Περί των χείρων χοίρων

Φωτιά στα Σαββατόβραδα

Του Πάνου Χαριτοδιπλωμένου

Ο πιο γνωστός ανά τον κόσμο Χάρις είναι η Χάρις Αλεξίου, άντε βαριά-βαριά και η Χάρις του Κυρίου Υμών Ιησού Χριστού (ο δε Σιανίδης, για κάποιους το απόλυτο φαβορί, χρειάζεται πολλά ενσταντανέ ακόμη, ώστε να ανέβει στην πρώτη τριάδα, υποσκελίζοντας τον Χάρη Αλευρόπουλο).
Ο πιο γνωστός ανά τον κόσμο Μπλανκ είναι ο Σνιφάρο Μπλάνκο, γνωστός κολομβιανός διανοητής και ερευνητής του ασυνειδήτου και της κούφιας γης της Σαλαμίνας, κάτω απ’ την οποία μένουνε αλκοολικά τρολ και ξαδέρφια του Λεγκολας του Ξωτικού. Εξίσου γνωστός και ο Μανόλης Μπλανκ, ο οποίος έδωσε το ονομά του στα υποδήματα που τόσο λατρέψαμε να λατρεύει η Κάρι Μπράντσο, τα Μανόλο Μπλάνικ.
Το Everything you know is wrong (το ιστολόγιο των μεγάλων αποκαλύψεων και των ακόμη μεγαλύτερων παρενθετικών προτάσεων, το ιστολόγιο που εσείς έχετε αναδείξει ως νούμερο δύο στον κόσμο, σύμφωνα με στους πίνακες της Αλέξα, πίσω μόνον απ’ το πρωκτικό, πράγμα το οποίο μόνον ως φυσιολογικόν μπορεί να θεωρηθεί, διότι τι είδους πρωκτικόν θα ήτο αυτό, εάν δεν είχε κάτι από πίσω, είναι λοιπόν να απορεί κανείς διατί για κάποιους είναι εντουτοις συνώνυμον του παρά φύσιν) αποφασίζει να αποκαταστήσει, να βγάλει ούτως ειπείν απ’ τα τάρταρα της ανωνυμίας και να εξυψώσει εις τα ουράνια της επωνυμίας, τους κ.κ. Χάρις και Μπλανκ, οι οποίοι -πιονέροι κατά τας αρχάς του 20ού αιώνος στον κλάδο της ένδυσης εις την Νέαν Υόρκην των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής- σήμερον διεκδικούν επαξίως τον τίτλο των χειρότερων αφεντικών έβαρ, παρότι το υπέροχον και αξιοεπισκέψιμον πανωγραμμικόν (ελληνιστί online) περιοδικόν Cracked, σε πρόσφατο σχετικόν του άρθρο, τους εκατέταξε εις την δεύτερην και ουχί στην πρωτην θέσιν της σχετικής λίστας.
Τα αξιότιμα ετούτα καθάρματα διατηρούσαν εργοστάσιο ρουχισμού στους τρεις εκ των δέκα ορόφων κτιρίου εις το Μανχάταν, στο οποίο απασχολείτο προσωπικό περί τα 500 άτομα, ως επί το πλείστον γυναίκες, ως επί το πλείστον μετανάστριες, αρκετές εξ αυτών μάλιστα ανήλικες, οι οποίες εργάζονταν από 60 έως 72 ώρες την εβδομάδα, αμειβόμενες με έξι-επτά δολάρια την εβδομάδα (περίπου 350 δολάρια το χρόνο δηλαδή, τη στιγμή που το μέσο ετήσιο εισόδημα εκείνη την εποχή στις ΗΠΑ ήταν 791 δολάρια). Οι συνθήκες εργασίας εννοείται πως ήταν απάνθρωπες, όσο για την ασφάλεια των εργαζομένων… πφ… ούτε λόγος να γίνεται επ’ αυτού, στην τελική εργάτριες ήταν και μάλιστα μετανάστριες, δηλαδή αναλώσιμες και άνευ σημασίας.
