Σπάστα όλα!!!

Στη δουλειά είμαστε καμιά εικοσαριά άτομα. Χτες ο Α. έρχεται αλαφιασμένος (αλλά παρόλα αυτά γελώντας μέχρι τ'αφτιά - δεν ξέρω πως καταφέρνει αυτό το παιδί και έχει μονίμως μια έκφραση γέλιου χαραγμένη) και μας ανακοινώνει πως χτες το βράδυ, κάπου ανάμεσα στις 10 και τη 1, παραβιάσανε την κλειδαριά του αυτοκινήτου του στο κέντρο της πόλης, και μάλιστα πολύ κοντά στο αστυνομικό τμήμα. Να πάρουν τίποτε δε βρήκαν, είναι άλλωστε απ'ότι κατάλαβα παροιμιώδης η έλλειψη πραγμάτων στο αυτοκίνητό του, ούτε καν άνοιξαν το ντουλαπάκι δηλαδή. Συμπεράναμε ότι το οινοπνευματοτυρκουάζ χρωματάκι ήταν που τους χτύπησε στο μάτι. Είναι οι τρέντυ εποχές μας που μεταλλάσουν τα γούστα των συμμοριών φαίνεται.

Τώρα, γιατί το δικό μου, που είναι ένα άχρωμο σκατουλομπέζ τους μπήκε στο μάτι χτες το μεσημέρι στο πάρκινγκ της παραλίας που είχα πάει για μπάνιο, δεν ξέρω. Εκτός και αν τους γυάλισε η σπαστή ομπρελίτσα στο πίσω κάθισμα που είχε ξεμείνει από τις χειμωνιάτικες (μη σας πω και από τις φθινοπωρινές μπόρες) ή ένα πορτοκαλί ξασπρισμένο από τον ήλιο παρεό. Μάλλον όχι όμως, καθότι δεν τα πήραν.

Στη δική μου περίπτωση εντούτοις είχαν ανοίξει το ντουλαπάκι, είχαν βγάλει μια πλαστική σακούλα που είχε ξεμείνει από τότε που πηγαίναμε για ψάρεμα στο νησί, αλλά δεν είχαν πάρει ούτε άδειες, ούτε τίποτε (χμμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, είχα 3 θήκες με αντιγραμμένα σιντί... θυμάμαι να είδα τις 2 χαζές μόνο χτες στα πλαϊνά ντουλαπάκια, ξανά χμμμμ, θα πάω να ψάξω πάραυτα).

Α, ναι, είχαν βγάλει και ένα σκισμένο φάκελο με κάτι παλιές σημειώσεις από το πανεπιστήμιο που ήταν κάτω από το κάθισμα και τον είχαν σκορπίσει (νομίζω πως η διευκρίνηση ότι οι σημειώσεις αυτές ήταν του ακαδημαϊκού έτους 1993/94 είναι περιττή, αλλά φανταστείτε να είχαν χρόνο να καθίσουν να το προσέξουν, πόσο ντεμοντέ θα τους φαινόταν...).

Το θέμα είναι ότι μετά τις συζητήσεις που είχαμε από το πρωί στο γραφείο, ήταν η πρώτη φορά που πήρα όλα μου τα πράγματα μαζί. Συνήθως τα αφήνω μέσα "δε βαριέσαι, σιγά ποιος θα σπάσει τώρα το τζάμι, μόνο στην Αθήνα συμβαίνουν αυτά", αλλά επειδή έτυχε πριν τον Α. να σπάσουν στο ίδιο μέρος πριν μια βδομάδα το αυτοκίνητο της Ν. και πριν κανένα μήνα του Κ. (το αρχικό από το Κατσικοπόδαρος), είπα να συμμαζευτώ. Και να λέτε πάλι καλά. Γιατί απ'ότι έμαθα από την ασφάλεια -που θα επισημάνω ότι φτάσανε αμέσως και ήταν πολύ συμπαθείς- γίνεται πανικός πάλι αυτή την περίοδο. Ξέχασα επίσης να σας πω ότι είχαν σπάσει και του διπλανού το τζάμι. Αλλά μάλλον σκέφτηκε ότι δε θα έβγαζε τίποτε με το να το δηλώσει και την κοπάνησε αμέσως. Μόνο τα σπασμένα γυαλιά μείναν να στραφταλίζουν πάνω στις πευκοβελόνες..

Μ'αυτά και μ'αυτά, να'χετε το νου σας. Όσο βρώμικο και να το αφήνετε, αν και πιο βρώμικο από το δικό μου δύσκολα, εκτός κι αν του κάνετε λασπόλουτρα (την ιστορία άκουσα φέτος, αλλά για βενζινάδικα όπου μπορείς να πας να λασπωθείς, τί θα εφεύρουν ακόμη!!!), όσο άδειο κι εγκαταλελειμένο να φαίνεται, είναι μη σου τύχει. Η μόνη λύση είναι να το φέρνετε δίπλα σας για να είσαστε ήσυχοι όπως ο κύριος εδώ, ή να μην πηγαίνετε παραλία όπως μου σύστησε ο GT, και πιθανότατα το ίδιο θα έλεγε και η μάνα μου (αν και αυτή θα το μετέτρεπε σε ολόκληρη νουβέλα "Aς ερχόσουν εδώ, που θα είχες και γκαράζ να το βάζεις και δεν θα συνέβαινε τίποτε. Που τρέχεις όλη μέρα στις παραλίες και δεν κάθεσαι σαν άνθρωπος στο σπιτάκι σου. Μα καλά, τόσες μέρες διακοπές στα νησιά έκανες, δε χόρτασες; Εμάς δεν έρχεσαι να μας δεις, όλο στους φίλους σου πας..." κ.ο.κ.)

Τί να σας τα λέω, μήπως δεν τα έχετε λουστεί όλοι; Αλλά πως τα καταφέρνω η άτιμη μερικές φορές από άλλο πόνο να ξεκινάω και σε άλλο να καταλήγω, δεν έχω μπορέσει να καταλάβω ακόμη.