διαβάζοντας τον "Ανακριτή - H ιστορία μιας εμπνευσης" του Γκέρχαρντ Ροτ, εκδ. Οδυσσέας, ενα βιβλιαράκι 150 μόλις σελίδων, ουκ ολίγες φορές ένιωσα την ανάγκη να ανακράξω Χελπ άι νιντ σαμπάντι, ή να πάω στο yahooanswers και να ρωτήσω τι σκατά θέλει να πει το ποιητή.
Να προσπαθήσω να σας δώσω να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται: Το βιβλίο θα μπορούσε να είναι "αστυνομικό μυθιστόρημα" αλλά δεν είναι. Ο ήρωας, ο ανακριτής Ζόνενμπεργκ, είναι ένας τύπος που δεν τη πολυπαλεύει. Μοναχικός, υποφέρει από αϋπνίες, μάλλον δεν του πολυαρέσει η δουλειά του, έχει και μια ροπή προς το shoplifting. Αρχικά ανακρίνει έναν 14χρονο που δολοφόνησε τους γονείς του. Κατόπιν, το λόγο παίρνει ο συγγραφέας, όπως θα κάνει πολλές φορές στην εξέλιξη του βιβλίου, για να μας ενημερώσει ότι δεν τον πολυσυμπαθεί τον Ζόνενμπεργκ, για την ακρίβεια τον περιφρoνεί. Ακολουθούν σκέψεις του συγγραφέα περί δικαιοσύνης και εγκλήματος (τα περισσότερα εγκλήματα είναι αποτέλεσα της μοναξιάς - ο Φιλ.Φιλ. έγραφε ότι το έγκλημα είναι αποτέλεσμα της πλήξης). Ο Ζόνενμπεργκ τρώει το θλιβερό, μοναχικό του γεύμα στην κουζίνα κι ένας πρόεδρος δικαστηρίου χώνει το πέος του σε μια πάπια. O θάνατος ακολουθεί τον ανακριτή σε κάθε του βήμα, αμέτρητα πτώματα σπέρνονται στο διάβα του. Οι υπάλληλοι του εγκληματολογικού ανοίγουν έναν πτώμα, μέσα βρίσκουν θάμνους και λοιπή χλωρίδα. Μια πεταλούδα πετάγεται μέσα απ' το κρανίο του νεκρού. Ο Ζόνενμπεργκ ακολουθεί έναν τύπο, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, μέχρι του διαόλου τη μάνα, σε ένα σπίτι σε μια ερημική τοποθεσία. Στο σπίτι βρίσκεται μια γυναίκα ηλικιωμένη με έναν σκύλο. Κάποιος χτυπά από πίσω τον Ζόνενμπεργκ. Χάνει τις αισθήσεις του, ξυπνά στο λουτρό μέσα σε ένα λουτρό αίματος. Στην μπανιέρα η ηλικιωμένη, νεκρή. Ερχονται οι αρχές. Κανείς δεν πολυζορίζει τον ανακριτή με ερωτήσεις, ο προϊστάμενός του απλως του τονίζει ότι στο εξής ο σκύλος είναι δική του ευθύνη. Ο σκύλος σκέφτεται ότι δεν ήταν άσχημα όσο έζησε σε εκείνο το σπίτι, η γριά ηταν καλή, μόνο απ' τον κροκόδειλο έπρεπε να φυλάγεται, και να σου που σκάει μύτη, κάτω απ' το κομοδίνο, ο κροκόδειλος, πεινασμένος. Οι αστυνομικοί βάζουν φωτιά στο σπίτι. Ο κροκοδειλος ίσα που προλαβαίνει να βγει φλεγόμενος έξω. Γίνεται στάχτη και Burberry. Την άλλη μέρα ο Ζόνενμπεργκ επιστρέφει σπίτι του και βρίσκει το σκύλο του δολοφονημένο. Κάποιος του έκοψε το λαρυγγι με το κουζινομάχαιρο. Ο Ζονενμπεργκ αναρωτιέται μήπως είναι ο ίδιος ο θύτης της φριχτής σκυλοκτονίας. Οσο συμβαίνουν όλα αυτά, ο συγγραφέας διακόπτει την πλοκή για να φιλοσοφήσει, να μιλήσει για την τέχνη, το θάνατο, να μας πει ότι πράγματι δεν ξέρει τι θα γίνει στη