Όταν λοιπόν ετούτα τα θρασίμια ετόλμησαν να συνδικαλιστούν και να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και αυξήσεις στους μισθούς, προβαίνοντας μάλιστα στην ιταμή πράξη της απεργίας, το δίδυμο της εργοδοσίας -όπως είναι φυσικό, δηλαδή όπως επιβάλλει η φύση, ο νόμος της φύσης, που είναι ανώτερος από των ανθρώπων, καθότι ο νόμος του ισχυρού ρίχνει νοκάουτ το δίκιο του εργάτη- απεφάσισε να δράσει όπως αρμόζει απέναντι σε κάθε μιαρή πρόκληση: πλήρωσε μπράβους να δείρουν τις απεργές και προσέλαβε πόρνες όχι για σεξ αλλά για δεκάωρο εργασιακό γαμήσι, ως απεργοσπάστριες, θέλοντας έτσι να δείξει αυτό που πολλοί αναρχοφρίκουλες με το πέρας των χρόνων έφτασαν να υποστηρίζουν, ότι η μισθωτή εργασία σε τίποτε δεν διαφέρει από την πορνεία (πρωτοπόροι και στον τομέα της θεωρητικής πολιτικής σκέψης οι Μπλανκ και Χάρις).
Τεσπά, και για να κόψουμε τον μακρύ δρόμο κοντό, επειδή λέω πολλά και φοβάμαι μην τυχόν και δεν με παρακολουθεί κανείς άλλος πέρα απ’ το τμήμα ηλεκτρονικού εγκλήματος της ΓΑΔΑ, κάποια στιγμή τούς δώσανε κάτι ψίχουλα αυξήσεων και οι εργάτριες γυρίσανε για δουλειά. Μόνο που μια μέρα, Σάββατο ήταν θαρρώ, την 25η Μαρτίου του 1911, ενενήντα χρόνια απ’ την αγροτική επανάσταση των Ελλήνων του 1821 και περίπου 1944 χρόνια απ’ την ημέρα που ευαγγελίστηκε η Μαρία μυρίζοντας τον κρίνο, το εργοστάσιο των Χάρις και Μπλανκ έπιασε φωτιά με 500 εργάτριες μέσα. Η έξοδος κινδύνου ήταν κλειδωμένη, παρότι ήταν ώρα εργάσιμη, διότι η φωτισμένη εργοδοσία είχε παρατηρήσει ότι πολλές εργάτριες την χρησιμοποιούσαν για να βγουν έξω να κάνουν διάλειμμα, πράγμα ανήκουστο, ενώ πολλές κλοπές υλικού είχαν επίσης σημειωθεί ζημιώνοντας την επιχείρηση με το εξωφρενικό ποσό των 25 δολαρίων συνολικά καθ’ όλα τα χρόνια λειτουργίας της! Ε, παράπλευρη απώλεια της κλειδωμένη πόρτας ήταν ο θάνατος στη φωτιά 146 εργατριών. Πράγμα που σημαίνει ότι περισσότερες απ’ τις μισές σώθηκαν, πράγμα που σαφώς θα έπρεπε να μετρήσει υπέρ της εργοδοσίας.
Για κάποιον περίεργο λόγο όμως οι Χάρις και Μπλανκ οδηγήθηκαν στα δικαστήρια. Οι ένορκοι, σοφά σκεπτόμενοι, δεν πείστηκαν απ’ τους εκατόν τόσους αυτόπτες μάρτυρες για την ενοχή των κατηγορούμενων, και τους αθώωσαν, με το σκεπτικό ότι ναι μεν η έξοδος κινδύνου ήταν κλειδωμένη αλλά δεν μπορούμε να είμεθα σίγουροι ότι ήταν κλειδωμένη κατόπιν αποφάσεως των Χάρις και Μπλανκ. Ο θάνατος των 146 γυναικών αποδόθηκε, σύμφωνα με άνδρα ένορκο, στο γεγονός ότι επρόκειτο για γυναίκες και μάλιστα εργάτριες, δηλαδή όχι ιδιαίτερα έξυπνα πλάσματα, που πανικοβλήθηκαν την ώρα της πυρκαγιάς.
Λίγα χρόνια αργότερα, 23 απ’ τις οικογένειες των θυμάτων οδήγησαν ξανά στα δικαστήρια τούς Χάρις και Μπλανκ, οι οποίοι στο μεσοδιάστημα είχαν πάρει ως αποζημίωσης απ’ την ασφάλεια 60.000 δολάρια. Αυτή τη φορά τα δύο αφεντικά καταδικάστηκαν να πληρώσουν 75 δολάρια σε κάθε οικογένεια, δηλαδή συνολικά… 1.725 δολάρια.
Έκτοτε η εργατική νομοθεσία στις ΗΠΑ άρχισε να εξανθρωπίζεται. Ως αποτέλεσμα των αλλαγών αυτών, το 1913, ο Μπλανκ συνελήφθη και του επιβλήθηκε πρόστιμο 20 δολαρίων, διότι… είχε κλειδώσει τις εξόδους κινδύνου της νέας του επιχείρησης εν ώρα λειτουργίας! Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού.

Πηγές: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12

Ευφημος μνεία: στο χειρότερο αφεντικό