Υπάρχει ο ψυχαναγκασμός της τέχνης αλλά κι ο ψυχαναγκασμός στην τέχνη, που είναι άλλο πράγμα, πώς δηλαδή η τέχνη πραγματεύεται τους κάθε λογής ψυχαναγκασμούς, αλλά η παρούσα ανάρτηση δεν πραγματεύεται αυτό, αν και νομίζω πως στο μέλλον θα το κάνω, διότι θα με έχει αναγκάσει η τέχνη.
Γεμίζει όμορφα ο στόμας όταν λες τέχνη, λες και μιλάς για κάτι υψηλό βραδερφέ, αλλά εν προκειμένω θα αναφερθώ σε φόνους, που κι αυτοί τρόπον τινά τέχνη είναι, τραγούδια και βιβλία, που, ρε παιδί μου, το 'χουμε ξαναπεί, δεν είναι και τόσο πολύ σημαντικά, είναι απλώς χρήσιμα πράγματα για να κάνεις εντύπωση όταν δεν κάνεις εντύπωση με το παρουσιαστικό σου και για να συζητάς στο μπαρ και για να ασχολείσαι όταν δεν έχει κάτι πραγματικά δικό σου ν' ασχοληθείς, για παράδειγμα ένα δικό σου έργο τέχνης το οποίο θα απασχολήσει τρίτους για να κάνουν εντύπωση επειδή δεν κάνουν εντύπωση με το παρουσιαστικό τους, για να συζητήσουν σ' ένα μπαρ, για να έχουν κάτι να ασχοληθούν τέλος πάντων, επειδή είναι τόσο μίζεροι και αποτυχημένοι και χάλιες στη ζωή τους, που δεν έχουν με τι δικό τους να ασχοληθούν και ασχολούνται με τις δημιουργίες των άλλων, σαν να λέμε η τέχνη είναι ένας είδος εκλεπτυσμένου κουτσομπολιού, δηλαδή αντί να ασχολείσαι με το τι φόρεσε στην πρεμιέρα ο τάδε σελέμπριτι και με ποιος τα 'χει με ποιον και ποια χώρισε με ποιον, ασχολείσαι με τις υψηλές δημιουργίες κάποιων ανθρώπων που κι αυτοί χέζουν και κλάνουν όπως όλοι οι ανθρώποι.
Κι αυτό ακριβώς προτίθεμαι να κάνω εδώ και πολλή ώρα, όχι να χέσω και να κλάσω, αλλά να ασχοληθώ με τις δημιουργίες άλλων ανθρώπων, αλλά δεν το κάνω γιατί βαριέμαι λιγάκι.
Ο ψυχαναγκασμός της τέχνης λοιπόν είναι αυτή η ανάγκη που νιώθεις να κάνεις όλη τη διαδρομή από ένα τραγούδι που έχεις ακούσει και σε αρέσει, ας πούμε το exit των u2, το οποίο χρησιμοποιήσε για την υπεράσπισή του, παίζοντάς το μέσα στη δικαστική αίθουσα ως αποδεικτικό στοιχείο, ενώπιον των ενόρκων, ένας δολοφόνος, που διέπραξε το φόνο έχοντας στην τσέπη του ένα αντίτυπο του Φύλακα στη Σίκαλη του Σάλιντζερ, όπως είχε κάνει κι ο φονιάς του Τζον Λένον, και τον οποίον φυσικά έχεις διαβάσει αλλά κάποιος αρχίδας στον απαλλοτρίωσε πριν από χρόνια, μέχρι το μυθιστόρημα του Νόρμαν Μέιλερ the executioner's song, που δεν το 'χεις διαβάσει και που επηρέασε τους στίχους του exit και που με τη σειρά του είχε βασιστεί στην ιστορία ενός άλλου δολοφόνου, ο οποίος ενώ μπορούσε δεν ζήτησε να του αποδοθεί χάρη, αντιθέτως απαίτησε να επισπευστεί η εσχάτη των ποινών, επιλέγοντας μάλιστα να θανατωθεί με τουφεκισμό.
Αυτός είναι ο ψυχαναγκασμός της τέχνης: ένας πακτωλός, ένας βόθρος, άχρηστων πληροφοριών, που δεν έχεις τι να τις κάνεις και ψάχνεις κάπου να τις ξεφορτωθείς, σε ένα μπλογκ για παράδειγμα, έτσι, για φτηνό εντυπωσιασμό.