συνέχεια, ότι τώρα θα κάνει διάλειμμα για φαγητό, ότι δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η τύχη του ήρωά του... Την επόμενη ημέρα της σκυλοκτονίας ο ανακριτής γυρνάει σπίτι του και το πτώμα του σκύλου έχει εξαφανιστεί. Το κουζινομάχαιρο, όπλο του εγκλήματος, σχολαστικά καθαρό, βρίσκεται στη θέση του, στην ψωμιέρα δίπλα. Ο Ζόνενμπεργκ πάει να παίξει σκάκι στο καφενείο. Ο σκύλος, ολοζώντανος, βρίσκεται σε ένα πλωτό στο δούναβη, μαζί με κάτι ψαράδες λαθροκυνηγούς που σκοτώνουν κάτι μπάτσους. Ο Ζόνενμπεργκ πατάει σκατά σκύλου και αναρωτιέται αν είναι κάποιο στοιχείο σχετικό με τη σκυλοκτονία. Εχει την αίσθηση ότι τον παρακολουθούν. Χώνεται σε σε μια μπιραρία. Μια λιμνούλα μπίρας πάνω στο τραπέζι γινεται αμοιβάδα και το καπάκι της μπίρας αλληθωρίζει. Ο Ζόνενμπεργκ αντιλαμβάνεται ότι το καπάκι μπίρας είναι νεκρό. Μπαίνει στον καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου και βγανεί απ' την πίσω πόρτα. Ενας αντρας στέκεται εκεί τρώγοντας ενα φραντζολάκι με λουκάνικο. Στη θέση του καμπαναριού του Αγίου Στεφάνου υψώνεται ένα κουτί της Χρυσής Σούπας Κνορ, το οποίο ξαφνικα εκρύγνυται. Βρέχει καταρρακτωδώς κύβους σούπας. Ο συγγραφέας φιλοσοφεί και πάλι, θυμάται τα παιδικά του χρόνια. Η ανάρτηση αυτή τελειώνει κάπου εδώ, το βιβλίο όμως έχει κι άλλο.
ΥΓ. Αν ήμουν αυτόφωτος αναγνώστης, τίποτε απ' όλα αυτά δεν θα συνεβαινε. Αλλά φευ είμαι ετερόφωτος. Μου είπε ο φίλος μου ο βιβλιόβιος και μπαροφάγος Ανώνυμος Χι, να διαβάσω τον Γιόζεφ Ροτ κι εγώ βρήκα δίπλα στον Γιόζεφ, στο ράφι της βιβλιοθήκης, τον Γκέρχαρντ Ροτ.
4 σχόλια:
Εγώ θα έβαζα κάτι σαν κι αυτό για soundtrack.
Και γαμώ τα βιβλιαράκια διαβάζεις, φίλος, είπε και η αρκούδα δίπλα του συμφώνησε με τον τρόπο της (λέγοντας "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΓΚ" δηλαδή).
Εγώ θα έβαζα κάτι σαν κι αυτό για soundtrack.
Και γαμώ τα βιβλιαράκια διαβάζεις, φίλος, είπε και η αρκούδα δίπλα του συμφώνησε με τον τρόπο της (λέγοντας "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΓΚ" δηλαδή).
Εξόριστε, φχαρστώ που εμπλουτίζεις την φτωχή κλασική μουσική μου παιδεία. Btw, μήπως διάβασες και τα καμένα σχόλια κάτω απ' το βίντεο; (του στιλ: "There was a little bit at 1:49, and then again a few seconds later, that were annoyingly out of tune" - ελεος!)
Είναι ένα θέμα το ότι ο συγγραφέςας περιφρονεί τον ήρωα. Κανονικά, τον ήρωα τον στηρίζεις βρε αδελφέ! Μπορεί και να κάνω λάθος... συνήθως όμως γράφεις γι'αυτό που θα ήθελες να είσαι και όχι για αυτό που περιφρονείς.
Εγώ πάλι διαβάζω παιδικές εγκυκλοπαίδειες και διαπιστώνω ότι έχω βασικότατες ελλείψεις! Καλός ο ziggy αλλά διαπιστώνω ότι ξέρω πολύ λίγα για το σιάστημα!
Δημοσίευση σχολίου