Καλώς σας βρήκα. Αφού του έδωσα και κατάλαβε φέτος το καλοκαίρι στις γύρες, επέστρεψα και είπα να το ρίξω στις ταινίες. Δεν είναι και εύκολο να κλείνεσαι πάλι σε ένα δυαράκι μόνος, μετά από τόσες εναλλαγές, τόσες επαφές και τόση ενέργεια να σε κατακλύζει.
Το πρόγραμμα της τηλεόρασης παραδόξως δίνει ρέστα αυτή τη βδομάδα. Χτες μάλιστα είδα μια από τις ωραιότερες μεταφορές αρχαίας τραγωδίας στον κινηματογράφο, τον Οιδίποδα του Παζολίνι, και μάλιστα χωρίς διακοπή για διαφημίσεις, όπως το πολύ παλιό καλό καιρό, καθότι στο κανάλι της Βουλής.
Το απόγευμα, αφού είχα βάλει να σιδερώσω μέχρι να γίνει το φαγητό, είδα άλλη μια ταινία το "Dirty Pretty Things" του Φρίαρς, με μια σχετική απογοήτευση ομολογουμένως για τον σκηνοθέτη του "Τεντώστε τ'αυτιά σας", των "Επικίνδυνων σχέσεων", του "Ωραίου πλυντηρίου", του "High fidelity" κ.ά. Και χρειάστηκε να δω τις πρώτες σκηνές από τον Οιδίποδα για να συνειδητοποιήσω τί έφταιγε κυρίως...
Στη δεύτερη μόλις σκηνή και μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό η Συλβάνα Μαγκάνο καταφέρνει να απεικονίσει τα συναισθήματα από τα οποία διαπνέεται ολόκληρο σχεδόν το έργο. Ηρεμία, χαρά, ευτυχία, θλίψη και πόνος για όσα προεικάζονται, τρυφερότητα, αγάπη, γαλήνη.
Και παρόλο που υπάρχουν καλοί ηθοποιοί και σήμερα, δεν είναι εύκολο να αποδοθεί με τόσο μεγάλη ένταση και λεπτότητα αυτή η πληθώρα συναισθημάτων. Είτε θα είναι υπερβολικά πομπώδης είτε υπεραπλουστευμένη.
Γενικώς, η υπεραπλούστευση άμα το καλοσκεφτεί κανείς, φοριέται πολύ σήμερα. Μα το ίδιο δε γίνεται και με τη γλώσσα; Πώς να περιγράψει έναν άνθρωπο μόνο το "ωραίος", "φοβερός", "άνετος", "σούπερ" (μια από τις αγαπημένες λέξεις της 3χρονης ανιψιάς μου, μαζί με το "χαζό" που αντιστοιχεί στο άσχημο, εκνευριστικό, άγευστο, άβολο, τρομακτικό και τόσα άλλα...).
Από την άλλη έχω και τον πατέρα μου με τις απίστευτες ατάκες (άδεια του 15Αύγουστου στην πατρίδα με την οικογένεια και οικογενειακό τραπέζι σε ταβέρνα παρακείμενου χωριού - αφού δεν μας έκατσε το πανηγύρι λόγω καιρού): "Τέτοια προβατίνα (ναι, όπως καταλάβατε, οι φιλοφρονήσεις του ΠάνωΚ. περί "βλάχας" έχουν κάποια -έστω κατ'ευφημισμόν- βάση) δεν υπάρχει σε όλη την εμφύλιο!"
"Πατέρα, άλλο ο εμφύλιος πόλεμος και άλλο η υφήλιος".
"Ε, εμείς εδώ του δημοτικού, τέτοια ελληνικά ξέρουμε να λέμε".
Θεός ο πατέρας. Και φυσικά λουφάζεις και σέβεσαι. Γιατί όσα δεν μπορεί να εκφράσει η γλώσσα που λανθάνει, τα διδάσκουν τα χρόνια εμπειρίας και η εν γένει στάση ζωής και η σκληρή δουλειά δεκαετιών - τουλάχιστον για το δικό μου πατέρα ισχύει. Και πολλοί διανοούμενοι μπορεί να ξέρουν να εκφράζονται, αλλά σεβασμός δεν τους πρέπει καθόλου.
Ο σεβασμός μου προς τον Παζολίνι όμως χτες εδραιώθηκε ακόμη περισσότερο. Κάποιοι κερδίζουν την καταξίωση επάξια.
7 σχόλια:
γεια σου GOGO.
