Ποροποπόμ και το μέλλον της Aριστεράς

H οθόνη άναψε, έσβησε, άναψε, έσβησε, αναβόσβησε σαν να λέμε. Οταν η εικόνα επανήλθε, ήταν τα γενέθλια του Πουρουπουπού και η ΠΓ του ΣΥΝ τού ετοίμαζε πάρτι-έκπληξη με ειδικούς καλεσμένους τον Γιώργο Νταλάρα, που θα ερμήνευε τη μεγάλη του επιτυχία “Ποροποπόμ ποροπο πέρομ ποπόμ”, και τον βετεράνο ηθοποιό, αποτυχημένο Τζέημς Μποντ, μεταμφιεσμένο σε σάχη της Αραβίας να μοιράζει πούρα και ρολόγια στους προσκεκλημένους. Το πορτοκάλι είναι μια απάτη, τη βιταμίνη C τη βρίσκουμε στου μπρόκολου το χάρτη, είχε ξεκωλιαστεί να φωνάζει το ξανθό ξέκωλο απ' το Κατάκωλο στο παραδιπλανό κανάλι. Η οθόνη άναψε, έσβησε. Ελα μωρό μου να σε πατεντάρω, έλα Σταχτομπούτα μου να σου βάλω το τσιμεντένιο σου γοβάκι, σκλάβα μου για πάντα, μωρό μου... Η οθόνη άναψε, έσβησε, και μια ομιλούσα κεφαλή πάνω σε χελώνα της ερήμου απευθύνθηκε στο διψασμένο για γνώση φιλοθέαμον, αιθεροβάμον κοινό: Χάρη στο νέο, ελαφρύ, σούπερ αδυνατισμένο τσιμέντο, είμαστε σε θέση να κατασκευάσουμε το δικό σου, ναι το δικό σου, αποκλειστικά και παντοτινά δικό σου τσιμεντένιο γοβάκι, πλήρως προσαρμοσμένο στη δική σου την πατούσα. Επιστημονικές έρευνες δεκαετιών έχουν αποδείξει πως... η οθόνη άναψε, έσβησε, αναβόσβησε σαν να λέμε, ζουμ στα γεγονότα: Στον κόσμο μου η “Εποχή” έχει ξεπουλήσει 100.000 φύλλα απ' τις 10 το πρωί, ρωτώ με λαχτάρα τον περιπτερά “μπας κι έχει ξεμείνει καμιά Εποχή;”, το πιτ μπουλ του, γαβγιμανίζοντας κουβερτώνει την ερώτησή μου, “σςς” κάνω του σκύλου, “μην τον φοβάσαι” μου λέει ο περιπτεράς, “δεν γαβγίζει εσένα, να σου εξηγήσω: τους βλέπεις εκείνους τους δύο που περνάνε; Ο Ράμπο τους μυρίζεται τους ξένους, Ρουμάνους, Ρώσους, Αλβανούς, και μόνον αυτούς γαβγίζει”, θέλωντας να τον κατατροπώσω με επιχειρήματα έριξα μια δολοφονική ματιά στον περιπτερά, ο οποίος έμεινε στον τόπο, με μπαγλαρώσανε, με πήγαν μέσα για δολοφονία εκ προθέσεως, ο δικηγόρος μου με έβγαλε έξω, βρε δεν τον βλέπετε κύριοι δικασταί, είναι αθώος, “ευτυχώς, μιλάς ελληνικά, αλλιώς δεν θα αναλάμβανα την υπόθεσή σου, έχω βαρεθεί να έχω πελάτες άραβες, αλβανους, βάρβαρους μετανάστες, μη με κοιτάς στραβά με το δολοφονικό σου βλέμμα, δεν είμαι ρατσιστής, απλώς speak greek or die”, η οθόνη άναψε, έσβησε, στην πλατεία Αριστοτέλους η Διεθνής Αμνηστία έσωζε τον κόσμο, “καλημέρα, ενδιαφέρεστε για τα ανθρώπινα δικαιώματα;" τόλμησε να με αρωτήξει νεαρά με τσιμεντένια γοβάκια, το βλέμμα μου ήτανε τόσο δολοφονικό (“αγόρι με το θα 'θελε να είν' γαλάζιο δολοφονικό βλέμμα σκοτώνει νεαρή ζηλώτρια ΜΚΟ: βαθμοί 30”) που έμειναν απ' αυτήν μόνο τα γοβάκια, “και ορίστε η απόδειξη, βγαλμένη απ' τη ζωή, πως τα νέα τσιμεντένια γοβάκια του οίκου μας αντέχουν και στις σκληρότερες καθημερινές αντίξοες συνθήκες”, άναψε, σβήσε, αναβόσβησε, λέμε ρε, “μπάσταρδοι... μπάσταρδοι, ρε είναι μπάσταρδοι”, ποικιλέβρισε. Τον