Ζαχαροπλάστης ήτο ο πατήρ σου;

Συνέντευξη της απογόνου του ζαχαροπλάστου

στον δαιμόνιο συντάκτη του everything you know is wrong

Πανο Κρυφτούλη-Φτουξελευθερία

Μάλιστα κύριε Κρυφτούλη μου, ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς μου, ο Βάγγος Ρεμοντέλος με το όνομα. Για αυτό ήμανε γλυκιά, μη με κοιτάς που με πήρανε τα χρόνια, ήμανε εγώ σαν τα κρύα τα νερά, κι όλοι οι μορφονιοί στη γειτονιά με κυνηγάγανε, αλλά τι τα θες; Εγώ ήθελα καριέρα, να γίνω ρε μοντέλο, όνομα και πράμα, και μετά να γίνω σταρ στον κινηματόγραφο και στον πεντάγραμμο. Πέντε δάχτυλα πήρα όμως όλα κι όλα, και ξέμεινα στο ράφι του ζαχαροπλαστείου να πιάνω σκόνη δίπλα στους κουραμπιέδες.

Που λες, κρατάμε οικογενειακώς από γενιά πολύ σημαντικιά, γαλλικιά. Ενας προ-προ-προπάππος μου ήταν Γάλλος, απ' αυτούς που ζούσανε στο Μεξικό, μη με ρωτάς τι διάλο έκαμνε ένας Γάλλος στο Μεξικό και πώς εγώ έφτασα να είμαι ελληνίς στο Κορδελιό, δεν ξεύρω να σου πω. Ρεμοντέλ, λεγότανε, ή Γεμοντέλ, δεν ξέρω, μπορεί να μην μπορούσε να πει το ρο ή να μην μπορούσε να πει το γάμα.

Γάματα εν γένει κυριε Κρυφτούλη. Και ζούσε εις Μεξικόν, τον 19ο αιώνα, ασκώντας την τέχνη του ζαχαροπλάστου κι αυτός. Και περνούσε αυτός καλά, κι οι άλλοι χειρότερα, αλλά στα αρχίδια του τού προ-προ-προπάππου μου, αυτός να ήταν καλά, κι όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν. Ε, και σε μια φάση που λες κυρ-δημοσιογράφε μου, αυτοί οι άλλοι, που μάλλον δεν περνούσαν τόσο καλά σαν τον Ρεμοντέλ, μανουριάσανε, παιχτήκανε και κάτι τσαμπουκάδες σε φάση αναμπουμπούλας, αναταραχής, ταραχής, σαν αυτής που τραγουδάει ο ΛεΠάς, αυγοταραχής, σαν αυτήν που προκαλούσε με τις ντρίμπλες του ο μέγιστος ο Χατζηπαναγής, κοινωνική εξέγερση να το πω, εμφύλια διαμάχη; Ο,τι κι αν ήταν, τον Ρεμοντέλ δεν τον ένοιαζαν τα εσωτερικά των Μεξικανών και οι βρομοπολιτικές τους. Αυτός ήθελε να ζει την ήσυχη ζωούλα του και να πουλά τα καιγαμώτα γλυκά του στους ντόπιους. Ελα όμως που του σπάσανε το μαγαζί. Και μια και δυο και τρεις φορές (ήταν σε σημείο κεντρικό, και γινόταν συχνά στόχος διασταυρούμενων πυρών). Ούτε κολυμπηθρόξυλο δεν έμενε, λαμπόγυαλο. Και απ' τη χαρά του πια δεν έλαμπε ο γερός ο Ρεμοντέλ. Ολα αυτά, κάπου στα 1828. Οταν ηρεμήσανε τα πράγματα και εγκαθιδρύθηκε μια ισχυρά κυβέρνησις, ο Ρεμοντέλ διεκδίκησε μιαν κάποιαν αποζημίωσιν. Και έπεσε στα πλοκάμια της σοβιετικού τύπου μεξικανικής γραφειοκρατίας. Και πώς να βγάλει άκρη; Να κάνει τι; Να κλείνει το ζαχαροπλαστείο για να τρέχει να πληρώνει χαρτόσημα, γρηγορόσημα και σιεστόσημα στους Μεξικανούς; Που αυτοί φταίγανε για το μαύρο του το χάλι; Ηταν δύσκολα χρόνια εκείνα κυριε Κρυφτούλη μου. Μη βλέπετε σήμερα στην Ελλάδα που έχουμε σοσιαλισμό και Παπανδρέου και επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης.