Κι εγώ γύρισα και τι σύμπτωση! Κι εγώ στις ταινίες το έριξα! Καλός ο Παζολίνι, πολύ καλός. Τυχερή ήσουν γιατί εγώ γύρισα, 'ανοιξα την τιβί και πέτυχα αφιέρωμα στον Ρακιντζή και γέλασα μέχρι δακρύων. Ο Έλληνας ράπερ να τραγουδάει "εγώ και ο Πουφ", (ή κάτι τέτοιο), δεν σου λέω τίποτα... Ο Ρακιντζής αγκαλιά με ένα λούτρινο με φόντο νησί... άλλο να στο λέω κι άλλο να το βλέπεις! Τες παντ, την έχω καταβρεί με την τι-βί, στα κανάλια της ΕΤ (συνδρομητικά; δεν είμαι σίγουρη!) προβάλλουν συνεντεύξεις και αφιερώματα σε σκηνοθέτες, πρόσφατα είχε Βέντερς, Πολάνσκι... Και κάτι sky με τα ντοκιμαντέρ, δίνουν ρέστα! Η καλύτερή μου!
Θεός και ο μπαμπάς! Φυσικά λουφάζεις όταν μιλάει ο μπαμπάς. Ρώτα και μένα, που έχασα τον πατέρα μου φέτος - πόσο μου λείπει...
να είσαι καλά,
bye
Καλωσασβρήκα και μου φαίνεται θα κάνω καιρό πάλι να φύγω γιατί σάλιο μηδέν.
Ναι ρε συ, τους πιάνει μια νοσταλγία τους διαχειριστές των προγραμμάτων, άλλο πράμα... Και καλά είμαστε όταν την τρώνε κινηματογραφικά (εκεί το'χουν), αλλά τα λοιπά δεν παίζονται. Δε λες που έχουμε κάτι χρόνια να δούμε το Ρετιρέ του Δαλιανίδη;
Μεγάλη η πληγή η απώλεια κάθε είδους, άστα..
Μορφή ο πατέρας! Εξαιρετικός. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που εμπνέουν σεβασμό, αντί να τον απαιτούν. Γιατί εκείνοι που πράττουν το δεύτερο, συνήθως δεν τον αξίζουν...
Καλά, εγώ κι αν το έχω ρίξει στις ταινίες τελευταία. Τα παλιά, κλασσικά κυρίως. Από Παζολίνι απόλαυσα το Θεώρημα, πριν μια βδομάδα.
Καλή συνέχεια Go-Go :-)
...θα σκάσω αν δεν στο γράψω γιατί άξιζε πάρα πολύ τον κόπο, είδα μία ταινία που λέγεται RED ROAD, σκωτσέζικη, πρέπει να προβλήθηκε πριν 4-5 χρόνια... έπαθα πλάκα!!!!!! Τη νοίκιασα σε dvd (με τρόμαξαν τα πολλά βραβεία που ανέφερε το εξώφυλλο) και πραγματικά, είχα πολύ καιρό να δω τόσο καλή, καινούργια ταινία.
Αν το βρεις, πάρτο και θα με θυμηθείς!
(κι εγώ χωρίς σάλιο έμεινα. Και οι πάνες όλο ακριβαίνουν!!!!)
Ο πατέρας Ανέφελη μιλάει γενικώς λίγο, αλλά ενίοτε μας φτάνει για πολύ. Άσε που άμα έχει κέφια, είναι τρελή καρικατούρα (δε θα ξεχάσω ποτέ τη φωνή της μάνας μου όταν μια φορά μιλούσαμε στο τηλέφωνο κι εκείνος κοιμόταν γιατί είχε γυρίσει από τσίπουρα με το γαμπρό μου στο καφενείο του χωριού. Τον βλέπει που σηκώνεται να πάει τουαλέτα και για να μην είναι με τα σώβρακα, προσπαθούσε να φορέσει τη θήκη από το κοστούμι! Έλιωσε στα γέλια και έτρεχε να τον πιάσει να μη γκρεμοτσακιστεί!)
Είχα διαβάσει για το Red road, συγκεκριμένα στο ένθετο της Ελευθεροτυπίας όταν είχε βγει, αλλά θυμάμαι ότι είχε δημιουργήσει αντιφατικές εντυπώσεις. Πάντως μέχρι την άλλη βδομάδα θα το έχω δει και θα σου πω ;)
Κι όποτε βρεις ευκαιρία, λέγε και για άλλες...
Εμένα μπάντως με αρετσουν οι νταινίες ντου Μπαζολύνει.
...εννοείται! Κι εσύ, επίσης!
Δημοσίευση σχολίου