Θα 'θελα να ΄μουν ο Πέπε Καρβάλιο. Ή Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν. Συχνά μπερδεύομαι και δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος είναι ο συγγραφεύς και ποιος ο λογοτεχνικός ήρως. Αμφότεροι όμως είναι νεκροί. Αραγέ είναι υγιές να θέλω να είμαι εις εκ των δύο αποθανόντων; Ο επαναστάτης Βικτόρ Σερζ και οι αναμνήσεις του, μελέτη μηνών τώρα, φεύγουν απ' το κομοδίνο μου και τις ξαναβρίσκω στη βιβλιοθήκη του Σάντος, στελέχους του ΚΚΙ, στη Μαδρίτη, τις βλέπω μέσα απ' το μάτι του Μονταλμπάν, απ' την πένα του Καρβάλιο, φτηνό το κόλπο, επίτηδες μπέρδεψα τον συγγραφέα και τον ήρωά του, στο μακρινό 1980, τότε που έγινε ο φόνος στην Κεντρική Επιτροπή, να τις φυλλομετρά, να αναρωτιέται πόσες φωτιές μπορεί να ανάψει με δαύτο. Κι ο Ελρόι με τη λευκή του τζαζ (this is slow music, this is white jazz, απ' τους σπουδαίους, παραγνωρισμένους Jack, ένα σιντί που στωικά σκονίζεται μέχρι να το ξανακούσω) υπομονετικά περιμένει να πάω στην Κρήτη, διότι ο Ελρόι, όταν διαβάζεται στην Κρήτη, είναι ακόμη πιο γαμάτος, και το ρίχνω στα υποκατάστατα, στον Γιώργο Νομισέν, που με το κιλοτάκι της δολοφονημένης Στελίνας στην τσέπη με κάνει να ζηλεύω τον τρόπο γραφής του, όσοι -πόσοι;- παρακολουθούν όσα γράφονται εδώ πέρα απ' την αρχή θα 'χουν καταλάβει ότι για τους ίδιους και τους ίδιους γράφω, θεωρώ ότι το blogging έτσι όπως το ξέραμε έχει τελειώσει, βασικά τείνω να το θεωρήσω passe, ξεπερασμένο, τρε μπανάλ, αδυνατώ να ξεκολλήσω βέβαια, αλλά νομίζω πως πλέον όλοι έχουν μπλογκ και κανείς δεν διαβάζει κανένα άλλο μπλογκ παρα μόνο το δικό του, και ρώτησα πριν λίγες μέρες έναν που ξέρει πέντε πράγματα παραπάνω “μετά τα μπλογκζ, τι;” και μου είπε “βιντκαστ ή ποντκαστ”, τα έκανα και τα βαριέμαι, κι ίσως μια μέρα, όταν θα φουλάρω με περισσότερες υποχρεώσεις, να μην έχω χρόνο για το μπλογκ, ευχής έργον θα είναι νομίζω, διότι τότε θα ασχολούμαι με τα πραγματικά σημαντικά, όπως τον Πέπε Καρβάλιο, τον Τζον Ρέμπους, τον Τζέημς Ελρόι, και θα ξεκλέβω και δυο ώρες για να δω την καινούργια ταινία του Σάιμον Πεγκ, πάντα ήθελα να κάνω ένα ποστ για τον Σάιμον Πεγκ, ορίστε, να κάτι για το οποίο δεν έχω ξαναγράψει, γιατί δεν ξέρω αν το 'χω ξαναπεί αλλά νομίζω ότι επαναλαμβάνομαι, ότι επαναλαμβάνομαι, επαναλαμβάνομαι, επαναλαμβ... ένα ακόμη κρύο αστειάκι, ο Σάιμον Πεγκ, θα 'θελα να φτιαχνα μια ταινία σαν το Shawn of the Dead ή το Hot Fuzz, όμως είμαι σίγουρος ότι κάπου κάποιος τα 'χει πει καλύτερα από μένα, άλλωστε όλα τα ειπωμένα, έχουν ήδη ξαναειπωθεί, σκέψου άλλωστε ότι απ' τον μεταμοντερνισμό έχουμε ήδη φτάσει στο μετα-μεταμοντερνισμό, κι ένα φίλος μου είπε, κάπου μετά την τρίτη βότκα, σε ένα ωραίο δρόμο κάπου πάνω, δίπλα, κάτω, θα σας γελάσω, απ' τα Εξάρχεια, ότι η εποχή μας, πολιτικα-πολιτισμικά, είναι η αντίστοιχη του Μεσαίωνα, και περιμένει κάποια στιγμή να σκάσει η Νέα Αναγέννηση, ο Νέος Διαφωτισμός, τι σκάτα ανανέωση θα είναι αυτή αν το μόνο που έχουμε να περιμένουμε είναι μια νέα εκδοχή πραγμάτων που έχουμε ήδη ζήσει; ήθελα να τον ρωτήσω, αλλά εγώ ήμουν ήδη στην έκτη-εβδομη βότκα, και μετά τον αριθμό αυτό γενικά δυσκολεύομαι στο έναρθρο λόγο. Χμ, τώρα θυμήθηκα ότι, πέρα απ' τον Σάιμον Πεγκ, πάντα ήθελα να γράψω κάτι για τον Τζορτζ Πελεκάνος και το The Wire και διαρκώς το ανέβαλλα, οπότε δυστυχώς για μένα δεν προβλέπεται να ξεμπερδεύω με το μπλογκιγκ έτσι εύκολα, παρότι προσωπικα το θεωρώ τελειωμένη και παντελώς ασόβαρη υπόθεση.
ΥΓ. Κανονικά, θα έπρεπε να έχω γεμίσει λινξ το ποστ αυτό, για κάθε αναφερόμενο όνομα ή τίτλο, αλλά βαριέμαι, και στην τελική όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν κανέναν, εκτός από μένα.
