Η πρώτη μου ταινία

Η πρώτη μου ταινία θα είναι μαλακία, μια κυριολεκτικά προσωπική δημιουργία, και ανέκδοτη θα διανεμηθεί σε ντιβιντί, μετά το θάνατό μου, με την εφημερίδα Ριζοσπάστης, τη μοναδική εφημερίδα που σε λίγα χρόνια θα κυκλοφορεί ακόμη σε χαρτί και μαζί με την ταινία θα μοιραστούν τα ανέκδοτα ποιήματά μου καθώς και τα ανέκδοτα τραγούδια με εκείνο το συγκρότημα που παίζαμε παρέα, μαζί με ένα λεύκωμα με τα ανέκδοτά μου σέλφι, όλα αυτά που δεν πόσταρα στο ίνσταγκραμ ποτέ, τέλος πάντων θα είναι μια κασετίνα με το όνομά μου γραμμένο με χρυσά γράμματα, το όνομά μου το πραγματικό, όχι αυτό εδώ το ηλίθιο, η οποία θα τα περιέχει όλα, ταινία, μουσικές, ποιήματα και σέλφι, όλα ανέκδοτα, περισσότερο με την έννοια του αστείου παρά του ακυκλοφόρητου, άλλωστε κι ο Κούντερας ένα αστείο έγραψε και τον πήραν σοβαρά και πήγαν και τον εξέδωσαν οι μαλάκες.

Η πρώτη μου ταινία θα έχει ως εξής: Ενας τύπος με μια κάμερα στραμμένη προς τους θεατές, σιωπή στο κοινό και σκοτάδι, το μόνο που ακούγεται είναι ένας βήχας, όχι μόνον ένας, αλλά δυο και τρεις και τέσσερις, γκουχ απ' εδώ, γκουχ γκουχ απ' εκεί, όλοι βήχουν, βήχες όλων των ειδών και των αποχρώσεων, των εντάσεων και των ντεσιμπέλ, σποραδικοί και επαναλαμβανόμενοι, αυξομειώμενοι σε ένταση, ενοχλητικοί, γαϊδουρόβηχες και διακριτικοί, πνιχτά βηχαλάκια, ο δημιουργός αφουγκράζεται τον θεατή ως ασθενή, οι θεατές είναι είτε κρυωμένοι είτε ερωτευμένοι είτε και τα δύο, πάντως είναι βαριά άρρωστοι, και ο τύπος με την κάμερα συνεχίζει να τραβάει και οι θεατές αρχίζουν να υποψιάζονται ότι αυτός ο τύπος στο πανί τούς κοροϊδεύει και τους απαθανατίζει να βήχουν και να είναι ερωτευμένοι, εντέλει σταματάει να τραβά με την κάμερα, τα μαζεύει και φεύγει και στην οθόνη βλέπουμε μια αίθουσα προβολής όπου μαζεύεται κόσμος για να δει την ταινία που τόση ώρα γύριζε ο τύπος με την κάμερα κι όλοι περιμένουν να δουν τους βήχοντες εαυτούς τους, στην ταινία όμως τα φώτα δεν σβήνουν ποτέ, κόσμος μπαίνει σιγά-σιγά, η αίθουσα γεμίζει ασφυκτικά, οι συνηθισμένοι ήχοι πριν από την έναρξη, δεν ξεχωρίζεις κουβέντες, μόνον μια οχλοβοή, όλοι πειρμένουν την έναρξη της ταινίας μα αυτή δεν ξεκινά, καθυστερεί, η ώρα περνά, το κοινό παίρνει χαμπάρι ότι κάτι δεν πάει καλά, το κοινό αδημονεί, το κοινό αγανακτεί, το κοινό φωνάζει χασάπη γράμματα, το κοινό φωνάζει αίσχος τα λεφτά μας πίσω, κάποιοι αποχωρούν, κάποιοι φωνασκούν, κάποιοι σπάζουν τα καθίσματα και τα πετούν στην οθόνη φωνάζοντας Τούμπα Ιράν Καμπότζη Σινεμά, απ' τον εξώστη πετάνε στην πλατεία ροχάλες και ποπ κορν, καφέδες και κορνέδες, κάποιοι το διασκεδάζουν, κάποιοι απαθανατίζουν με τα κινητά τους το πρωτοφανές γεγονός ώστε αργότερα τα πλάνα τους να μπουν στην ειδική director's crap έκδοση, κάποιοι κάνουν αυτό που είχαν σκοπό να κάνουν ούτως ή άλλως: ρίχνουν γλωσσόφιλα στα πίσω καθίσματα και δοθείσης ευκαιρίας αυτοί που απαθανατίζουν το πρωτοφανές γεγονός απαθανατίζουν και τα ζευγαράκια που φασώνονται στα πίσω καθίσματα, άραγε είναι κάποιο απ' τα ζευγάρια αυτά παρόνομο ή έστω κάποιος απ' αυτούς ημισελεμπριτι και μήπως μπορεί να γίνει κάνας εκβιασμός και τέλος πάντων με τα πολλά σκάνε μύτη οι μπάτσοι και τα ΜΑΤ, σκανε μπάφοι, κρότου λάμψης, δακρυγόνα, η αίθουσα αδειάζει, άδοξο τέλος, the end, fin.  

Τουλάχιστον δεν θα 'μαι εδώ να σας βλέπω να τη βλέπετε τη μαλακία.