Ενα καυτό κοινωνικό ζήτημα

Στο πρώτο ένα τρίτο του Ενάντια στη Μέρα, οι περίπου εκατό ήρωες του Τόμας Πίντσον περιφέρονται στη Γη, πάνω αλλά και κάτω από αυτήν, κάποιες φορές με απροσδιόριστους σκοπούς, κάποιες φορές ασκόπως, εμπλεκόμενοι σε λογιώ-λογιώ σουρεαλιστικές ως επί το πλείστον περιπέτετειες, η σύνδεση των οποίων παραμένει χαλαρή και οπωσδήποτε δύσκολα παρακολουθήσιμη, ίσως γιατί, στο πλαίσιο του γαμημένου του μεταμοντερνισμού, ουδόλως ενδιαφέρει τον συγγραφέα να καταλάβεις τα πάντα, αυτό που αντιθέτως φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι η επίδειξη του άψογου στιλ του, ή για την ακρίβεια η επίδειξη των πολλών άψογων στιλ γραφής που μπορεί να υιοθετήσει, διότι το Ενάντια στη Μέρα δεν είναι ενα απλό μυθιστόρημα, είναι τουλάχιστον δέκα μυθιστορήματα σε ένα, γραμμένα το καθένα με το δικό του στιλ, κι αυτό οπωσδήποτε μοιάζει γοητευτικό και απολαυστικό, ίσως όμως και αρκετά χαοτικό, όσο απολαυστική, ίσως όμως και χαοτική, θα ήταν μια ποδοσφαιρική ομάδα αποτελούμενη μόνο από παιχταράδες (και Μέσι και Κριστιάνου Ρουνάλντου ο Αντιπαθητικός και Ρουνάλντου ο Κανονικός ο αποκαλούμενος και Χοντρός και Ρουναλντίνιου και Ζιντάν και Ντελ Πιέρο και Νεκτάριος ο ολυμπιακός που παίζαμε μπάλα μαζί στην αλάνα και τα λοιπά και τα λοιπά), αυτό που ωστόσο λείπει από μια ομάδα στην οποία ξεχειλίζει η τεχνική, είναι η ψυχή ενός Πουγιόλ ή ενός Ματσεράνο, αυτό θέλω να πω, ότι παρά την άρτια τεχνική του, την ακατάπαυστη επίδειξη γνώσεων ιστορικών, επιστημονικών, παρά τα λογοπαίγνια και τα συνεχή υπονοούμενα και κλεισίματα του ματιού, παρά τις ποπ αναφορές και τις απίστευτες λεπτομέρειες που υπάρχουν στο Ενάντια στη Μέρα, η καθεμιά από τις οποίες μπορεί να σε οδηγήσει σε ένα άλλο σύμπαν, ώρες ώρες νιώθω ότι όλα αυτά είναι κάπως άψυχα, χωρίς στάλα συναισθήματος, ότι τέλος πάντων μια κουράδα του Μπουκόφσκι έχει περισσότερο ψυχή από τις χίλιες διακόσιες τόσες σελίδες του Ενάντια στη Μέρα, μην οργίζεσαι πιντσονικέ μου αναγνώστη, κι εγώ τον θαυμάζω και τον απολαμβάνω, απλώς τα βιβλία-τούβλα, τα ογκώδη, είναι τόσο φιλόδοξα, τόσο μεγαλομανή, τόσο αυτάρεσκα, ειδικά στη μορφή του Ενάντια στη Μέρα, το οποίο απαιτεί κι άλλες αναγνώσεις στο μέλλον, που καμιά φορά ξεσπάω και σκέφτομαι «αν είναι δυνατόν, όλη μου τη ζωή δηλαδή με σένα θ' ασχολούμαι, τη στιγμή που υπάρχουν και γράφονται ακόμη και τώρα τόσα βιβλία που αξίζει να διαβαστούν;».
Με πνίγει η αγανάκτηση, καταλαβαίνεις, έχω τα προβλήματά μου.