Η τέχνη του ταξιδιού, η τέχνη της γραφής, της αντιγραφής και του σκαναρίσματος

Από το βιβλίο* του Αλαίν ντε Μποττόν "Η τέχνη του ταξιδιού":

Ο Μποντλαίρ θεωρούσε σπουδαίο σημάδι το να ονειρεύεσαι ταξίδια, το έβλεπε ως ένδειξη μιας ψυχής στραμμένης σε ευγενείς αναζητήσεις. Την αποκαλούσε “ποιητική” κι έλεγε πως οι ποιητές δεν ικανοποιούνταν με το γνώριμό τους ορίζοντα, ακόμη και αν τύχαινε να βρίσκονται στα πέρατα της Γης ήταν στη φύση τους να αμφιταλαντεύονται μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης, να παλινδρομούν από τον παιδιάστικο ιδεαλισμό στον κυνισμό. Η μοίρα του ποιητή, όπως και των χριστιανών προσκυνητών, ήταν να ζει σ' έναν κόσμο αμαρτωλό, ενώ αρνούνταν να παραιτηθεί από το όραμά του ενός αλλιώτικου βασιλείου, λιγότερο ενδοτικού.
Στο ευρύτερο πλαίσιο που διαμορφώνουν οι ιδέες αυτές, υπάρχει μια λεπτομέρεια ξεχωριστή στη βιογραφία του Μποντλαίρ: σε ολόκληρη τη ζωή του ένιωθε βαθύτατη έλξη προς τα λιμάνια, τις προβλήτες, τους σιδηροδρομικούς σταθμούς, τα τρένα, τα καράβια και τα δωμάτια ξενοδοχείων. ένιωθε περισσότερο “σαν στο σπίτι του” στα κομβικά σημεία του ταξιδιού παρά στην οικία του. Όταν τον κούραζε η ατμόσφαιρα του Παρισιού, τις ώρες που ο κόσμος όλος του φαινόταν “μονότονος κι ασήμαντος”, έφευγε “μόνο για να φύγει”, και πήγαινε ως ένα λιμάνι ή σιδηροδρομικό σταθμό, όπου αναφωνούσε μέσα του:

"Πάρε με, τρένο! Πάρε με, φρεγάτα, στα πανιά σου! Μακριά! Μακριά! Η λάσπη εδώ με δάκρυ έχει γενεί!"

Μνημονεύοντας τον Μποντλαίρ σε ένα δοκίμιο, ο Τ.Σ. Έλιοτ εισηγήθηκε την άποψη ότι επρόκειτο για τον πρώτο καλλιτέχνη του 19ου αιώνα που μίλησε για την ομορφιά των σύγχρονων χώρων και μηχανών του ταξιδιού: “ο Μποντλαίρ... επινόησε μια νέα μορφή ρομαντικής νοσταλγίας”, έγραφε “την ποίηση των αναχωρήσεων, την ποίηση των αιθουσών αναμονής”. Και την ποίηση, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, των καφεστιατορίων δίπλα στην εθνική οδό, όπως και την ποίηση των αεροδρομίων.

* Ενδεχομένως να ήταν περισσότερο ιστολογικά σωστό να μη δημοσιεύω τόσα πράγματα που έχουν γράψει άλλοι. Ενδεχομένως κάποιος να σκέφτεται "καλά όλα αυτά ρε συ φίλος, αλλά τίποτε δικό σου δεν έχεις να μας πεις;".Η απάντηση είναι απλή: Όχι. Την καλή γραφή άλλωστε την αφήνω σε αυτούς που την έχουνε. Οι κατέχοντες την καλήν γραφήν γράφουνε, οι κακογράφοι αντιγράφουνε.Οφείλω να πω όμως ότι στο σκανάρισμα είμαι φοβερός!