Γεμίζει όμορφα ο στόμας όταν λες τέχνη, λες και μιλάς για κάτι υψηλό βραδερφέ, αλλά εν προκειμένω θα αναφερθώ σε φόνους, που κι αυτοί τρόπον τινά τέχνη είναι, τραγούδια και βιβλία, που, ρε παιδί μου, το 'χουμε ξαναπεί, δεν είναι και τόσο πολύ σημαντικά, είναι απλώς χρήσιμα πράγματα για να κάνεις εντύπωση όταν δεν κάνεις εντύπωση με το παρουσιαστικό σου και για να συζητάς στο μπαρ και για να ασχολείσαι όταν δεν έχει κάτι πραγματικά δικό σου ν' ασχοληθείς, για παράδειγμα ένα δικό σου έργο τέχνης το οποίο θα απασχολήσει τρίτους για να κάνουν εντύπωση επειδή δεν κάνουν εντύπωση με το παρουσιαστικό τους, για να συζητήσουν σ' ένα μπαρ, για να έχουν κάτι να ασχοληθούν τέλος πάντων, επειδή είναι τόσο μίζεροι και αποτυχημένοι και χάλιες στη ζωή τους, που δεν έχουν με τι δικό τους να ασχοληθούν και ασχολούνται με τις δημιουργίες των άλλων, σαν να λέμε η τέχνη είναι ένας είδος εκλεπτυσμένου κουτσομπολιού, δηλαδή αντί να ασχολείσαι με το τι φόρεσε στην πρεμιέρα ο τάδε σελέμπριτι και με ποιος τα 'χει με ποιον και ποια χώρισε με ποιον, ασχολείσαι με τις υψηλές δημιουργίες κάποιων ανθρώπων που κι αυτοί χέζουν και κλάνουν όπως όλοι οι ανθρώποι.
Κι αυτό ακριβώς προτίθεμαι να κάνω εδώ και πολλή ώρα, όχι να χέσω και να κλάσω, αλλά να ασχοληθώ με τις δημιουργίες άλλων ανθρώπων, αλλά δεν το κάνω γιατί βαριέμαι λιγάκι.
Ο ψυχαναγκασμός της τέχνης λοιπόν είναι αυτή η ανάγκη που νιώθεις να κάνεις όλη τη διαδρομή από ένα τραγούδι που έχεις ακούσει και σε αρέσει, ας πούμε το exit των u2, το οποίο χρησιμοποιήσε για την υπεράσπισή του, παίζοντάς το μέσα στη δικαστική αίθουσα ως αποδεικτικό στοιχείο, ενώπιον των ενόρκων, ένας δολοφόνος, που διέπραξε το φόνο έχοντας στην τσέπη του ένα αντίτυπο του Φύλακα στη Σίκαλη του Σάλιντζερ, όπως είχε κάνει κι ο φονιάς του Τζον Λένον, και τον οποίον φυσικά έχεις διαβάσει αλλά κάποιος αρχίδας στον απαλλοτρίωσε πριν από χρόνια, μέχρι το μυθιστόρημα του Νόρμαν Μέιλερ the executioner's song, που δεν το 'χεις διαβάσει και που επηρέασε τους στίχους του exit και που με τη σειρά του είχε βασιστεί στην ιστορία ενός άλλου δολοφόνου, ο οποίος ενώ μπορούσε δεν ζήτησε να του αποδοθεί χάρη, αντιθέτως απαίτησε να επισπευστεί η εσχάτη των ποινών, επιλέγοντας μάλιστα να θανατωθεί με τουφεκισμό.
Αυτός είναι ο ψυχαναγκασμός της τέχνης: ένας πακτωλός, ένας βόθρος, άχρηστων πληροφοριών, που δεν έχεις τι να τις κάνεις και ψάχνεις κάπου να τις ξεφορτωθείς, σε ένα μπλογκ για παράδειγμα, έτσι, για φτηνό εντυπωσιασμό.
(ακολουθώντας τα λινκ της προτελευταίας παραγράφου, μπορείς να δεις ξεκάθαρα ποιος επηρέασε ποιον, πώς συνδέονται τραγούδια, βιβλία και φονικά και να μάθεις κάμποσες φοβερά συναρπαστικές και παντελώς άχρηστες λεπτομέρειες για παντελώς αδιάφορα πράγματα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου