Bookόφσκι

Σύμφωνα με διαφήμιση που -απρόσκλητη ή κατά λάθος προκληθείσα από τις αναζητήσεις μου στο διαδίκτυο- εμφανίστηκε σε κάποιο κοινωνικό μου δίκτυο, τρία έργα του μπουκόφσκι επανεκδίδονται ή έχουν επανεκδοθεί από γνωστό οίκο, εκδοτικό και όχι ανοχής, αν και στην περίπτωση του μπουκόφσκι θα μπορούσε να είναι και ανοχής, χαχαχα, πολύ αστείο, πώς τα λέω έτσι ο μπαγάσας, τρεις ώρες το βασάνιζα να μου 'ρθει το αστειάκι, πρόκειται για τα μπουκοφσκικά έργα «τοστ ζαμπόν, «αστυνομικό» και «γυναίκες», που όλα, κι εδώ ήρθε η ώρα να το παίξω χίπστερ και πρωτοπόρος, αν και ολίγο emo, αρα δυστυχίπστερ, το είπες και στο προηγούμενο ποστ αυτό το αστειάκι, σου άρεσε προφανώς και είπες να το ξαναπεις, μαλάκα; και τα τρία προαναφερθέντα έργα τα έχω διαβάσει στις προηγούμενες εκδόσεις τους, απ' άλλους οίκους, εκδοτικούς και όχι ανοχής, αν και θα ταίριαζε στην περίπτωση του μπουκόφσκι και των εκδόσεών του στην ελλάδα ο χαρακτηρισμός μπουρδέλο, διότι χάνεις την μπάλα, δηλαδή σαν να λέμε μέσα στα μπουρδέλα παίζουν μπάλα και τη χάνουν; τι διαολο; γήπεδο ξέφραγο είναι το μπουρδέλο; σκάσε βλάκα το ξεχείλωσες το αστείο – και πωπωπωπω πώς τα φέρνει η ζωή το πρώτο απ' αυτά τα τρία βιβλία, το τοστ ζαμπόν, που λέει για την μπουκοσφκική εφηβεία, το είχα διαβάσει έφηβος κι εγώ, νομίζοντας πως μιλάει για μένα, όπως κάθετί που με αρέσει (ή και που δεν με αρέσει καθόλου) νομίζω ότι μιλάει για μένα, και όταν κάποιοι άνθρωποι μιλάνε ψιθυριστά παρουσία μου, στο λεωφορείο ή κάπου αλλού, νομίζω πως για μένανε μιλάνε και καμιά μέρα θα μου τη βιδώσει και θα πάω να τους ζητήσω τον λόγο, σε φάση βγες έξω να λογαριαστούμε ρε – κι αφού βγουν έξω ή κατέβουν από το λεωφορείο αυτοί που αναμφίβολα μιλούσαν για μένα κακολογώντας με, εγώ δεν θα κατέβω και θα τους κοιτώ κοροϊδευτικά πίσω από την κλειστή πόρτα του λεωφορείου κάνοντάς τους ένα θριαμβευτικό κωλοδάχτυλο, σε φάση σάς την έφερα μαλάκες, και που λες αυτό το τοστ ζαμπόν τόσο με ενθουσίασε που το έκανα δώρο σε όλο τον κόσμο, κυρίως σε κοπέλες, ατυχες συμμαθήτριές μου, που δεν νομίζω να τους πολυάρεσε το βιβλίο αυτό αλλά ήταν αρκετά ευγενικές ώστε να μη μου το πουν κατάμουτρα, και τέλος πάντων αργότερα, φοιτητής πρωτοετής πια, βρέθηκε μια κοπέλα, η Β., που έμενε στο πολυπαραπέρα δωμάτιο στην εστία και της άρεζε ο μπουκόφσκι και μου ζήτησε δανεικό το «αστυνομικό», που εγώ γενικώς δεν δάνειζα βιβλία, αλλά επειδή τότε προσπαθούσα να μάθω να είμαι κομμουνιστής (πολύ δύσκολο πράγμα) και να πάψω να είμαι παλιοπασόκος, τής το δάνεισα και σε αντάλλαγμα της δανείστηκα ένα φουστάνι, το πιο φαρδύ που είχε η κοπέλα, που ήτο καλλίγραμμη, μη νομίζεις, κι εγώ τότε ήμουν καλλίγραμμος (εδώ, με ευκαιρία της κατάληξης -γράμμος θα μπορούσα να κάνω ένα λογοπαίγνιο με το γράμμο – βίτσι και το καλλί-γραμμος - βιτσι-όζος, αλλά δεν θα το κάνω, γιατί το βρίσκω πολυ φτηνό αστειάκι και έχουμε μια αισθητική εδώ πέρα), μη νομίζεις, λοιπόν, δεν ήταν από βίτσιο (ουπς...) που ήθελα το φουστάνι της συμφοιτήτριάς μου σε αντάλλαγμα του μπουκοφσκικού «αστυνομικό» αλλά το ήθελα για πάρτυ αποκριάτικο το οποίο κατέληξε σε απόλυτο μπουκοφσκικο φινάλε, αντί κοπέλας βρέθηκα αγκαλιά με την χέστρα να ξερνάω τα σωθικά μου, ακόμη δεν ήξερα τίποτε ούτε από πάρτυ, ούτε από ποτά, ούτε από γυναίκες, ό,τι έμαθα το έμαθα από το ομώνυμο έργο του μπουκόφσκι, που τις «γυναίκες», το τρίτο από τα τρία επανεκδοθέντα έργα του Χανκ, το είχα διαβάσει από εκδόσεις οδυσσέας, βασικά το διαβάσαμε όλος ο θάλαμος στο στρατό, έκανε τρελό σουξέ το βιβλίο λόγω εξωφύλλου κυρίως, αλλά αυτήν την ιστορία δεν θα σας την πω, γιατί το μοναδικό πράγμα που είναι χειρότερο από έναν άνθρωπο που μιλάει διαρκώς για τον εαυτό του είναι κάποιος που μιλάει για τη θητεία του στον στρατό.