Ενα όινκ στη σούπα μου

Σαραντάρης συνάδελφος, μικροδείχνει, χαμηλών τόνων, «πήρα δύο φοβερά σιντάκια», τι να πήρε ο καλοσυνάδελφος; σκέφτομαι μέσα μου, τίποτε Χατζηγιάννη θα πήρε, άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων κάνα Θ. Παπακωνσταντίνου, «ballboy και butcherboy» συνεχίζει… Αμάν-αμάν, δεν ξέρω τους μεν, ακουστά τους δε.
Μουσικόφιλος ο τύπος, τρελά παραδοσιακός. Ωραία παραδοσιακός. Δεν κατεβάζει μουσική απ’ το ίντερνετ. Δεν ξέρει τι είναι τα τόρεντς, το σόουλσικ, τα ράπινσερ και τα σεαρμπί. Μπαράκι, ποτάκι, ακούει κάτι που τ’ αρέσει, «ρε ψηλέ, τι είναι αυτό;» στον ντιτζέη, καθαρά, νοικοκυρεμένα γράμματα, το όνομα του καλλιτέχνη στο μέσα μέρος απ’ τα ρίζλα του. Την επόμενη, στον Πάκη, στο Λωτό, θα πάρει το σιντί του καλλιτέχνη, ενδεχομένως και κάποιο ακόμη που θα του προτείνει ο Πάκης.
Σπίτι, θα βγάλει την ταινία ασφαλείας απ' το σιντί, θα το τοποθετήσει στο στερεοφωνικό, θα βάλει ποτάκι, θα στρίψει τσιγαράκι, θα τ’ ακούσει, ξεφυλλίζοντας το μπούκλετ. Εσύ, εγώ, πόσο καιρό έχουμε να το κάνουμε αυτό;
Αυτά σκεφτόμουν χθες, όταν πρωτόμαθα για το Όινκ. Το Όινκ (2003-2007) οι παλιότεροι θα το θυμούνται σίγουρα, κάποιοι απ’ αυτούς με νοσταλγία. Το όινκ αντιπροσωπεύει για τα τόρεντς ό,τι το Νάπστερ και το Οντιογκάλαξι για τα π2π: μια χαμένη πατρίδα, μια Πόλη που πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικιά μας θα ‘ναι.
Το Οινκ λοιπόν ήταν κλειστό κλαμπ, πράγμα αμφιλεγόμενο στο χώρο του διαδικτύου. Υπάρχουν οι ανοιχτοί τράκερ, που είναι για το λαουτζίκο, υπάρχουν οι τράκερ με ένα κάποιο φέης κοντρόλ, αυτοί δηλαδή που πρέπει να κάνεις –δωρεάν- εγγραφή, να έχεις κάποιο νικ νέημ και πάσγουόρντ και ένα κάποιο αξιοπρεπές ratio, και υπάρχουν και τα κλειστά κλαμπ, στα οποία μπορείς να πας μόνο άμα σε καλέσει κάποιος ο οποίος είναι ήδη μέλος. Αυτά, λένε αυτοί που ξέρουν, είναι και τα καλύτερα.
Ένα τέτοιο ήταν το όινκ, αποτελούμενο από 180.000 μέλη τα οποία μοιράζονταν περισσότερα από 200.000 αρχεία μεγίστης ηχητικής ποιότητας (σε μορφή δηλαδη Ogg ή Flac). Αυτή εδώ είναι η ιστορία του όινκ με περισσότερες λεπτομέρειες: 1, 2, 3 και σε κάθε ένα απ' τα σχετικά λινκ που σας δίνω θα βρείτε κι άλλα ώστε να συνθέσετε πλήρως το παζλ.
(Ο μόνος λόγος που δίνω λινκ, αντί να κάτσω να γράψω δικά μου λογάκια, είναι ο εξής: Θέλω να συνεχίσω την ανάγνωση του απολαυστικού πολτού των Γιάννη Παλαβού – Σωτήρη Μπαμπατζιμόπουλου με τίτλο «Σαν Άνγκρε – Τα δάκρυα της Φον Μπράουν», εκδ. Τόπος. Το πολτος παρακαλώ να εκληφθεί ως pulp και η απόλαυση σαν ένα πιάτο γεμιστά. Ωραία, αφού ξεκαθαρίστηκε αυτό, συνεχίζουμε με την κανονική ροή της ανάρτησής μας).
Παλιότερο του όινκ, κατά πάσα πιθανότητα ο παλαιότερος ενεργός τράκερ, είναι το φάιλσουπ, πιο χαμηλού προφίλ, του οποίου ο δημιουργός, ναι, σωστά το μαντέψατε, συνελήφθη μόλις πρόσφατα… Αυτή είναι η ιστορία και η υπόθεση φάιλσουπ.
Ας γρηγορούμε λοιπόν και ας μην παρασυρόμαστε απ’ το τρέντικο πάιρατ μπέη και τη δίκη του (αλλωστε τελευταία ακούγονται διάφορα τελευταία περί πώλησης του Πάιρατ Μπέη ή και εισαγωγής του στο χρηματιστήριο!) και το Κόμμα των Πειρατών που μπήκε στην Ευρωβουλή. Δεν διώκεται μόνο το πάιρατ μπέη. Η επίθεση είναι γενικότερη και συνολικότερη. Και μπορεί αφετηρία της να είναι η προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων απ’ τους κακούς διαδικτυακούς πειρατές, αλλά σιγά μην περιοριστούν σε αυτό. Μας βλέπουν και μας ακούν όλους. Ή τουλάχιστον μπορούν όποτε θέλουν να το κάνουν, σας μιλώ εκ πείρας.