Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι. Αυτοί που θέλουν να αλλάξουν ριζικά τον κόσμο, αυτοί που θέλουν να τον βελτιώσουν και αυτοί που θέλουν να μείνει ο ίδιος. Οι πρώτοι και οι τελευταίοι είναι επικίνδυνοι. Οι μεσαίοι είναι δυστυχώς πολύ λίγοι.
Αυτές είναι οι εναρκτήριες γραμμές του αστυνομικού μυθιστορήματος της Μαρλένας Πολιτοπούλου, "Η μνήμη της Πολαρόιντ", εκδ. Μεταίχμιο (φυσικά, γράφοντάς τες, η συγγραφεύς δεν είχε -μάλλον- κατά νου τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, πρόκειται για δικό μου αυθαίρετο παραλληλισμό). Παρότι έχει το βαρύ φορτίο να διαδέχεται τη "Λευκή Τζαζ" (τι αριστούργημα, τι αξεπέραστη αναγνωστική κορυφή!) του Τζ. Ελρόι, τολμώ να πω ότι μέχρι στιγμής τα καταφέρνει μια χαρά (μιλάμε για φοβερή λογοτεχνική κριτική, έτσι; Αρχιδάτη ή για την ακρίβεια "αρχίδια λογοτεχνική κριτική"). Πάντως είναι ωραίο το βιβλίο της Πολιτοπούλου, ξεπεράστε τη βλακεία που με διακατέχει κάθε Παρασκευή εν ώρα εργασίας και διαβάστε το.
ΥΓ. Η προφανής επιλογή τραγουδιού είναι το όχι τόσο χάλια όσο το θυμάστε Gentlemen Take Polaroids των Japan -και για το λόγο ακριβώς αυτόν, απεκλείστηκε. Θα μπορούσα να βάλω το υπέροχο Sometimes των James, λόγω του στίχου "There's four new colors in the rainbow-An old man's taking polaroids", ή το Seventeen των Ladytron ("They take a Polaroid and let you go"), αλλά κατέληξα να αμφιταλαντεύομαι μεταξύ δύο ολοκληρωτικά ανόμοιων συγκροτημάτων όπως οι Outcast (Hey Ya! - "Shake it like a Polaroid picture") και οι Dead Kennedys (Winnebago Warrior - "Honey, quick! The polaroid") . Eεεε... εννοείται ότι προτιμώ την έστω κακή ηχητικά ζωντανή εκτέλεση απ' τους Kennedys.
ΥΓ. Η προφανής επιλογή τραγουδιού είναι το όχι τόσο χάλια όσο το θυμάστε Gentlemen Take Polaroids των Japan -και για το λόγο ακριβώς αυτόν, απεκλείστηκε. Θα μπορούσα να βάλω το υπέροχο Sometimes των James, λόγω του στίχου "There's four new colors in the rainbow-An old man's taking polaroids", ή το Seventeen των Ladytron ("They take a Polaroid and let you go"), αλλά κατέληξα να αμφιταλαντεύομαι μεταξύ δύο ολοκληρωτικά ανόμοιων συγκροτημάτων όπως οι Outcast (Hey Ya! - "Shake it like a Polaroid picture") και οι Dead Kennedys (Winnebago Warrior - "Honey, quick! The polaroid") . Eεεε... εννοείται ότι προτιμώ την έστω κακή ηχητικά ζωντανή εκτέλεση απ' τους Kennedys.
5 σχόλια:
Σ' ευχαριστώ για την διευκρίνηση μια και κάθε φορά δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν τα video σου και μπερδεύομαι κάνοντας αυτοαναφορικά σχόλια για άσχετα πράγματα. Είμαι σίγουρος ότι εμένα είχες στο μυαλό σου.
Ωχ, πάλι τα ίδια...
Μα το κείμενο μιλάει για τύπους σαν κι εσένα μπρε. Ρεφορμιστές δηλαδη...
Επιτρέψτε μου να σας δώκω τα φώτα μου στο εν λόγω θέμα: ο συν παίρνει τα τρία % του λόγω του οτι αυτοί οι λίγοι που θέλουν να βελτιώσουν το πασοκ , λάθος, τον κόσμο ήθελα να γράψω, υπονομεύουν όσους θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Τα γερόντια του συν (ηλικίες 50+) ζώντας στο βίτσουαλ κόσμο του δημοσίου και λειτουργόντας με βιώματα δεκαετίας 70-80, τότε που κκε και κκε-εσωτ. ήταν θανάσιμοι εχθροί και ξυλοφορτωνόταν σε συνελεύσεις και αφισοκολλήσεις, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα του σήμερα. Αυτοί συνήθως συγκρούονται με αυτούς που έχουν μια καλύτερη σχέση με την εργασία και την πραγματικότητα.
Οψώμεθα.
Τα φιλιά μας σ.Κάπα
ματού
κι εντέλει, χεστήκαμε για τον συν.
ματού
Συντρόφιμη συντρόφισσα Ματού, η απορία μου είναι η εξής: Αντε, ας πούμε ότι χεστήκαμε για τον συν. Για τον ΡΙΖΑ; Χεστηκαμε;
Και η άλλη μου απορία είναι η εξής: Μέσα στο ούτως ή αλλως ρεφορμιστικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι, πιο ρεαλιστική δεν είναι η βελτίωση του ΠΑΣΟΚ και κατ' επέκταση της Ελλάδος και κατ' επέκταση της Ευρ.Ενωσ. απ' τη χίμαιρα της αλλαγής του κόσμου;
Οχι, δεν έγινα ξάφνου ανανεωτικός ή πασόκος: το δικηγόρο του Γιωργάκη κάνω...
Δημοσίευση σχολίου