Τι γυρεύω εγώ μες στο πηγάδι των άλλων;

Τα γεγονότα είναι (εκτός από ξεροκέφαλα) πολυχρηστικά, πολυλειτουργικά, ας πούμε ένα γεγονός πολιτιστικό μπορεί (ή έχει καταντήσει) να είναι κοσμικό, μια αφορμή για λεζάντα, πασαρέλα ή πηγαδάκι, ή και τα τρία, ένας χώρος και χρόνος όπου θα βρεθείς για να σε δουν ή για να τους δεις, ή και και τα δύο, και μη ρωτάς πώς και γιατί βρέθηκα ο μονόχνωτος σ' ένα τέτοιο πολυδιάστατο συμβάν, επιθυμώντας ωστόσο ούτε να με δουν ούτε να τους δω, αλλά απλώς μια ταινία να δω, γι' αυτό αν τυχόν με εντοπίσεις σε καμιά πανοραμική φωτογραφία της βραδιάς, θα με δεις σε όλες να έχω το χέρι μπροστά στη μούρη μου, σαν να θέλω να κρυφτώ, σαν να ντρεπόμουν σχεδόν που βρισκόμουν εκεί, και μη νομίζεις, ήταν ένα γενονός μικρομέγαλο, δηλαδή ένα γεγονός με πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, διόλου περίεργο δηλαδή που το παρών έδωσε και ο επικεφαλής του Ποταμιού, μπροστά μου λοιπόν ένας δημοσιογράφος της ΕΡΤ3, δίπλα του ένας πάλαι ποτέ δημοφιλής μπλόγκερ που πλέον βιοπορίζεται γράφοντας σε ένα δημοφιλές ηλεκτρονικό περιοδικό, δίπλα του ένας δημοσιογράφος, συγγραφέας, ευρωβουλευτής και δεν ξέρω τι άλλη ιδιότητα φέρει ακόμη, πίσω μου ένας μάλλον συνταξιούχος δημοσιογράφος που γκρίνιαζε για την ενδεχόμενη ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων και τις ενδεχόμενες περικοπές στη σύνταξή του, δίπλα του μια δημοσιογράφος και πρώην βουλευτίνα, εξ αριστερών μου ένας του ΔΟΛ κι εκ δεξιών μου ένας εξ Αθηνών της ΕΡΤ, αυτοί οι δύο κάπου είχαν γνωριστεί στο παρελθόν, σε κάποιο πάρτυ όπου ο ένας απ' τους δύο εκτελούσε χρέη ντιτζέη, και πιάσανε την κουβεντούλα με μένα ανάμεσα, αγνοώντας με, σκύβοντας μάλιστα ο ένας προς το μέρος του άλλου, δηλαδή σκύβοντας από πάνω μου, σαν να μην υπήρχα, λες κι η θέση ήταν κενή, πάλι καλά να λες που δεν μου φορτώσανε και τα μπουφάν τους, πώς είναι η κατάσταση σε σας, να ρωτάει ο ένας, έτσι κι έτσι να απαντάει ο άλλος, σε σας; και σε μας έτσι κι έτσι, και δώστου μετά να υπολογίζουν το ποσοστό μείωσης μισθού που έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια και πού θα πάει αυτή η κατάσταση και τέτοια πράγματα, κι εγώ αφενός να σκέφτομαι μήπως να παραχωρήσω τη θέση μου σε έναν από τους δύο ώστε να συνεχίσουν απρόσκοπτα την κουβέντα τους, ωστόσο αν άλλαζα θέση το οπτικό μου πεδίο σε σχέση με αυτό που πραγματικά ήθελα να δω, την ταινία, θα περιοριζόταν σημαντικά, και αφετέρου να προσπαθώ αλλά να μην μπορώ, στριμωγμένος καθώς ήμουν, ούτε το κινητό μου να ανοίξω για να συνεχίσω να στέλνω μηνύματα στην καλή μου του τύπου “γιουπιγιάγια”, “απαλεψιά”, “κουλτούρα, μαστούρα, σεπουλτούρα”, “αργούμε”, “θα έτρωγα μια μπριζολίτσα τώρα”, κι εντέλει λίγο πριν σβήσουνε τα φώτα βρέθηκα να σκέφτομαι πως όλους αυτούς τους ξέρω, μερικούς μάλιστα κι από την καλή και από την ανάποδη, αλλα δεν με ξέρουν αυτοί, όπως πριν από χρόνια, τότε που συμπλήρωνα περίπου δέκα χρόνια στην ίδια δουλειά και ήρθε μια επί δεκαετία συναδέλφισσα και με ρώτησε “συγγνώμη, εσείς εδώ δουλεύετε;”, και τι είναι προτιμότερο τελικά; να μη σε ξέρει κανείς και να μην ξέρεις κανέναν, να τους ξέρεις και να σε ξέρουν ή να τους ξέρεις και να μη σε ξέρουν;

Ξεράδια.
(Τα γράφω και ψευδώνυμα όλα αυτά, σαν δεν ντρέπομαι ο ανώνυμος, που δεν θα με ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μου αν είχαμε).

Παρεμπιπτόντως, η ταινία Βικτόρια, ο λόγος για τον οποίο βρεθήκαμε εκεί, ήταν καλή. Βέβαια αρκετοί δεν την είδαν, γιατί αφού σβήσανε τα φώτα φύγανε να πιούνε εκείνο το ποτό που τόση ώρα σχεδιάζανε. 

τα πρόσωπα και τα γεγονότα της ιστορίας είναι παντελώς φανταστικά, κυριολεκτικά ή μεταφορικά.