Είδε κι απόειδε ο προ-προ-προπάππος μου, ζήτησε τη μεσολάβηση του γαλλικού κράτους, που και τότε ένα μικρό μονάρχη είχε, μόνο που δεν είχε τόσο ωραία γυναίκα σαν αυτήν του κυρίου Σαρκοζί, αλλά είχε δύο ονόματα, και Λουδοβίκος και Φίλιππος, αλλά αν μου τα είπε καλά ο πατήρ μου, ο ζαχαροπλάστης, δεν είχε επίθετο, άρα τελικό αποτέλεσμα χι. Και αποφασίζει το γαλλικό το κράτος να απαιτήσει απ' το μεξικανικό αποζημίωση 600.000 πέσος, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο διά την εποχήν εκείνην, αν σκεφτείς ότι το μεροκάματο ήταν ένα πέσο. Και εκεί έγινε το τσιμπούρμπουλο, η διένεξις, πώς το λέτε εσείς οι μορφονιοί οι μορφωμένοι; Δώστα μου οι Γάλλοι, δεν στα δίνω οι Μεξικανοί, βρε θα μου τα δώσεις οι Γάλλοι, βρε τα αρχιδια μου θα παρεις οι Μεξικανοί, βρε θα σας πάρουμε και τα σώβρακα ξανά μανά οι Γάλλοι, μολών λαβέ το τρίτο το μακρύτερο μουλάρωναν οι Μεξικάνοι, ε πολύ θέλει; Εγινε πόλεμος εντέλει. (Θα μου πεις, μα καλά έγινε πόλεμος για πέντε κατεστραμμένες απ' το μεξικανικό Μπλακ Μπολοκ Μπλακ Φόρεστ; Τι τα θες; Κι ο Τρωικός έγινε για μια γκόμενα. Για να μη πω τίποτε για κάτι βραχονησίδες).

Πόλεμος λοιπόν. Δέκα χρόνια μετά. Το 1838. Αμ πώς! Της κακομοίρας έγινε. Κανόνια, μπαλωθιές, ναυτικό, αεροπορία, ιππικό, τοξότες, ολίφαντες, αρχαίοι Μακεδόνες με τις σάρισσες, πύραυλοι εδάφους εδάφους, σκουντ και πάτριοτ, διάφοροι κλανιστές και περδολάγνοι με θανατηφόρα χημικά αέρια... Της πουτάνας έγινε. Ε, σε μια φάση χώθηκε στη μέση και η Μεγάλη Βρετανία, βρε παιδιά, είπε σε Μεξικανούς και Γάλλους, look at the clock, it's almost tea time, δεν καθόσαστε να τα βρείτε; Ε, και καθίσανε και τα βρήκανε. Και υποσχέθηκε το Μεξικό να καταβάλει την αποζημίωση των 600.000 πέσος.

Τώρα αν την κατέβαλε ποτές στον προ-προ-προπάππου μου, τον εν Μεξικώ Γάλλο ζαχαροπλάστη ονόματι Ρεμοντέλ, τι να σας πω κύριε Κρυφτούλη μου, θα σας γελάσω. Αλλά αν την είχε πάρει, πιστεύετε πως εγώ θα ήμουν σήμερα στο ράφι ενός ζαχαροπλαστείου να κάνω ράστα στα κανταΐφια;

ΥΓ. Εν πολλοίς για την ανάρτηση αυτή ευθύνεται ο kapetank, που μου έδωσε αυτό το λινκ σήμερα το μεσημέρι.

Επίσης για τον Ρεμοντέλ πρωτοδιάβασα σήμερα, στο εξαιρετικό μυθιστόρημα του Κάρλος Φουέντες "Το κάθισμα του αετού", εκδ. Οπερα, μτφ. Κρ.Ηλιόπουλος. Και σημαντικότερο όλων: Πραγματικά στοιχεία για το Pastry War μεταξύ Μεξικου και Γαλλίας: 1, 2, 3