Μπιζνεσπλάν

Βγαίνοντας από το σκοτάδι, τυφλωμένοι από το φως, απόβλητοι βιβλιοπωλείου που δεν μάς ανεχόταν άλλο, σουλατσαδόροι μη αγοραστές, ύποπτα καθάρματα, ανεπιθύμητοι πελάτες, κατσαπλιάδες απελάτες, που απελάτης -πρόσεξε να δεις πόσα ξέρω- ήταν μεταξύ άλλων ο ζωοκλέφτης, στην περίπτωση του βιβλιοπωλείου δε γιατί όχι κι ο βιβλιοκλέφτης; είδαμε το λοιπόν, διευκρινίζω ειρήσθω εν παρόδω για τους μπερδεμένους πως δεν είδαμε το λοιπόν, διότι το λοιπόν δεν έχει υπόσταση, δεν είναι ουσιαστικό ή αντικείμενο, δεν είναι πράγμα υλικό, ούτε όμως κατιτίς το πνευματικό, το άυλο, το υψηλό, είναι βεβαίως ένα εβδομαδιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης και καλοπροαίρετης κοινωνικής κριτικής, αλλά ουχί διά το επιπεδόν μας, τουλάχιστον όχι στα φανερά, το λοιπόν είναι λοιπόν ένας σύνδεσμος συμπερασματικός, ελπίζω να σε ξεμπέρδεψα και να μη βγάζεις λάθος συμπέρασμα, είδαμε τολοιπό το ενοικιαστήριο στο ίδιο κτίριο, γραφείο, τετραγωνικά εικοσιδύο, ό,τι πρέπει, λέω του φίλου, ιδανικό για το σκοπό μας, θα γίνουμε ντετέκτιβ, θα ανοίξουμε γραφείο ερευνών, ιδανικό σημείο, πλησίον της θαλάσσης, θέα στο λιμάνι, κολλητά στο βιβλιοπωλείο το οποίο θα επισκεπτόμαστε για να συμβουλευόμαστε τα νουάρ και τα αστυνομικά να παίρνουμε ιδέες για τις έρευνές μας, και τι θα ψάχνουμε ρε μαλάκα; με ρώτησε ο φίλος, πελάτες αρχικά, του απαντάω, κι αν δεν περνάει κανείς, κι από κίνηση δηλαδή το γραφείο νέκρα, θα το κάνουμε γραφείο τελετών, τη δική μας κηδεία δηλαδή μαζί με το μνημόσυνο.