Ο δρόμος για τη Λα Παζ*

(Εμένα που με βλέπεις μια μέρα θα ταξιδέψω στη Λατινική Αμερική.

Πάντα το έλεγα αυτό.

Χθες αποφάσισα να το κάνω).

Βγαίνω λοιπόν στο πηγαιμό για τη Λα Παζ.

Δεν έχω ούτε λεφτά ούτε διαβατήριο.

Μπαίνω στο πρώτο ταξί που βρίσκω μπροστά μου.

Ο ταξιτζής τρώει τυρόπιτα.

«Πού πάει ο κύριος;»

«Λα Παζ - και γρήγορα», του λέω.

Γυρίζει, με κοιτά και, φτύνοντας ψίχουλα τυρόπιτας στη μούρη μου, λέει: «Καλά, θα σε πάω στους μπάτσους πρώτα, γιατί λίγο πριν έγραψες ότι δεν έχεις διαβατήριο. Πού πας χωρίς διαβατήριο κακομοίρη;».

«Δεν έχω ούτε λεφτά», του λέω, «μήπως να με πας κάπου που να τα δίνουν τζάμπα;»

Μ' αγνοεί, βάζει μπρος, συνεχίζει να τρώει τυρόπιτα, τα ψίχουλα πέφτουνε παντού μέσα στο ταξί, με πιάνει λιγούρα, σαλιώνω το δάχτυλο και μαζεύω ένα-ένα τα τρίμματα από το κάθισμα, από την μπλούζα μου, από την μπλούζα του, από τα μούσια μου, από τα μούσια του.

(Λίγο μετά συνέβη το ατύχημα. Δεν ήταν κάτι φοβερό, μην ανησυχείτε, είμαι καλά στην υγεία μου και ακέραιος, όχι σαν χαρακτήρας βεβαίως). 

Ενα γιωταχί παραβιάζει το στοπ και πέφτει πάνω στην πόρτα του συνοδηγού, όπου κάθομαι τρώγοντας ψίχουλα τυρόπιτας. Βγαίνουμε έξω, εγώ με τα ψίχουλα κι ο ταξιτζής με την τυρόπιτα, ο γιωταχής με νεύρα και μια γκόμενα με ξανθά μαλλιά και τακούνια. Τα συνηθισμένα: ποιος φταίει, εγώ, εσύ, μην μπλέξουμε την τροχαία, τα στοιχεία σου, τα στοιχεία μου, η τυρόπιτα του ταξιτζή τελειώνει, μαζεύω τα τελευταία ψίχουλα, η κατάσταση τραβάει εις μάκρος κι εγώ βιάζομαι να φτάσω στη Λα Παζ.

Μπαίνω σ' άλλο ταξί.

Ο οδηγός απορροφημένος στο κινητό του.

«Να σου δείξω κάτι;» ρωτάει.

«Λα Παζ», του λέω.

Και μού δείχνει ένα βίντεο: μια γκόμενα, μια πορνοστάρ, βάζει στο στόμα της ένα τεράστιο αγγούρι.

«Φοβερό ε;» μού λεει.

«Λα Παζ», του λέω.

Δεν μου δίνει σημασία: «Ενας φίλος μού τα στέλνει αυτά, συνταξιούχος του δημοσίου. Πρώτα τον πληρώναμε να κάθεται όλη μέρα και τώρα που συνταξιοδοτήθηκε με την πρόωρη τον πληρώνουμε να βλέπει πορνό».

«Λα Παζ!», ουρλιαζω και τον πιάνω από τον γιακά φτύνοντας στη μούρη του κάτι ψίχουλα τυρόπιτας που 'χαν κολλήσει στον ουρανίσκο μου και στην κουφάλα που εχω στα πίσω δόντια.

«Καλά, κάτσε να σε πάω πρώτα στους μπάτσους. Κι εγώ αναγνώστης σου είμαι».

Τμήμα διαβατηρίων.

Αδειο. Ψυχή ζώσα τριγύρω.

Πλησιάζω στο γκισέ, πίσω μια αστυνομικίνα με στολή, απ' αυτές που με αρέσουν. «Καλημέρ...»

«Νουμεράκι πήρατε κύριε;»

Στο χέρι της κρατάει μια μαχαίρα απ' αυτήν που έχει η κυρία στα ψυγεία του σουπερμάρκετ και το κραδαίνει απειλητικά όταν δεν μπορώ να αποφασίσω τι ζαμπονάκι θέλω, για το λόγο αυτό στο σουπερμάρκετ πηγαίνω πάντα καλά διαβασμένος και αποφασισμένος.

«Νουμεράκι; Μα δεν είναι κανείς άλλος εδώ».

«Δεν έχει σημασία κύριε. Είν' η διαδικασία. Πάρτε νουμεράκι και περιμένετε στη σειρά σας».

Παίρνω νουμεράκι και περίμενω τη σειρά μου, να εμφανιστεί ο αριθμός μου στην οθόνη μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι, παρότι δεν είν' κανείς άλλος εδώ.

Με τα πολλά, της δίνω τα χαρτιά μου.

«Αααα, κύριε, δεν είστε σε μας».

«Παρακαλω;»

«Μένετε στην οδό Τάδε;»

«Ναι, στο κέντρο».

«Από ποιαν πλευρά του δρόμου, την αριστερή ή τη δεξιά;»

Πάντα μπερδεύω το αριστερό με το δεξί, δεν είμαι ο μόνος άλλωστε, δεν είδες τι έπαθε ο ΣΥΡΙΖΑ;

Σταυροκοπιέμαι λοιπόν και απαντώ με σιγουριά: «απ' τη δεξιά».

«Ε, να λοιπόν, βλέπετε; Δεν είστε σας μας, είστε στο άλλο αστυνομικό τμήμα, στην άλλη άκρη της πόλης».

Μπαίνω σε τρίτο ταξί. Πριν προλάβω να ανοίξω το στόμα μου, μού λέει ο ταξιτζής: «Άσε μη μου πεις, είσαι ο περίεργος που θέλει να πάει στη Λα Παζ. Ακόμη παιδεύεσαι καημένε;»

«Πολλή γραφειοκρατία», του λέω.

«Εμ, πρώτη φορά αριστερά», μου λέει. «Καλά να πάθουμε. Σοβιετία».

(Δεν τόλμησα να ρωτήσω τι σχέση έχει αυτό με τη Λα Παζ.

Χωρίς να με ρωτήσει, μ' έφερε στο σπίτι, με κέρασε και μια τυρόπιτα, μού είπε να κρατήσω και τα ψίχουλα).

Εμένα που με βλέπεις μια μέρα θα πάω στη Λα Παζ, δεν έχω διαβατήριο ούτε λεφτά.

Σήμερα, λέω να μπω σ' ένα ταξί, να πάω να βρω τα λεφτά. 

* O Δρόμος για τη Λα Πας είναι μια (ωραία) ταινία του Φρανσίσκο Βαρόνε που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και καμία σχέση δεν έχει με τα παραπάνω - ούτε με το παρακάτω τραγούδι.