Τρικυμία στο κρανίο μου

Εδώ και κάποιο καιρό σκέφτομαι «τη σιχάθηκα τη χώρα σας». Ετσι ακριβώς διατυπωμένο. Λες κι εγώ δεν είμ' απ' αυτή τη χώρα. Λες κι η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά σε όλους σας, πλην εμού. Σκέφτομαι πόσο μα πόσο δεν με ενδιαφέρει πια η επικαιρότητα. Αναρωτιέμαι αν πρόκειται περί αδιαφορίας ή περί ιδεολογικής σύγχυσης, καθώς βλέπω -κακά τα ψέματα- κάποιες από τις βεβαιότητές μου ή τεσπά τις προεκλογικές μου ελπίδες να διαψεύδονται καθημερινά. Σκέφτομαι πόσο ανόητη και παράταιρη με τις πολιτικές μου αντιλήψεις είναι η εναπόθεση των ελπίδων σε μια, οποιαδήποτε κυβέρνηση. Πώς κατήντησα να κάνω κάτι τέτοιο;
Σκέφτομαι ότι δεν είναι δουλειά μου να υπερασπίζομαι μια κυβέρνηση στον -πράγματι- λυσσαλέο πόλεμο που δέχεται από όλες τις πλευρές. Σκέφτομαι από την άλλη ότι ενδεχομένως, υπερασπιζόμενός την, εκεί που τεσπά συμφωνώ μαζί της, ίσως τη βοηθήσω για να με βοηθήσει, όχι μόνο εμένα, όλους όσους επλήγησαν από την πενταετή μνημονιακή λαίλαπα, όλη την κοινωνία. Διότι η ζωή στην Ελλάδα παραμένει σκατά. Τίποτε δεν έχει βελτιωθεί, τίποτε δεν έχει αλλάξει, πέρα από το πεδίο των εντυπώσεων, άντε και κάποιων αγαθών προθέσεων, που όπως καλά ξέρουμε οδηγούν στην κόλαση.

Δεν γίνεται, απ' την άλλη, να μην κριτικάρεις τα λάθη αυτής της κυβέρνησης, την ατολμία της, τη σύγχυσή της, το σοσιαλδημοκρατικό δρόμο που έχει πάρει, την υποχώρηση σε πολλές από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Απ' την άλλη, σκέφτομαι πως η κριτική αυτή θέλει πολλή προσοχή γιατί μπορεί κάλλιστα να γίνει όπλο στη φαρέτρα του αντιαριστερού, αντικινηματικού μπλοκ, που αναπόφευκτα θα την διαστρεβλώσει, θα την παρερμηνεύσει, ενσωματώνοντάς την στη δική της ιδεολογική οπτική.
Σκέφτομαι ότι είναι ηλίθιο η εκτίμηση και αποτίμηση της πραγματικότητας να γίνεται με βάση την ιδεολογική αφετηρία του καθενός, να πιστεύουμε ή να μην πιστεύουμε μια είδηση ανάλογα με το αν εξυπηρετεί την ιδεολογία μας. Σκέφτομαι πόσο σιχαίνομαι τον δημόσιο διάλογο με τον τρόπο που γίνεται σήμερα, σε επίπεδο σχεδόν καφενειακό ή γηπεδικό, πόσο ο καθένας την έχει στημένη στον άλλο, τον ιδεολογικό του αντίπαλο, για να του την πει, με χαιρεκακία, λες και η πολιτική τοποθέτηση είναι ομάδες ποδοσφαίρου. Σκέφτομαι ότι αυτό δεν είναι πολιτική. Δεν ξέρω αν είναι ταξικός πόλεμος. Μπορεί και να είναι, δεν ξέρω.
Σκέφτομαι ότι ίσως είμαι πολύ λίγος τελικά για να κατανοήσω αυτήν την περίοδο. Σκέφτομαι ότι θα ήθελα να θέλω να φύγω από τη χώρα σας (έτσι ακριβώς διατυπωμένο). Να πάω σε μια άλλη χώρα και να γίνω φιλήσυχος. Τα προβλήματά μου και της κοινωνίας να είναι η μείωση των σκιουρακίων στο εθνικό πάρκο και ο δημόσιος διάλογος να κορυφώνεται με αφορμή το χρώμα που θα έχει η διαχωριστική γραμμή του ποδηλατόδρομου. Σκέφτομαι ότι αυτή μου η επιθυμία συνιστά ιδεολογικοπολιτική παραίτηση. Τρικυμία εν κρανίω, ναι.