ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΣ (ΝΑΙ, ΣΗΚΩΝΩ ΤΟ ΓΑΝΤΙ MR. ΠΑΡΑΛΛΗΛΕ)

Γεννήθηκα κάποτε, την εποχή που μοιράζονταν μπροσούρες με τις ομιλίες του Φίχτε περί «Γερμανικού Έθνους» και οι μετανάστες μετριόνταν με λίβρες χοιρινού. Μεγάλωσα κι έζησα στους διάσελους, αλλά η σκούφια μου κρατάει κι από νησί, εξ’ ου και ο σάλος των ματιών μου μ’ αυτά που βλέπω. Ονομάζομαι Νικολάκης Διάσελος, ή αλλιώς, Γλαύκος. Κάποτε θα γράψω αστυνομικά μυθιστορήματα με αυτό το όνομα αλλά προς το παρών, προτιμάω να τα διαβάζω και να κρατάω σημειώσεις με έξυπνες ιδέες που, πιστέψτε με, θα σας φανούν πρωτότυπες όταν θα τις διαβάζετε. Δεν ξέρω αν θα σας ήταν χρήσιμο να μάθετε ότι κάποτε επιχείρησα να κάψω το «Μια Εποχή στην Κόλαση» του Ρεμπώ ισχυριζόμενος ότι έλεγε μαλακίες, αλλά εγώ ήδη σας το ανέφερα. Οπότε μάλλον θα σας είναι χρήσιμο. Επίσης, όταν ήμουν φοιτητής φόραγα μπότες Vermacht και μια φορά μου έκλεψαν στην Ομόνοια κάτι άθλια πρεζάκια (αναρχικοί πρέπει να ήταν) ένα πολύ όμορφο σκουφάκι και με κλώτσησαν. Την επόμενη μέρα αγόρασα ένα καινούργιο. Για την ακρίβεια, το ίδιο. Κι επίσης, την επόμενη μέρα, υπομένοντας αυτή την αβάσταχτη αδικία, είπα στον καθρέφτη: Όταν μεγαλώσω κι άλλο θα γίνω αριστεριστής!
Μεγάλωνα, κι έπειτα μεγάλωνα, και μετά, ξαναμεγάλωσα. Έγραφα και γράφω κάτι που εγώ ονομάζω ποιήματα γιατί είχα απογοητευθεί απ’ τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη κι επειδή η ΝΔ, παρόλο που πανηγύρισε πρώτη, στο τέλος πήγε για ομαδική ψυχοθεραπεία σ’ έναν Κινέζο μανδαρίνο. Καμιά φορά ονειρεύομαι ότι φιλοδοξώ να γίνω κάτι, αλλά μετά από λίγο προτιμώ να διαβάζω βιβλία. Ονειρεύομαι να γίνω και κινηματογραφικός σκηνοθέτης, αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι πιο εύκολο είναι το να βλέπεις ταινίες και να γράφεις γι’ αυτές. Και φυσικά ΕΓΩ, θα είμαι το κεντρικό πρόσωπο. ΕΓΩ και μόνο ΕΓΩ. Γιατί βαθιά μέσα μου παρακαλώ τον Θεούλη και τον Άγιο Γιάννη τον Νηστικό να με προσέξουν κάποιοι, από κάποιο σοβαρό έντυπο και να με παρακαλέσουν να συνεργαστώ μαζί τους κάπως, υποσχόμενοι υψηλές αποδοχές, μπροστινή θέση στις ομιλίες για τον ευρωπαϊκό όγδοο δρόμο, ισόβια θέση στην Ακαδημία Αθηνών, πλαστικές γκόμενες και ναρκωτικά.
Ελαττώματα δεν έχω πολλά. Αλήθεια. Κανά δύο ίσως. Βαριέμαι (ακόμα και τώρα, μετά από χρόνια) να πηγαίνω ν’ αγοράζω πίτες για τον ΠάνωΚ. Και για την υπόλοιπη παλιοπαρέα, και γι’ αυτό προτιμώ να παραγγέλνω και να τρώω σνίτσελ Χόφμαν. Επίσης, όταν κερδίζω στο play station, κραυγάζω «Ρούφα, Argentina!» και γίνομαι απίστευτα εκνευριστικός.
Έχω μια κοπελίτσα που αγαπάω πάρα πολύ, η οποία στην πραγματικότητα είναι ειδικός Νίτζα, αλλά δεν το γνωρίζει ακόμα. Έχω μια οικογένεια που αγαπάω εξίσου και ελάχιστους πλέον καλούς φίλους. Τους οποίους και σαφώς τους αγαπάω.

Υ.Γ. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν βρίσκω τον λόγο που θα πρέπει σώνει και καλά να αισθάνομαι άσχημα που νικάω και προκαλώ στα τουρνουά που διοργανώνουμε. Δεν είναι ντροπή να νικάει ο ισχυρός και να πανηγυρίζει. Ο οίκτος για τον ηττημένο είναι ντροπή, ντροπή και αίσχος. Γιατί στην ουσία, αν τον λυπάσαι, δεν τον βοηθάς να βελτιωθεί.
Υ.Γ.2 Ευλογημένος αυτός που είχε τη φαεινή ιδέα να μου προτείνει στα μικράτα μου να διαβάσω Νίτσε…