Κατά φαντασίαν διαστημάνθρωπος

Νόμιζες πως ήσουν διαστημάνθρωπος, δεν ήσουν, χοντρότερος από ποτέ σφηνωμένος στη θέση αεροπορικής εταιρίας χαμηλού κόστους, να σε σφίγγουν όχι μία αλλά δύο ζώνες, μία του παντελονιού και μία του αεροπλάνου και δεν ήξερες ποια από τις δυο σε σφίγγει περισσότερο και ποιαν άραγε να λύσεις και κόντεψες να τις δέσεις μεταξύ τους, όπως τότε στο στρατό, στα σκηνάκια, που είχες δέσει το πολυβόλο στον στύλο της σκηνής με τη ζωνή του παντελονιού αλλά χωρίς να βγάλεις ούτε τη ζώνη ούτε το παντελόνι (μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι) και σαν κάνανε επίθεση οι ειδικοδυναμίτες, πετάχτηκες από τον ύπνο αλαφιασμένος με το σκατό στην κάλτσα και γκρέμισες τη σκηνή, όλα ένα κουβάρι, ζώνη, πολυβόλο, σκηνή, σκατό και κάλτσα, ευτυχώς ήταν νύχτα, πίσσα σκοτάδι, δεν σε πήρε πρέφα κανείς, και μετά από την αχρείαστη αυτή παρελθοντική αναδρομή στο αεροπλάνο σκεφτόσουν τι σύμπτωση στην αίθουσα αναμονής νωρίτερα, σχεδόν σε άψογο συγχρονισμό, σαν των αεροπλάνων την ημέρα της εθνικής εορτής, ανοίξατε ο καθένας την τσάντα του, εσύ κι η κυρία παραδίπλα και βγάλατε βιβλίο του ιδίου συγγραφέα, του Αρνε Νταλ, που μόνο τότε πρόσεξες την επισήμανση – προειδοποίηση στο εξώφυλλο «Προσοχή, μην το διαβάσετε σε αεροδρόμιο», αναρχία στο αεροδρόμιο ρε μουνιά, σκέφτηκες και πήρες να το διαβάζεις, Μίσος και Αίμα, άλλη σύμπτωση κι αυτή, τις προάλλες διάβαζες το Γκιακ του Παπαμάρκου, που γκιακ (έμαθες, δεν ήξερες) σημαίνει αίμα, και μετά σκεφτόσουν κάτι δίπολα, τουτέστιν αν θες να βρει κάτι, για παράδειγμα δουλειά, αλλά και να χάσεις κάτι, για παραδειγμα κιλά, το ιδανικό θα ήταν ο συνδυασμός να σε πληρώσουν για να χάσεις κιλά, ξέρεις σαν τις διαφημίσεις «πριν (χοντρός) και μετά  (αδύνατος)», θα είναι μια απ' αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που κάποιος θα πληρώνεται για να χάνει, η εποχή μας σηκώνει μόνο τους νικητές κι εσείς οι χοντροί είστε ασήκωτοι πανάθεμά σας, βέβαια το να σε πληρώνουν για να χάνεις ακούγεται κάπως σικέ, κάπως στημένο, και λίγο παραπέρα στην αίθουσα αναμονής ψηλή όμορφη μελαχρινή κοπέλα έλεγε και δυστυχώς αδυνατείς παρότι χονδρός να μεταφέρεις τον τόνο της φωνής της για να ξεράσουν κι άλλοι όπως εσύ «ήρθανε κάτι υπάλληλοί μας στο εργοστάσιο και ζητήσαν άδεια για να πάνε, λέει, γιουροτρίπ και με πήρανε τα γελιά, ακούς εκεί να πάνε γιουροτρίπ», προτού ξεράσεις απόρησες μα τέτοιες ατάκες και τέτοιος τόνος στη φωνή μόνο οι κακές του καλού παλιού ελληνικού κινηματογράφου, άντε και σε κάνα από κείνα τα διηγήματα κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης που είχε παλιά ο Ριζοσπάστης, κι όμως τ' άκουσες με τα ίδια σου τα αυτιά, ο εμετός σου αδιάψευστος μάρτυρας, το ξες υπάρχουν άνθρωποι που δεν χαίρονται ποτέ, που δεν μπορούν να χαρούν ποτέ, που είναι μέσα στο χαρούμενο πλήθος και στέκονται απαθεις, στάσιμοι σχεδόν, και δεν μπορούν να χαρούν με τίποτε, δεν φταίν αυτοί, ούτε κι όλα τα κλισέ του κόσμου μπορούν να τους βοηθήσουν, αυτά που λένε όλοι με ευκολία, τα κάτι θα γίνει θα δεις, τα όλα καλά θα πάνε, τα υπάρχουν και χειρότερα, τα έχεις την υγειά σου τι άλλο θέλεις, γιατί, ξέρεις, δεν είναι υγεία το να θέλεις αλλά να μην μπορείς να χαρείς με τίποτα, αν ήσουν διαστημάνθρωπος, θα χαιρόσουν άραγε ή μπα;