Ουφ!

Αδρεναλίνη κανένας δε θα μείνει.
Πάρτε μια φώτο για αρχή, τραβηγμένη από κινητό όχι αηδίες:



Καιρό είχα να εμφανιστώ απ' εδώ και με πιάσαν οι νοσταλγίες, οι θυμοί που είμαι μακριά από την μπλογκόσφαιρα του Πάνω Κ. και διάφορα άλλα. Απλώς χωρίς να θέλω να δικαιολογηθώ τον τελευταίο καιρό τρέχω πολύ και είμαι συνήθως πτώμα ετούτη την ώρα. Πέρα από αυτό πολλά θα ήθελα να πω και εγώ για όσα γίνονται αλλά από την άλλη δε νομίζω ότι θα προσθέσω κάτι καινούργιο. Φανταστείτε ότι από τις φωτιές στην Αττική προσπαθώ να μπω μια μέρα εδώ και να σας δείξω με φώτο ποιόν έστειλε ο Αντ1 με πολύ θράσος στις φωτιές:
Ότι μου λείπει όμως η παρέα σας αυτό ναι.

Και για να καταλάβετε. Ξυπνάω στις 6.30-7.00 για να κάνω ένα ντούζ. Κάνω ένα καφέ τον πίνω με ένα τσιγάρο και ξυπνάμε τον μικρό παίκτη. Α!Φωτογραφία έχω καιρό να σας δώσω. Ε, θα σας δώσω:
Να τον ντύσεις, να του δώσεις το γάλα, να τον πείσεις ότι πρέπει να πάει παιδικό και φύγαμε. Εκεί φτάνω, ανάλογα με την κίνηση, περίπου στις 8:10- 8:15. Να αφήσω τον μικρό μέσα στα κλάματα να μου πουν οι παίκτριες τι θέλουν από τη ζωή μου (γιατί δεν τον κουρεύετε, βάλτε του άλλο παντελόνι κόψτε του την πιπίλα και λοιπές μαλακίες). Καρφί για τη δουλειά. Συσκεύασε, κανόνισε τι θα πάει που, μάλωσε με την παραγωγή γιατί ορισμένες φορές τον παίζει (ένας είναι αλλά πως ακούγεται αυτό το παραγωγή ε;) φύγε στους πελάτες άκου ότι μαλακία θες για τον εκτυπωτή τους και πάλι πίσω μίλα με τους άλλους που έχουν πρόβλημα συννενοήσου για τις επόμενες μέρες...όλα αυτά με μια ανάσα. Πήγε 5.30 φύγε στο σπίτι. Να φύγω να ψάξω παρκάρισμα να φτάσω στο σπίτι κατά τις 18.15. Νύχτα πάει τώρα το χειμώνα γαμώ το για να γυρίσω. Να φάω σαν τον Λούη (Χριστοδούλου) να αλλάξουμε τον παίκτη να παίξουμε λίγο και θα μπει για μπάνιο. Μετά θα δούμε λίγο Σρεκ, αυτοκίνητα, Νέμο και τέτοια (έχω μάθει απέξω ατάκες μιλάμε όπως:
"Μπορείς να το κάνεις μεζεδάκι"
"Τι λέτε παιδιά;Θα μου πηγαίνει το μπλέ της Ντινόκο;ΤΟ ΜΠΛΕ ΤΗΣ ΝΤΙΝΟΚΟ"
και άλλες).
Ο μικρός όταν έχει πάει στον παιδικό στις 9.00 κοιμάται. Σας πληροφορώ ότι 9.01 θέλω να πάω για ύπνο. Αλλά πρέπει να δω λίγο και την Άφρο. Να δούμε πως πήγε η μέρα μας. Να μιλήσουμε για ότι έχουμε να κάνουμε τις επόμενες ημέρες. Πάει 10.00 και πάω για ύπνο. Τις περισσότερες φορές κοιμάμαι μετά από τουλάχιστο μια ώρα. Πρέπει πρώτα να μου περάσει η υπερένταση της ημέρας. Όλα αυτά γίνονται όταν ο μικρός είναι εντάξει και δεν έχει λιώσει στις ιώσεις. Η μύτη είναι κλειστή και δε μπορεί να πάρει ανάσα. Ξυπνάει. Έχει φλέματα και βήχει. Ξυπνάει. Και όταν ξυπνάει πολλές φορές σπάν τα νεύρα του και όλη μέρα είναι γκρινιάρης. (Αχ μετεωρίτα μου εσύ έχεις δυο. Κάνε υπομονή γιατί η κατάσταση είναι απάλευτη. Εμείς κάναμε το εμβόλιο της απλής γρίπης και δείχνει να δουλεύει. Αν έχω νεώτερα θα σου πω)
Μέσα σε αυτόν τον πανικό είμαι τώρα τελευταία. Σκέφτομαι και διάφορα άλλα, προλαβαίνω, για ότι γίνεται. Αλλά δεν έχω κουράγιο σήμερα να τα αναλύσω. Σήμερα ήθελα απλώς να σας πω ότι τρέχω σα το Βέγγο και ότι μου λείπει η επαφή μαζί σας. Κατασκεύασα και το tovromiko.blogspot.com που όμως δε θέλει και πολύ σκέψη. Ένας τυφλοσούρτης είναι και τέλος.Πάντως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να γυρνάς στο σπίτι σα σκατά από την κούραση και ο μικρός να σου δείχνει το νέο του κόλπο:
Να σου ανοίγει την πόρτα αυτός γιατί πλέον φτάνει, να φωνάζει από πριν ανοίξει "Να ο μπαμπας" και να πέφτει στην αγκαλιά σου.
Και για το τέλος ένα αναρχικό σύνθημα βγαλμένο από τη ζωή: