Mantraχαλος και mantraπήδας

Το έργο το είχαμε ξαναδεί κι είχαμε ξαναπαίξει σε αυτό, ήτανε επιθεώρηση, εσείς, κύριοι, έχετε καμιά δουλειά εδώ; όχι; δεν σας πειράζει λοιπόν να σας κλείσουμε την πόρτα, και μάς κλείσανε την πόρτα, από μέσα αυτοί, οι πρωταγωνισταί, απ' έξω εμείς, οι κομπάρσοι, τριταγωνισταί, τεταρτοαγωνισταί και κάτω, αγωνισταί ωστόσο του δημοσίου μα τόσο γραφικού συνάμα βίου, καθόμαστε στον ήλιο, το πόδι βράζει στο παπούτσι, σε ένα βιβλίο του ξανθούλη ο τύπος βάζει πορτοκαλάδα στο παπούτσι του ή κάτι τέτοιο για να δροσιστεί, αλλά είναι ο πρωταγωνιστής, κατάλαβες, εμείς ό,τι μαλακία και αν κάνουμε κανείς δεν θα δώσει σημασία ούτε και θα μας εξιστορήσει, διότι είμεθα κομπάρσοι, μου 'πανε μια φορά αν θέλω να πάω για κομπάρσος σε ταινία πραγματική κι όχι στη ζωή, και είπα πόσο μιστό δίνουνε; μου 'πανε άσπρο πουκάμισο έχεις; δεν έχω απάντησα και δεν πήρα τη θέση, δεν έγινα κομπάρσος του σινεμά, παρέμεινα κομπάρσος στη ζωή, να κάθομαι να λιάζομαι σ' ενα πεζούλι στην κινέζικη συνοικία και να μη δίνει κανείς σημασία, όπως σε αυτά τα κορίτσια από την κινητή τηλεφωνία, που μου φαίνεται πως κάνουν μια από τις πιο δύσκολες δουλειές του κόσμου, όρθιες στου δρόμου τη γωνία, να επαναλαμβάνουν σαν ξόρκι ή σαν mantra, όχι αυτοκινήτων αλλά αυτά τα νιου έιτζ τα βουδιστικά τα μεγαλοαστικά και ολίγον τι χιπστερικά, «δωρεάν νουμεράκι σκάταφον; δωρεάν νουμεράκι σκάταφον;» και κανείς δεν παίρνει κι από την πολλή την επανάληψη οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, το δωρεάν παύει να σημαίνει δωρεάν αλλά κοστίζει πολύ ακριβά και το νουμεράκι δεν είναι νουμεράκι αλλά ένα κάρο αριθμοί και νούμερα που έχουν μεγαλύτερα αξία από την ανθρώπινη ζωή και μόνο τα σκατά της σκάταφον παραμένουν σκατά κι απόσκατα, σκέφτομαι πως αν ήμουν κάνας σημαντικός θα μπορούσα να κάνω χάπενινγκ, ας πούμε να γράφω για την πάρτη μου δελτία Τύπου του τύπου «η σημαντική προσωπικότητα Πάνως Κάππα τη Δευτέρα 27 του μηνός θα παραστεί στο αστειατόριον Σουβλάκης Μπιφτεκάς και θα φάει δημοσίως προς τέρψιν δικιά του αλλά και του φιλοθεάμονος κοινού πέντε σουβλάκια και πέντε μπιφτεκάκια με τη συνοδεία μπουκόβου και ρετσίνας» ή ακόμη καλύτερον εν συνεχεία «η σημαντική περσόνα του πολιτισμού, των τεχνών, των γραμμάτων και των πολυγαμάτων, Πάνως Κάππα, μετά την πρωτόγνωρη επιτυχία του δημόσιου γεύματός του με σουβλάκια και μπιφτέκια που ενθουσίασαν τον ίδιο αλλά και το φιλοθεάμον κοινό θα προχωρήσει σε δημόσια ανάγνωση του τελευταίου του πονήματος στην αποβάθρα στο Λιμάνι, εκεί που χορεύουν τα 16χρονα από τον Ευοσμο μπρέηκ ντανς» και όταν τα πληθη συρρεύσουν εκεί θα με δουν καθιστό, με γυαλί ηλίου και φρεπαδάκι σε πλαστικό, από σήμερα όχι ένα ευρώ αλλά ένα ευρώ και δέκα λεπτά, να διαβάζω δημοσίως το βιβλίο μου αλλά από μέσα μου, να γυρίζω τις σελίδες και να μην τους δίνω σημασία, κι αυτό από μόνο του θα είναι ένα στέητμεντ, μια πράξη καλλιτεχνική, αν το κάνει κάποιος πρωταγωνιστής του δημοσίου βίου, κάποιος καλλιτέχνης ή κάποιος που κάποιοι τον αναγνωρίζουν ως τέτοιον, αλλά αν το κάνω απλώς εγώ, ενας κομπάρσος της ζωής, θα πουν όλοι τι μαλάκας είν' τουτος εδώ;