εκοίταξα με ενδιαφέρον, όχι δολοφονικά, σίγουρος πως αναφέρετο στις πυρκαγιές εις την Αττικήν. “Οι μπάσταρδοι οι Σκοπιανοί”, απάντησε στη βλεμμαπορία μου δείχοντάς μου δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο μαυροπουκαμισάς ομιλών απταίστην βορειοελλαδική, σε φορείο, απειλεί νεαρά γιατρίνα, “ Ξες τι δουλειά κάνω εγώ; Αφού ρε Σούλα το ξέρεις ότι τρελαίνομαι όταν σε παίρνω και δεν το σηκώνεις, ρε τρελαίνομαι σε λέω, καταλαβαίνεις;”. Πονεί ο πόδας του, τον τσίμπησε μια σφήκα τον παλικαρά και σκούζει και οδύρεται στο παγωμένο πλακόστρωτο του καθολικού οικοτροφείου, εξοπλισμένος με τεραστίων διαστάσεων ραδιοκασετόφωνο, φορώντας περιβολή χιπ χοπ, πατεί το πλέη. Οι ήχοι του Ακάζα Ντιρένε πλημμορονυχτίζουν. Κοίταξε με λαχτάρα προς το παραθύρι της, ερμητικά κλειστό. Ξάφνου μια αγελάδα στάθηκε πίσω του, βάλθηκε κι αυτή να κοιτά με αγωνία το τριπλοκλειδωμένο παραθύρι της τρισχαριτωμένης άφαντης τρισαγαπημένης. Τρεις η ώρα το πρωί, η κασέτα είχε τελειώσει. Ο Τσίπρας έπεσε στα γόνατα, ξέσπασε σε λυγμούς: θέλω να γίνει έχταχτο συνέδριο τώρα! Τώρα, τώρα, τώρα! Την ίδια στιγμή, στο πάρτυ του Πουρουπουπού, ο Νταλάρας απέτιε φόρο τιμής στο μεγάλο νεοέλληνα συνθέτη και τραγουδιστή Αννίκο Καρβίσση: Πάρε με στην αγκαλιά σου, γέμισε με από φιλιά, Κάνε με απόψε δικιά σου, αύριο ίσως να ναι αργά, Τώρα τώρα τώρα τώρα, ό,τι γίνει τώρα τώρα τώρα, Τώρα τώρα τώρα τώρα, ό,τι γίνει τώρα τώρα τώρα που νιώθουμε ακόμη παιδιά. Η αγελάδα, κρυμμένη πίσω απ' τον Αλέξη, του μίλησε λόγια γλυκά, παρηγορητικά, λόγια γεμάτα σοφία, ελπίδα και αγάπη. Τον βοήθησε να σταθεί ξανά στα πόδια του. Του μιλούσε σε άπταιστα αγελαδινά, ο Αλέξης της απαντούσε σε κακά ελληνικά, μα εγώ τους καταλάβαινα και τους δυο. Αλλωστε ήταν φανερό, το μέλλον μας είναι ο αγελαδοκομμουνισμός, τη στιγμή που ο επελαύνων θειτσακισμός πυροβολούσε με στόμα βαμμένο στραβά με κόκκινο κραγιόν: Ποιος θα πιάσει γρηγορότερα τη μεγαλύτερη κατσίκα; Με την κατσίκα στον ώμο, φορώντας μόνον ένα λεκιασμένο κασκορσέ κελαηδούσα στης εκκλησίας το στασίδι και γύρω μου το σούσουρο μεγάλωνε: Είναι χονδρός, είναι αξούριστος, ειναι γυμνός, την έχει μικρή, έχει όμως μεγάλα αρχίδια, μπα μάλλον αυτός είναι μεγάλο αρχίδι, όχι εμένα μου είπανε ότι πρόκειται περί εξαιρέτου νέου, εξ ιδίας εμπειρίας σας πληροφορώ ότι είναι ποδολάγνος, περδολάγνος, φενακιστής, πριαπιστής, κουρασμένος μπλόγκερ, απελπισμένος άνθρωπος, πρώην συνασπιστής, πολιτικά κλοσάρ, ψώνιο ολκής και παλιοχαρακτήρας. Ο,τι κι αν είναι, μωρά μου -ο Παπά Μπίζνας ξεπρόβαλλε απ' το ιερό βήμα κραδαίνοντας το μικρόφωνο ως άλλος Ρόμπερτ Πλάντ και πίνοντας μονορούφι ως άλλος Τζον Μπόναμ απ' το μπουκάλι τη μαυροδάφνη της Θείτσας Κοινωνίας- ο τύπος με το κασκορσέ, αυτός με την καράφλα, με το μούσι, τα στραβά μαλλιά και τα αχτένιστα γυαλιά, νηφάλιος σίγουρα δεν είναι.